ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Μια ανακεφαλαίωση: εν καιρώ πολέμου, μια ολόκληρη χώρα συγχωνεύεται για να κλείσει οριστικά!

του ανιχνευτή


Aς κάνουμε μια ανακεφαλαίωση της μέχρι τώρα κοινωνικής πραγματικότητας, ώστε στη συνέχεια, να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα:

Σχολεία που κλείνουν ή συγχωνεύονται, που σε κάμποσα απ'αυτά οργανώνονται συσσίτια για τους μαθητές, που δεν έχουν χρήματα για θέρμανση ( νηστικά και παγωμένα "αρκούδια" δεν εμπεδώνουν και μαθαίνουν κύριοι "μεταρυθμιστές", έχουν άλλες προτεραιότητες!), με τραγικά κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπ/σης.

Ολόκληρα τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ κλείνουν ή συγχωνεύονται (οδηγώντας και σε οικονομικό μαρασμό ολόκληρες περιοχές που στηρίζονταν στην ύπαρξή τους), εν μέσω εκπαιδευτικού έτους(!) και να πρέπει οι φοιτητές τους (http://youtu.be/Oy_EKMd8iy4) να μετακομίσουν πολλά χλμ. μακριά για να βρουν παρόμοια σχολή να συνεχίσουν ή αλλιώς να καταλήξουν σε κάτι παρεμφερές(!) με αυτό που τους ενδιέφερε και σπούδαζαν(!!) ή δεν ξέρω τι άλλη απίθανη αλχημεία σκαρφίστηκαν οι "φωτισμένοι εγκέφαλοι" της κυβερνητικής μπουλντόζας...

Δημόσια νοσοκομεία κλείνουν ή συγχωνεύονται. Εντατικές καταργούνται, χιλιάδες κλίνες επίσης, ο δημόσιος δωρεάν χαρακτήρας της Υγείας κατεδαφίζεται, ενώ ακόμη και μεγάλα νοσοκομεία στερούνται βασικότατα είδη στοιχειώδους περίθαλψης (γάζες, επιδέσμους, οινόπνευμα και άλλα αχρείαστα), με τραγικές ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.

(Χμ! Δωρεάν δημόσια Παιδεία και Υγεία! Οι βάσεις ή θεμέλια κάθε δημοκρατικού κοινωνικού ιστού! Άρα άνθρωποι αγράμματοι και άρρωστοι χειραγωγούνται εύκολα...)

Επομένως, η κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" (και οι προκάτοχοί της που "έδειξαν το δρόμο") δεν επιθυμεί δημόσια Παιδεία και Υγεία.

Κι αν βάζαμε κάτω και αναλύαμε και τον εργασιακό μεσαίωνα ( κάνε κι ένα κλικ εδώ!) και προωθούμενο σκλαβοπάζαρο και τη βίαιη κατάργηση κάθε ίχνους κοινωνικού συμβολαίου (η πολύ μεγάλη ανεργία, όπως έχει τόσες φορές αποδειχτεί στην Ιστορία, ΑΚΥΡΩΝΕΙ κάθε προσπάθεια ανάκαμψης), τότε θα διαπιστώναμε ότι δεν επιθυμεί ούτε την εργασία για τους πολίτες της...(κι ας αφήσουν τα περί υποαπασχόλησης και "ευέλικτης εργασίας". Αυτά δεν είναι ούτε καν ημίμετρα, είναι κοινωνική διάλυση και διαρκής ομηρία! Άλλωστε δεν το'χε πει και "ο γιος του μπαμπά" στη ΔΕΘ το Σεπτέμβρη του'11, ,ότι θα΄ταν επίτευγμα(!) αν κάθε οικογένεια έχει ένα(!!) εργαζόμενο;)

Κι αν επιχειρήσουμε να "ψυχολογήσουμε" και τους ΤΕΛΕΙΩΣ παράλογους φόρους (σαν βομβαρδισμούς της γερμανικής Λουφτβάφε του Β'Παγκόσμιου Πολέμου, χωρίς περιθώρια ανάσας κι ας μην έχεις να λαμβάνεις πια παρά του μη έχοντος) και τα χαράτσια, όπου και αναγκάζεσαι να τα σκας διαρκώς για το ήδη χιλιοπληρωμένο, απ'τον καιρό των παππούδων σου, σπίτι σου (που καταντάει στα στόματα του κόσμου "το κωλόσπιτό μου", αυτό μας περνούν!) και όλα αυτά σε αντιστοιχία με την ταφόπλακα στην αγορά εργασίας και τη φοβερή ανεργία...
...τότε σε μια χώρα όπου η ιδιοκατοίκηση ξεπερνούσε το 70-75% (μοναδικό φαινόμενο σε όλη την Ευρώπη) κατανοείς, αν δεν είσαι τυφλωμένος από "κομματικό καταρράχτη", ότι αυτό το καθεστώς-κόλαφος της δημοκρατίας-αξιορέπειας-της ίδιας της ζωής και των βασικών αναγκών της δεν επιθυμεί ούτε να διαθέτεις δικό σου "κωλόσπιτο"...Αλλά να είσαι ανήμπορο κι εξουθενωμένο έρμαιο στα νύχια των σύγχρονων φεουδαρχών!

Βάλτε σε όλα τα παραπάνω και το "πωλείται όπως είναι επιπλωμένο, γιατί αλλιώς πώς θα σωθεί το καημένο;"
Δηλαδή το άρον άρον ξεπούλημα όλων των δημόσιων ακινήτων, των πρώην δημόσιων κοινωφελών υπηρεσιών, της γης, των πλουτοπαραγωγικών πόρων και ειδικά του σε αφθονία και ποικιλία μεγάλη ορυκτού κι ενεργειακού πλούτου της χώρας. Και μάλιστα σε τιμές πολύ κάτω του κόστους για τα "μεγάλα σαγόνια" της εγχώριας και διεθνούς σκηνής. Άρα πού είναι η εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος έστω κι από την πώληση όλων των προηγούμενων; Πού; Στο ότι όλη η χώρα θα γίνει μετά μια τεράστια ΕΟΖ, όπου στις περιφραγμένες εγκαταστάσεις της θα μαντρώνονται (κυριολεκτικά) οι εργαζόμενοι και θα ζουν για να δουλεύουν με εξευτελιστικά χαμηλούς μισθούς;

Ω! αυτό θα πει "ανάπτυξη", "πρόοδος", "παραγωγική ανάκαμψη", "έξοδος στις αγορές", "αξιοποίηση των θυσιών του λαού"(ή αμνού) ή δεν ξέρω τι άλλη μαλακία θα ξεστομίσουν αυτοί που εργάζονται ολημερίς κι οληνυχτίς για όλα αυτά! Ή μήπως, καθηλωμένοι στα πολυτελή γραφεία τους λόγω φόρτου "πατριωτικής εργασίας" δεν βλέπουν την πραγματική κατάντια της οικονομίας (και πού είσαι ακόμη) και της κοινωνίας; Τελικά ο πατριωτισμός κατάντησε το έσχατο καταφύγιο του δολοπλόκου και κλέφτη...

Και σε ποιους απευθύνονται λέγοντας τις παραπάνω μεγαλόστομες ατάκες, μέσα από τα βοθροκάναλα και τις "αμερόληπτες" φυλλάδες;

Μα σε λοβοτομημένους, αδαείς σε βαθμό νοητικής στέρησης, παράλυτους πνευματικά και ψυχικά, σε κοπάδια που ουδεμία σχέση φέρουν με την έννοια της υπευθυνότητας κι ελευθερίας (η μια προϋποθέτει την άλλη), σε ανόητους (επιεικής χαρακτηρισμός) "πολίτες". Και μια υπενθύμιση στους αρχαιολάτρεις "επαγγελματίες πατριώτες": Στην αρχαία Αθήνα η έννοια του δημοκρατικού πολίτη προϋπόθετε τη διαρκή κι ενεργό συμμετοχή ΟΛΩΝ των πολιτών στα κοινά και στη διαμόρφωση των εξελίξεων σε κάθε πτυχή του δημόσιου κοινωνικού γίγνεσθαι. Μια σύγχρονη μορφή αυτού είναι το λαϊκό ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ για κάθε σοβαρό θέμα που επηρεάζει την εσωτερική ζωή του τόπου και η δυνατότητα ανάκλησης των δημόσιων αρχόντων αν (σε λογικό χρονικό διάστημα) δεν εφαρμόσουν όσα υποσχέθηκαν προεκλογικά ή λειτουργούν ενάντια στα συμφέροντα του λαού...

μια εικόνα που μπορεί να ερμηνευτεί κι αλληγορικά: απλά βάλτε στη θέση του φουκαρά του Λουκάνικου έναν ολόκληρο λαό!

Και φτάνω στο τελικό συμπέρασμα: Γιατί κλείνουν, συγχωνεύουν, καταργούν και ισοπεδώνουν με ταχύτατους ρυθμούς τα ΠΑΝΤΑ; Γιατί αντιμετωπίζουν το λαό ως εχθρό-λαό; (που η μειοψηφία του τους ψήφισε ξανά σαν αμετανόητοι μαζοχιστές ή ψωρόσκυλα-ύαινες που περίμεναν να τους ρίξουν κάνα ψιχουλάκι από "το φαγοπότι" και αυτών!)

Γιατί θέλουν το θάνατό του! (βλέπετε πόσο αδιάφορα σφυρίζουν για την επιδημία αυτοκτονιών, το πραγματικό βαρόμετρο της κοινωνικής και πολιτιστικής κατάστασης της χώρας!)

Έχουν κηρύξει ανελέητο πόλεμο σε όλη την κοινωνία (που έχει το θανάσιμο εχθρό μέσα στο σπίτι της και απλά τον κοιτάζει να τη βιάζει και να τη δολοφονεί!) και στον πόλεμο, ειδικά σε αυτόν που εξελίσσεται με πρωτοφανή αναλγησία και βαρβαρότητα, ο επιτιθέμενος επιδιώκει την πλήρη εξόντωση του στόχου. Ο οποίος ούτε καν αμύνεται στοιχειωδώς, προς το παρόν! Οπότε έχουμε τη σφαγή να "τρέχει" μέσα στα σπίτια μας, έξω από αυτά, στους χώρους εργασίας, στις ουρές των ταμείων, στις καβάτζες που την πέφτουν οι στρατιές των αστέγων, στις ταράτσες και τις ράγες των τρένων καθώς φουντάρουν οι αυτόχειρες, στα απλωμένα με αγωνία χέρια που προσπαθούν να αρπάξουν καμιά σακούλα με ζαρζαβατικά που τους πετούν κάποιοι...


Έτσι οι δεχόμενοι αυτή την πολεμική επίθεση σε βάρος τους, υπομένουν αυτά που παθαίνουν προς το παρόν μουδιασμένα, στωικά και αναθέτοντας οι μισοί τις ευθύνες για "ξεσηκωμό" στους άλλους μισούς, μέχρι την οριστική εξάλειψή τους (γιατί η αξιοπρέπειά τους έχει μάλλον απωλεσθεί από καιρό!)...

ΓΙΑΤΙ;







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου