ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

" Ο παθών μαθών "




του ανιχνευτή

Oι άνθρωποι δεν είναι ομόλογα για να επενδύει κανείς συναισθηματικά πάνω τους! Εξάλλου, είδαμε όλοι τι συνέβη σε Ελλάδα, Κύπρο, αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου, με τους επενδυτές ομολόγων και την καταπόντιση των δεύτερων που παρέσυραν και τους πρώτους. Όπως υπάρχουν τοξικά ομόλογα, πάνω στα οποία πόνταραν τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων οι κυβερνητικοί τζογαδόροι όλα τα προηγούμενα χρόνια, έτσι υπάρχουν και "τοξικά συναισθήματα". Που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε εγωτικές κινούμενες συμφορές, σε χαμερπείς παλιάτσους που επιστρατεύουν χίλια δυο γελοία τερτίπια για ν'αποσπάσουν τον οίκτο, τη συμπάθεια, το ενδιαφέρον, ακόμα και την αγάπη των άλλων.  Κι έτσι δημιουργούνται νοσηροί προσωπικοί φαύλοι κύκλοι:
  •  "φιλικές" συντροφιές που απλώς ικανοποιούν την ανάγκη συνύπαρξης (συχνά μονομερώς από κάποιον που φορτώνει κι επιβάλλει την παρουσία του σε κάποιον άλλο/ους). Ακόμα κι αν σε αυτή τη συνύπαρξη έρπουν σαν σκιές συναισθήματα αρρωστημένα και αισθήματα που έχουν σχέση με οτιδήποτε αποτελεί το αντίθετο της αγάπης κι εκτίμησης, αλλά και της μάθησης που απορρέει από μια δυνατή φιλία. (Στην αρχαιότητα η φιλία θεωρούνταν πολύ σημαντική στην εξέλιξη του ανθρώπου, με μεγαλύτερη βαρύτητα από τον έρωτα, που συχνότατα αποδεικνύεται εφήμερος, αντίθετα με το δέσιμο και την ωφέλεια της φιλίας.) Με αποτέλεσμα να αναπαράγονται καταστάσεις χειραγώγησης, επιβολής και χρησιμοποίησης του άλλου. Που όχι μόνο δεν κάνουν το άτομο καλύτερο, αλλά και που μπορεί και να αποδειχτούν έως και καταστροφικές. Τόσο για το χαρακτήρα του όσο και για την ψυχική ηρεμία του και την ολοκλήρωσή του ως άνθρωπο.
  • Ερωτικές, συζυγικές, οικογενειακές σχέσεις με τελείως συμβατικά έως σαθρά θεμέλια, όπου η συνοχή τους "εξασφαλίζεται" με μελοδραματικές και στομφώδεις παραστάσεις, απειλές, ψυχική καταπίεση και τυραννία, ακόμη και μέσα από την επιδίωξη όρκων πίστης (πχ σε μια σχέση) και κουτοπόνηρα αισχρά καμώματα πρόκλησης οίκτου ή ενοχών ή οποιουδήποτε άλλου ψυχικού κάτεργου: " αν φύγεις θα σκοτωθώ", "αν δεν κάνεις αυτό που λέω θα πάθω τίποτα και θα φταις εσύ", "αν κάνεις αυτό που λες θα με χάσεις", "έχω πάντα δίκιο", "οι γονείς ξέρουν πάντα το καλό σου", "εμείς σαν παλιότεροι ξέρουμε περισσότερα από εσένα"(άρα δεν δικαιούσαι να δοκιμάσεις πράγματα στη ζωή σου και να βιώσεις ακόμα και το δικαίωμά σου στην αποτυχία!) κλπ κλπ. Η λίστα με τις ατάκες της χειραγώγησης κι εκμετάλλευσης, έστω κι ασυνείδητης, είναι ατέλειωτη! Σε τέτοιες όμως καταστάσεις, υπάρχει κι ένα όριο αντοχής, που όταν πια ξεπεραστεί οριστικά, οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές, απρόβλεπτες, οργισμένες, αμετάκλητες. Ή απλώς οδηγούν σε οριστική δραπέτευση άρα και σωτηρία...της ψυχής.
Συμπέρασμα: Θέλετε να ζήσετε περισσότερο και, κυρίως, πιο ποιοτικά; Τότε μακριά από παθολογικά ανόητους-άρα και ιδιαίτερα επικίνδυνους (κάτι που δεν κρύβεται στα μάτια του στοιχειωδώς ευφυούς ανθρώπου), αθεράπευτα μίζερους, μονίμως κυνικούς (κάτι που το διαφημίζουν κι ως εξυπνάδα), μικρόψυχους, παραιτημένους από κάθε προσπάθεια για βελτίωση της ζωής (πάνω απ'όλα της δικής τους), εξόφθαλμα στενοκέφαλους και ορκισμένα δογματικούς...κλώνους! Που αδειάζουν τους άλλους κι από ενέργεια, σαν ένα είδος (ψυχικών) βαμπίρ! Και λέω κλώνους γιατί τέτοια πρότυπα μοιάζουν σα να'χουν βγει από καλούπια, σε μαζική παραγωγή, από κακόβουλους "σχεδιαστές", για να δυναμιτίζουν την πολύτιμη καθημερινότητα, φτιαγμένη από μοναδικές και ανεκτίμητες στιγμές. Και να υποσκάπτουν κάθε απόπειρα για επιδίωξη ουσίας στη ζωή. Των ανθρώπων.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου