ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Η επιστροφή των Ζαπατίστας!



Καθώς το ημερολόγιο των Μάγια τελειώνει, ένας νέος κύκλος αγώνων αρχίζει με χιλιάδες Ζαπατίστας να διαδηλώνουν ειρηνικά και σιωπηλά καταλαμβάνοντας τις πλατείες της πόλης κατα μήκος της Τσιάπας.


Οι Ζαπατίστας επιστρέφουν! Ρέουν σαν το νερό του ποταμού που χτυπάει το σπαθί. Και ενώ ορισμένοι προσδοκούν τις γιορτές των Χριστουγέννων, και κάποιοι άλλοι το τέλος του ημερολογίου των Μάγιας, και άλλοι ακόμα το νέο ανακοινωθέν από το Γενικό Comandancia του EZLN που είχε ανακοινωθεί τον περασμένο Νοέμβριο, οι κύριες πόλεις της Τσιάπας ξύπνησαν πριν μερικές μέρες με τις αναμνήσεις του 1994 .
Οπαδοί της Νέας Εποχής σε όλο τον κόσμο μπορεί να μιλούν και να μεταδίδουν το ενδεχόμενο ότι ετοιμάζεται το τέλος του κόσμου, αλλά φαίνεται ότι κάποιοι Μάγιας είχαν μια πολύ διαφορετική άποψη επί του θέματος. Προτίμησαν να μας στείλουν ένα άλλο μήνυμα: αυτό που ετοιμάζουν και οικοδομούν μέσα στη σιωπή για δύο δεκαετίες τώρα.
Από τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης του Δεκέμβρη του 2012, χιλιάδες Ζαπατίστας από τις Βάσεις Στήριξης του EZLN - με τα πρόσωπά τους καλυμμένα με το θρυλικό pasamontañas των Ζαπατίστας και τα μαντίλια paliacates γύρω από το λαιμό τους - άρχισαν να προελαύνουν σιωπηλά , σε τέλειο σχηματισμό, μπαίνοντας στις πόλεις San Cristóbal de las Casas, Ocosingo, Las Margaritas, Comitan, και Altamirano, καταλαμβάνοντας τις κεντρικές πλατείες τους.
Αυτές ήταν οι ίδιες πλατείες, στις ίδιες πόλεις, τις οποίες είχαν καταλάβει κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Ζαπατίστας την 1η Ιανουαρίου 1994.
Αυτή τη φορά, όμως, βάδισαν ειρηνικά και σιωπηλά, κάτω από τη βαριά βροχή του Δεκεμβρίου με τους πολίτες των πόλεων να τους χειροκροτούν. Μετά από μια σιωπηλή πορεία μέσα από τις πόλεις, οι Ζαπατίστας επέστρεψαν πίσω στις κοινότητές τους, εξίσου σιωπηλά όπως εμφανίστηκαν.



Αυτή είναι η πιο εντυπωσιακή κινητοποίηση των Ζαπατίστας από το Μάιο του 2011, όταν - μαζί με το Κίνημα για την Ειρήνη, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια του ποιητή Javier Sicilia - που συγκέντρωσε πάνω από 30.000 ανθρώπους στην κεντρική πλατεία του San Cristóbal de las Casas σε μια διαδήλωση ενάντια στον "πόλεμο κατά των ναρκωτικών" του Φελίπε Καλντερόν, που έχει ήδη κοστίσει στο Μεξικό περισσότερο από 70.000 θανάτους.
Βάδισαν στις ίδιες πόλεις, στις οποίες ξαφνικά εμφανίστηκαν ένα κρύο βράδυ παραμονής του νέου έτους πριν από 19 χρόνια φωνάζοντας το πρώτο τους Ya Basta!
Το όπλο της πορείας τους αυτής πριν λίγες μέρες , διέφερε από την ένοπλη εξέγερση των ιθαγενών του 1994, το όπλο τους τώρα ήταν η σιωπή των Ζαπατίστας, το ηθικό κύρος τους, η ηχώ μιας ενιαίας και εκκωφαντικής σιωπής που φώναζε Ya Basta! για άλλη μια φορά. Μια σιωπή που με την μαζική παρουσία τους στο San Cristóbal de las Casas, στο Ocosingo, στο Altamirano, στο Las Margaritas και στο Palenque φώναξε χωρίς να ειπωθεί μια λέξη ότι η νέα εποχή των Μάγιας έχει αρχίσει και ότι οι Ζαπατίστας είναι παρόντες. Μια σιωπή που είχε ως στόχο να υπενθυμίσει στον Πρόεδρο του Μεξικού, Enrique Peña Nieto και στο PRI κόμμα του ότι τα βαθύτερα αίτια του αγώνα των Ζαπατίστας είναι τόσο διαδεδομένα σήμερα όπως ήταν πριν από 19 χρόνια: η έλλειψη της υγειονομικής περίθαλψης, της εκπαίδευσης, της στέγασης, της γης, των τροφίμων, τα δικαιώματα των ιθαγενών, τα δικαιώματα των γυναικών, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, η αξιοπρέπεια και η δικαιοσύνη. Οι Ζαπατίστας και ο EZLN δεν χρειάστηκε να πουν ούτε μια λέξη, η δράση και η σιωπή τους είπαν αρκετά.

Ήδη από τις 4 μ.μ στις 21 Δεκεμβρίου του 2012 οι αυτόχθονες Μayan, Tzeltales, Tzotziles, Tojolobales, Χολη, Zoques και Μames, ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις τους από τα πέντε πολιτιστικά κέντρα της αντίστασης τους, που είναι γνωστά ως Caracoles, και βρίσκονται στη ζούγκλα Λακαντόνα, στα εδάφη Canyon Chiapas, και στα βροχερά υψίπεδα.
Στην σιωπηλή πορεία τους δεν φάνηκαν διοικητές των Ζαπατίστας, δεν υπήρχαν λόγια, ούτε τραγούδια, ούτε πανό. Μόνο δύο σημαίες συνόδευαν του χιλιάδες αντάρτες Ζαπατίστας, μία μαύρη σημαία με το κόκκινο αστέρι των Ζαπατίστας και μία μεξικανική σημαία. Οι Ζαπατίστας διαδήλωσαν στα κέντρα των πόλεων, σε παράταξη τεσσάρων και με τις γροθιές τους σηκωμένες. Στη συνέχεια όσο γρήγορα και αθόρυβα εμφανίστηκαν, με τον ίδιο τρόπο οι Ζαπατίστας εξαφανίστηκαν μέσα στην ομίχλη και στη βροχή, επιστρέφοντας στις κοινότητες τους.
Περιμένουμε το ανακοινωθέν του Γενικού Comandancia του EZLN, αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η εντυπωσιακή σιωπηλή αυτή κινητοποίηση, είναι η απάντηση των Ζαπατίστας στην αυξανόμενη καταστολή που έχουν υποστεί οι κοινότητές τους, από την κυβέρνηση και τους παραστρατιωτικούς της κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, σε συνδυασμό με την επιστροφή του Εθνικού Επαναστατικού Κόμματος (PRI) στην κυβέρνηση, το κόμμα ενάντια του οποίου αρχικά κινητοποιήθηκε το 1994 ο EZLN ( O Στρατός των Ζαπατίστας για την εθνική απελευθέρωση).
Είναι επίσης ένα μήνυμα προς τον κόσμο: ότι οι Ζαπατίστας είναι ακόμα εδώ, με σιωπή και με υπομονή, όπως το νερό του ποταμού που χτυπάει το σπαθί.


Αργά την ίδια ημέρα ένα μονοσέλιδο ανακοινωθέν που υπογράφει ο ηγέτης των Ζαπατίστας Sub-Comandante Marcos, El Sup, άρχισε να κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Το ανακοινωθέν απλώς ανέφερε τα εξής:
Το ακούσατε;
Αυτός είναι ο ήχος του κόσμου τους που καταρρέει.
Είναι ο ήχος της αναβίωσης μας.

Η ημέρα που ήταν Η μέρα, ήταν νύχτα.
Και νύχτα θα είναι η μέρα που θα είναι Η ημέρα.
Δημοκρατία!
Ελευθερία!
Δικαιοσύνη!

Πηγή: omnia tv

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου