ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Aιθέριες θηλυκές (και όχι μόνο) τσιχλόφουσκες...




  Tις βλέπαμε ανέκαθεν  να κινούνται στο δρόμο με τρόπο τέτοιο λες κι ελπίζουν να δελεάσουν κανένα περαστικό ατζέντη που θα τις βγάλει στις πασαρέλες των Παρισίων...(βέβαια αυτός το πιο πιθανό είναι να τις βγάλει κάπου αλλού!) Κυρίως όμως τις θαυμάζουμε σε συγκεκριμένα στέκια.

  Είτε στις πρωινομεσημεριανές τηλε-εκπομπές "κοινωνικής κριτικής και πολιτισμικής ευαισθησίας". Κι αυτές να μιλάνε ελάχιστα ως καθόλου (το μότο τους φαίνεται είναι  "η σιωπή είναι χρυσός", όπως τα ακριβά κοσμήματα), να έχουν σφηνωμένα στο πρόσωπο κάτι κλωνοποιημένα αμήχανα χαμόγελα και  με το πρώτο παράγγελμα να λικνίζονται σαν τη Σαλώμη μπροστά στον Ηρώδη. Δε λέω!
Λυγερόκορμες, καλοσχηματισμένες, σέξυ και ζουμερές (σαν καλοκαιρινές φράουλες που καταναλώνονται μέχρι την τελευταία).
   Αλλά μέχρι εκεί!
 Είτε σε "ιν" (αχ! πόσο με έλκυε, το κορόιδο, πάντα η "κουλτούρα του out"!) και τρέντυ καφέ και γουφάδικα (γούφης=σκύλος) και κλαμπ (σε μια πόλη τρέντυ, που λένε και οι Locomondo) και γενικά ανέραστους "ξεπλυμένους" χώρους που δε συμπαθούν αυτά που λέμε: στίγμα και αισθητική. Εκτός κι αν βρεθούν σε τέτοιους χώρους (διασκέδασης ή πολιτισμού) να συνοδεύουν κάποιο "ψαγμένο", αναγνωρίσιμο βέβαια, διανοουμενίστικο τυπάκο ή πολιτικό παράγοντα ή επιχειρηματικό "δάκτυλο" ή καλλιτεχνικό αστέρα-τηλεπερσόνα κτλ., που  επιδεικνύει με κρυφό καμάρι  το νέο κομμάτι της συλλογής...Ένας φαύλος κύκλος...
 Να κοιτούν, (ως γκόμενες με σφραγίδα αναγνωρισμένη από την Ε.Ε.) μ'ένα αφ'υψηλού ύφος άντρες (δηλ. τους "λιγούρηδες, εκτός αν είναι gay") και γυναίκες (δηλ. τις κοινές θνητές). Στην ουσία ένα απλανές βλέμμα, πιο άδειο κι από κέλυφος θαλασσοξεβρασμένου κοχυλιού...
Και τα "βαρβάτα αρσενικά" να ελκύονται απ'αυτό γιατί μέσα του βλέπουν τον εαυτό τους, ενώ και οι υποτιθέμενοι άνθρωποι της διανόησης δε μένουν, συχνότατα, αδιάφοροι (π.χ. ο γάμος της Μαίριλυν Μονρόε με το μεγάλο Αμερικανό θεατρικό συγγραφέα Άρθουρ Μίλλερ), καθώς μια έξυπνη γυναίκα (άσχετα αν συνδυάζει και ομορφιά) δίπλα τους πιθανώς δε θα "κουμαντάρεται" εύκολα...(!)

(Ξέρετε, πάντα αναρωτιόμουν ποιος είναι ο καταραμένος χειριστής μιας τέτοιας κολοσσιαίας μηχανής που πλάθει αυτό τον ομοιόμορφο ανθρώπινο κιμά, θηλυκό κι αρσενικό, αλλά αυτό θα είναι μάλλον το θέμα επόμενου άρθρου).

 Όσο για τις απόψεις τους στην απόπειρα κάποιας διαφορετικής "από τα συνηθισμένα" συζήτησης; Α! Εδώ υπάρχει αυστηρή playlist:
  τα ζωδιακά, τα καλλιτεχνικά κυβικών gossip εντύπων & τηλεκανιβαλικών ριάλιτυ, τα περί γιουροβιζιονίστικων και μιας χρήσεως διασκεδαστών, τα περί 4τροχων-2τροχων μοντέλων, τα περί μόδας βεβαίως (ο κόσμος να καταρρεύσει αυτή θα συνεχίζει απτόητη), τα άπλυτα επώνυμων & τα άπλυτα ανώνυμων φιλενάδων-φίλων τους ανάλογων κυβικών...

 Κι αν επιμείνεις λιγάκι στη διερευνητική προσέγγισή σου, τότε ίσως σου εμπιστευτούν και κάποια πολιτική ανησυχία τους και γενικά κάποια άποψη για τα κοινά που όλους μας ταλανίζουν: "Α! δεν πολυασχολούμαι με την πολιτική! Αλλά μπορώ να σου πω για τα μέρη που συχνάζουν κάποιοι γνωστοί πολιτικοί ή δημοσιογράφοι και για το πώς ντύνονται όταν βγαίνουν έξω (κι αν τις κεράσεις κάνα σφηνάκι παραπάνω μπορεί να σου πουν και πώς... γδύνονται οι εν λόγω κύριοι!) Βέβαια, λόγω των τελευταίων κοινωνικοπολιτικών ραγδαίων εξελίξεων (δυσάρεστων γι'αυτές, καθώς στερεύουν οι κάνουλες με τα ευρουλάκια πολλών κορόιδων, ανώνυμων κι ελαφρώς επώνυμων), μπορεί να ακούσεις να σου αραδιάσουν και τίποτα  σχόλια-καρμπόν, δηλ. εκείνων του μεγάλου σχολείου της τηλεόρασης ("επιπλέοντα σε ρηχά νερά" και φλυαρίες ακίνδυνες για το σύστεμ). Κι αν τις ζορίσεις (κι αυτό ισχύει όχι μόνο γι αυτές τις καημένες αλλά και για πάρα πολλούς κα(η)μένους) με νύξεις περί αιτιών των κρίσεων που επηρεάζουν όλους, περί κοινωνικής μηχανικής, περί εναλλακτικής διαχείρισης των πραγμάτων (αυτό κι αν είναι δυσνόητο), περί φιλοσοφικών ή επιστημονικών ανησυχιών ή λογοτεχνικής ενασχόλησης ή περί προσωπικών τους προτάσεων επί των καταστασεων ή και-άχετο λιγάκι;- περί μαγειρικών συχνά συνταγών (τώρα με την πείνα, που το σκατό γίνεται παξιμάδι, μπορεί να χαίρονται γιατί...θ'αδυνατίσουν κι άλλο!), τότε...
 ...Tότε, η χιλιομπαλωμένη θανατηφόρα ατάκα σε τρυπά σαν νεοεποχίτικο βέλος:
 "Α! να σου πω! όσο πιο λίγα ξέρεις τόσο πιο ήσυχος και ασφαλής είσαι! Άλλωστε η πολλή σκέψη φέρνει κατάθλιψη ή και τρελαίνει τον άνθρωπο! Κι εμείς θέλουμε να περνάμε όσο μπορούμε καλά!" (α ρε κρίση ανελέητη, ήρθες και έφερες βαρβάτες περικοπές στις "έξω καρδιές!"). Κι αυτά μπορεί να τ΄ακούσεις πάρα πολύ συχνά κι από άτομο που φοι(υ)τά σε κάποια σχολή ή διαθέτει ήδη πτυχίο...(ποιος λέει ότι τα χαρτιά, μάλιστα με την εξειδίκευση που επιτηδευμένα παρέχουν, κάνουν την πνευματική καλλιέργεια;)

 Το διάβασμα γενικά  πέφτει δύσπεπτο, σε άντρες & γυναίκες γενικώς και το πιο εύκολο είναι να ενδύεσαι με τις έτοιμες απόψεις των άλλων, χωρίς να ψάξεις ουσιωδώς αν σου "πάνε πραγματικά ή όχι", γιατί αυτό σημαίνει Ν'ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ! Διαδικασία ιδιαιτέρως επώδυνη, αν και σωτήρια για τον καθένα-μία!
      
    Αιθέριες λοιπόν (νεανικές αλλά και πιο...μεγαλοκοπέλες) θηλυκές τσιχλόφουσκες!  (αλλά και αρσενικές, "ανάλογης εγκεφαλικής κοπής" και βεληνεκούς!)  Αγαπημένα τέκνα (ή και τεκνά, αν σας αρέσει πιο πολύ) της νεκρολάγνας κουλτούρας-όπως λέμε χαμούρας (σπάνια βρίζω, αλλά εδώ κάνω μια εξαίρεση!) της Νέας Τάξης Πραγμάτων!

   Σας φιλώ, αλλά κρατιέμαι μακριά σας... Φαίνεται είμαι δυσλειτουργικός και παλιομοδίτης...
                                   και μ'αρέσει!

       ανιχνευτής



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου