ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Θράσος ή πρόκληση;


Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις , από τις απεργίες των καθηγητών μέχρι το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. , προκαλούν την απορία αν πρόκειται πραγματικά για μία κυβέρνηση που έχει αποθρασυνθεί και με αλαζονεία επιβάλλει ότι της γουστάρει και της καπνίσει ή αν προσπαθεί να προκαλέσει την κοινωνία.
Βέβαια την κοινωνία την έχει προκαλέσει πάμπολλες φορές με ποικίλους τρόπους, χωρίς να έχει  υπάρξει πάντα μία δυναμική αντίδραση.

Το θράσος είναι κατανοητό, θα πρέπει να σκεφτούμε όμως και την περίπτωση της πρόκλησης.

 Στη μεν περίπτωση των καθηγητών η πρόκληση και το θράσος σε συνδυασμό  ήταν ξεκάθαρα.
Το σκεπτικό: Θα τους πούμε λίγο πριν τις εξετάσεις τι θα επιβάλλουμε, εκείνοι θα αντιδράσουν, αλλά θα πλησιάζουν οι πανελλήνιες.
 Θα ενεργοποιήσουμε αμέσως τον κοινωνικό αυτοματισμό (αχ, βαχ , τι θα κάνουνε τα παιδιά μας , που εσείς δε τα σκέφτεστε),αλλά εκείνοι θα επιμείνουν.
 Εν τω μεταξύ θα λέμε για το πόσα λεφτά παίρνουν και πόσες λίγες ώρες δουλεύουν, ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι με περισσότερες ώρες παίρνουν λιγότερα.
Αυτά θα τα λένε οι μεγαλοδημοσιογράφοι και τα γνωστά κανάλια και εφημερίδες , φυσικά και εμείς οι πολιτικοί, όλοι εμείς  που αμειβόμαστε με παχυλούς μισθούς,αλλά ποιος θα το σκεφτεί αυτό μέσα στο συναίσθημα φθόνου που τους δημιουργούμε;
  Στην όλη προσπάθεια μας θα συμπαρασταθούν και τα πουλημένα ευτυχώς για εμάς συνδικάτα και οι κομματικοί μηχανισμοί που θα σπείρουν τη διχόνοια και τελικά δε θα υποστηρίξουν τους όποιους θαρραλέους επαναστάτες, αντάρτες θα λέγαμε, αφού ξεχάσαμε να σας πούμε ότι θα τους έχουμε επιστρατεύσει για να τους εκβιάσουμε άμεσα και να φοβηθούν και λίγο μη χάσουν τη δουλίτσα τους ή μη μπουν στη φυλακή ..
Απλός συλλογισμός και προβλέψιμος;
 Τότε γιατί την πατήσαμε;

Στην περίπτωση της Ε.Ρ.Τ. τα πράγματα φαίνονται πιο περίπλοκα, αλλά είναι;
Μιλάμε για την κρατική ή τη δημόσια ραδιοτηλεόραση;
Οι λέξεις έχουν συγκεκριμένη έννοια και σημασία.
Εκείνοι θέλουν μία  κρατική ραδιοτηλεόραση, με παντελώς κατευθυνόμενη ενημέρωση , στην οποία να μην έχει πρόσβαση κανένας άλλος.
Τώρα είναι η στιγμή, η λεπτή αυτή καθορισμένη γραμμή που θα κάνει τη διαφορά.
Αφού λοιπόν η Ε.Ρ.Τ. πληρώνεται από τον ελληνικό λαό  και δεν επιβαρύνει τον κρατικό προυπολογισμό , όπως λένε εδώ και δύο μέρες ακατάπαυστα οι δημοσιογράφοι της, ας την πάρουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι να την κάνουν  δημόσια.  Αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση, αυτή θα ήταν μία νίκη!
Όμως ας αναρωτηθούμε ξανά. Πρόκειται για θράσος ή πρόκληση;
Σχεδόν πάντα δρομολογούν εκείνοι τις εξελίξεις, οπότε έχουν πάλι  ένα σχέδιο ή έχουν αποθρασυνθεί τόσο που δεν έχουν κανένα σχέδιο και τα πράγματα είναι όπως φαίνονται;

Σε κάθε περίπτωση , έχουμε απλά την τιμή να ζούμε ιστορικές στιγμές και αποκτούμε και εμείς  το δικαίωμα, όσοι δεν  έχουμε ζήσει πόλεμο και χούντα όπως λένε, να πούμε πως επισήμως πλέον τα ζούμε κι εμείς, ταυτόχρονα κιόλας, σε χειρότερη μάλιστα μορφή, καμουφλαρισμένη από μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση.

νάμα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου