ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Από τον έρωτα στην Αγάπη

Κάποιος γνωστός, που εκτιμούσα πολύ, μου είχε αναφέρει κάποτε - κρίνοντας προφανώς κι απ'την προσωπική του εμπειρία- πως πάρα πολλές φορές όταν ερωτευόμαστε κάποιον/α, ερωτευόμαστε αυτό που θα θέλαμε εμείς να είναι, σύμφωνα με τα ιδανικά που μας συγκινούν και τους πόθους που μας εμπνέουν κι όχι αυτό που είναι ο άλλος πραγματικά.
 Χμ! Δεν είχε και άδικο...

Όμως σε αυτή τη συλλογή εμπειριών που ονομάζουμε ζωή και η οποία ακολουθεί συχνότατα περίεργους δρόμους μέσα στους οποίους νομίζουμε ότι ξεβραστήκαμε τυχαία και πελαγοδρομούμε, εντούτοις, ΠΑΝΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ (ή το αντίθετο)  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Είτε λέγεται " άλλος άνθρωπος", είτε οπτική και τρόπος ζωής, αναλαμβάνοντας και το ανάλογο τίμημα. Ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε έντιμοι και ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας, πάνω απ'όλα (εφόσον βέβαια έχουμε μια σαφή ιδέα για το ποιος είναι αυτός ο εαυτός μας), οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη σημασία και βαρύτητα των παρακάτω λόγων:

" Όλοι οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν ακολουθούμε λάθος δρόμους, ξέρουμε βαθιά μέσα μας, κάθε στιγμή, ποιο είναι το σωστό". NICK CAVE
" Έχεις τη μπογιά, έχεις και τα πινέλα. Ζωγράφισε λοιπόν τον παράδεισο και μπες μέσα. Αν επιλέξεις την κόλαση, δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό σου".  ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

" Το τρομακτικό με τον έρωτα είναι ότι δεν σου ανήκει. Αλλά του ανήκεις ολοκληρωτικά!"

Δεν θυμάμαι πού το διάβασα ή άκουσα το τελευταίο, αλλά νιώθω την ανάγκη να φωνάξω (με όλη μου την πίστη στην ακεραιότητα και το σθένος που διακρίνει τους ευθυτενείς και ξεχωριστούς ανθρώπους που υπήρξαν ή υπάρχουν σε τούτο τον κόσμο) ότι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ! Οι άνθρωποι δεν είναι ιδιοκτησία κανενός αφέντη, είτε κράτους, είτε κοτζαμπάση, είτε δουλέμπορα, είτε εραστή, είτε συζύγου, είτε γονέα, είτε φόβου, είτε εμμονής, είτε ιδεολογίας...


 Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να ερωτευτούν και να φάνε τα μούτρα τους, να κάνουν τα λάθη τους και να διδαχτούν απ'αυτά αν έχουν στοιχειώδη έστω ευφυία, να πέσουν κάτω για να μάθουν να σηκώνονται, να συνεχίζουν τις προσπάθειες και μετά την αποτυχία (αυτός είναι ο ορισμός του επιτυχημένου), να παρατηρούν τι συμβαίνει γύρω τους και μέσα στους ίδιους και να αποφεύγουν τις ταυτίσεις που τους παγιδεύουν σε εξωπραγματικά είδωλα τα οποία δεν έχουν σχέση με τον εσωτερικό τους κόσμο. Κι όλα αυτά χρειάζονται γιατί είναι απαραίτητα στην πορεία του ανθρώπου προς την εξέλιξή του κι όχι το αντίθετο. Η στασιμότητα και η οπισθοδρόμηση σημαίνουν ΘΑΝΑΤΟ πνευματικό (και φυσικό, πολλές φορές) κι ο έρωτας μπορεί, δυστυχώς, να συμβάλλει κι αυτός προς αυτή την κατεύθυνση.
Αντίθετα με την Αγάπη που αποτελεί την κινητήρια δύναμη των πραγμάτων, το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τους πραγματικούς ανθρώπους από τους ευπρόβλεπτους μηχανικούς σκλάβους λογής αφεντάδων. Η Αγάπη που δεν συμβιβάζεται με εκπτώσεις και υπολογισμούς και αποτελεί θανάσιμη απειλή για κάθε μισάνθρωπο σύστημα και τις στρατιές των υποταχτικών του (και κάποιος μπορεί να υπηρετεί το σύστημα είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, λόγω της διανοητικής και ψυχικής διάβρωσης που έχει υποστεί).


 Όλα αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι οι άνθρωποι πρέπει να φοβούνται και να αποφεύγουν τον έρωτα, για να μην πέσουν (χα!) στις...δαγκάνες του συστήματος...ή για να μη πληγωθούν και πονέσουν. Ο πόνος είναι απαραίτητος στη ζωή του ανθρώπου γιατί είναι μάθηση και λύτρωση! Και χωρίς αυτόν η ζωή του, ίσως, δεν θα είχε κανένα νόημα! Άλλωστε πώς θα υπήρχε η ελπίδα αν δεν υπήρχε και η απελπισία, η χαρά αν δεν υπήρχε η λύπη και ο...πραγματικός έρωτας που ακόμα και όταν ξεθυμαίνει με το χρόνο διατηρεί άσβεστη τη γλυκιά και ζωογόνο θαλπωρή της αγάπης, αν δεν υπήρχαν και οι αποτυχημένες ερωτικές σχέσεις;

 Αρκεί να δέχεται κάποιος ότι αυτό που του συνέβη δεν προήλθε από κάποιους εξωτερικούς παράγοντες (σαν, ας πούμε, τη χείρα βοηθείας ή καταστροφής των Ολύμπιων εξωγήινων θεών που θα σώσουν την Ελλάδα και θα καταστρέψουν τους εχθρούς της!), αλλά ήταν προϊόν συγκεκριμένων δράσεων που έλκυσαν ανάλογες αντιδράσεις. Και του δίδαξαν κάποια πράγματα που οφείλει να λάβει σοβαρά αν θέλει να συνεχίσει τη ζωή του μακριά από τη μιζέρια, τη μετριότητα ή την...κατάθλιψη.



Κι επειδή δεν θέλω να κλείσω το άρθρο αυτό και το μάτι στους ερωτικά παθόντες με κλισέ που έχουν να κάνουν με ζουμερά καινούρια πορτοκάλια και πορτοκαλιές, θα το κάνω με το δικό μου ποιητικό-ας πούμε-τρόπο:

Από τον έρωτα στην Αγάπη


Πρέπει να πιαστείς απ’τις θηλιές του έρωτα

Να προβάλλεις το είδωλό σου σε παράταιρα πρόσωπα

Να σπαταληθείς σε αταίριαστα καμώματα

Να μπουχτίσεις απ’του εγωισμού τα μπουκώματα

Να συντριβείς από τα σκάγια της απελπισίας

Να γιάνεις τις πληγές με βάλσαμο σοφίας

Να μη μπερδεύεις ανθρώπους μ’επενδύσεις κι ομόλογα

Να διαλέγεις τα λόγια αντί για μισόλογα

Την ελευθερία  παντοτινά να τιμάς

Ακόμα κι αν σε οδηγεί σε μονοπάτια μοναξιάς


για να μετεμψυχωθείς σε βέλος Αγάπης!

του ανιχνευτή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου