ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Οι δρόμοι που μας καλούν να τους βαδίσουμε...

Σήμερα είναι η μέρα της Ανάστασης (για τους ορθόδοξους χριστιανούς, γιατί οι καθολικοί έχουν άλλο timing). Τη δική μου γνώμη γι'αυτό την έχω καταθέσει ήδη ΕΔΩ. Ό,τι κι αν συμβολίζει πάντως αυτή η μέρα για τον καθένα, όποιες ευχές κι αν ανταλλάσσονται, συχνά τελείως τυπικά ή μηχανικά, εγώ νιώθω την ανάγκη να αφιερώσω σε όλους/ες, αντί για ευχές, το παρακάτω. Με την προτροπή να'στε πάντα ο εαυτός σας και να μην επιτρέψετε ποτέ σε κανένα να σας το πάρει αυτό!


Οι δρόμοι που μας καλούν να τους βαδίσουμε...

Έχεις στ'αλήθεια αυτιά;
Για ν'ακούς
τα πρωινά τραγούδια των φτερωτών φιλαράκων
να σου θυμίζουν πως στο στερέωμα
κάθε αυγή είναι και μία νέα αρχή.
Για ν'ακούς 
το ασυμβίβαστο κάλεσμα των ανέμων
που συμμέτοχο σε χρίζουν στους πιο αρχέγονους πόθους.
Για ν'ακούς
την οδύνη του άλλου δίπλα σου
και να την κάνεις και δικιά σου.
Και τη θεραπεία της υπόθεση κοινή.
Για ν'ακούς
το θρήνο της Μεγάλης Μητέρας
όποτε της λαμπαδιάζουν το δέρμα 
και της γδέρνουν τα σωθικά.


Έχεις στ'αλήθεια μάτια;
Για να βλέπεις τις εικόνες πίσω απ'τις εικόνες
μέσα κι έξω από θεατρινισμούς κι οθόνες.
Για να βλέπεις
πεινασμένα τσακάλια πίσω από μακάριους αμνούς.
Για να βλέπεις στον καθρέφτη πίσω απ'τον καθρέφτη
ένα είδωλο που έπαψε να είναι εσύ.
Για να βλέπεις
τα χαμόγελα μικρών και μεγάλων παιδιών
που να ενηλικιωθούν αρνήθηκαν με πείσμα.


Έχεις στ'άλήθεια ψυχή;
Για να σε συντρίψει της μηδαμινότητάς σου η γνώση
ώστε ν'αφουγκραστείς της παρουσίας σου το μεγαλείο.
Για να σε συγκινήσει η απλότητα της ομορφιάς.
Για να σε μεθύσει το κρασί της γαλήνης.
Που στη γεύση ωριμάζει του σθένους
παρασύροντας σε δύσβατες διαδρομές ελευθερίας.
Για να σε ηλεκτρίσει η ενέργεια που μέσα της κολυμπάς.
Για να σε λιγώσει η λαχτάρα της μεταμόρφωσης.

Γιατί κάθε πραγματική αλλαγή
απαιτεί ένα θάνατο και μια ανάσταση...
Εν ζωή!

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου