ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΝΟΙΑΣΤΟΥΜΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ;



Είμαστε οι πρόσφατα απολυμένοι, οι μακροχρόνια άνεργοι, αυτοί που ψάχνουν να βρουν οτιδήποτε, για χρήματα που δε φτάνουν με τίποτε να καλύψουν λογαριασμούς, χρέη, χαράτσια κι ό,τι άλλο "απίστευτο κι όμως ελληνικό" μπορεί να εμπνευστεί η κούτρα άρρωστων εγκεφάλων. Τι μένει για σίτιση, για τα απολύτως απαραίτητα έξοδα επιβίωσης;  ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;

Είμαστε αυτοί που μεταναστεύουν κατά κύματα όπου υπάρχει η υποψία εργασίας, κάτω συχνά από αντίξοες και σκληρές συνθήκες. Και, όχι σπάνια, γινόμαστε εκεί που καταλήγουμε αυτοί οι γεμάτοι αγωνία για το μέλλον, παρείσακτοι ξένοι που κοιτούσαμε κάποτε αφ'υψηλού στον τόπο μας και τους στολίζαμε και με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Τώρα όσοι από εμάς έχουν πτυχίο, μεταπτυχιακό, ή ό,τι άλλο εφόδιο για το οποίο σπουδάσαμε για ν'αποκτήσουμε ώστε να επιπλεύσουμε (ελπίζοντας όχι ως ναυαγοί) στην αγορά εργασίας, που πλέον μετατρέπεται σε εγχώρια γαλέρα βάναυσης δουλείας, ή εξειδικευτήκαμε σε κάποιο τομέα ή απλώς νιώθουμε ότι ως νέοι αντέχουμε να ξανοιχτούμε σε άλλα -καπιταλιστικά πάντα-πέλαγα για μια καλύτερη εργασιακή τύχη, την κάνουμε κατά χιλιάδες στην αλλοδαπή. Ελπίζοντας να μη ξαναχρειαστεί να ξεβραστούμε στην άκρως εχθρική για νέους-γέροντες-εργαζόμενους κι ανέργους ημεδαπή...Κι αν κάποιοι οδύρονται που ετούτη η χώρα φυλορροεί από επιστημονικά μυαλά, από άτομα με δυνατότητες και προοπτικές, από άτομα στην καλύτερη παραγωγική περίοδο της ζωής τους, η απάντηση και πάλι έρχεται κοφτή και με απροκάλυπτη ευθύτητα: ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;

Είμαστε το νέο ζευγάρι που τα φέρνει πολύ δύσκολα βόλτα κι αν και θα'θελε να φέρει παιδί στον κόσμο, αμέσως μετά σκέφτεται σε τι είδους κόσμο;
Αυτόν της "ανάπτυξης", των κατασχέσεων, των χαρατσιών, της ανεργίας, του υποσιτισμού; Για να μας καταλογίζει δικαιολογημένες ευθύνες μετά; Κι αμέσως αλλάζουμε πανικόβλητοι γνώμη. Κι ας οδύρονται οι στατιστικολόγοι, και όχι μόνο, ότι το 2025 οι ηλικιωμένοι άνω των 65 θ'αποτελούν το 23%(!!!) του εγχώριου πληθυσμού κι ότι κάθε γενιά για ν'αναπαραχθεί χρειάζεται 2,1 παιδιά κατά μέσο όρο ανά γυναίκα κι όχι βέβαια 1,3 παιδιά, νούμερο-κόλαφος γύρω απ΄το οποίο κινείται ο δείκτης στη χώρα των μνημονίων και των "σωτήρων" και των υποσχέσεων για εξόδους σε-νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές πάντα-αγορές. Οπότε τι έχουν να πουν οι "πατριώτες" δουλεύοντες σκληρά για την "ανάπτυξη" της "Ελλάδας τους", η οποία αφαιρεί κάθε κίνητρο για την άνθιση της νέας ζωής; Η απάντηση βγαίνει από υψηλά ιστάμενες γκριμάτσες κάλπικης αισιοδοξίας ή χαζοχαρούμενης αμηχανίας: ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;

Είμαστε οι μαθητές της δημόσιας πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που όλο και πιο συχνά τη βγάζουν με ένα γεύμα ολόκληρη μέρα. Που βλέπουν τους γονείς τους να χάνουν την αξιοπρέπειά τους, να μη μπορούν να ταΐσουν την οικογένειά τους και να καταλήγουν στην κατάθλιψη, τα ψυχολογικά προβλήματα (με άμεσο αντίκτυπο και σε μας) και στην αυτοκαταστροφή. Που είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα ψυχοκτόνο μαζοχιστικό και δίχως βιωματικά οφέλη δόκανο ανταγωνιστικών εξετάσεων και επίτευξης υψηλού βαθμού (κάτι σαν το χάι σκορ των βιντεογκέημς της εικονικής βαναυσότητας), για να γίνουμε οι υπάκουοι, αγόγγυστοι εξειδικευμένοι σκλάβοι της κοινωνικής βαναυσότητας. Και στο ερώτημα: πού στο διάβολο πετιέται έτσι αλόγιστα η παιδική μας κι εφηβική μας ηλικία; Η απάντηση με καρμπόν στοχεύει χωρίς έλεος κι εμάς, ειδικά εμάς: ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;

 Αιμορουφήχτρες, δολοφόνοι, δημαγωγοί, αρχιερείς της υποκρισίας, μισάνθρωποι, ανέραστοι χαρτογιακάδες, καρεκλοβολεψάκηδες, καταχραστές δημόσιου πλούτου, παράνομοι καταπατητές κάθε έννοιας λογικής και ευνομίας...
...είστε αυτοί που τόσο κυνικά ΔΕ ΝΟΙΑΖΕΣΤΕ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ, που δε δίνετε δεκάρα ή μάλλον τσακιστό ευρώ (αυτό που κάποτε μας λέγατε πόσο ισχυρό είναι και πόση ευρω-αλληλεγγύη περιέχει και με παραποιημένα στοιχεία μας πετάξατε μέσα στο λαοκτόνο λάκκο του).

 Κι όσους επαγγελματίες συνδικαλισταράδες και δημοσιογράφους και προπαγανδιστές και ρουφιάνους και ροπαλοφόρους ψυχανώμαλους φρουρούς της νομιμότητάς σας κι αν επιστρατεύσετε για να καταστείλετε ποικιλοτρόπως την συσσωρευμένη, κοχλάζουσα σαν πυριτιδαποθήκη ΟΡΓΗ μας, πιστεύετε ότι θα καταφέρετε τελικά να μας ξεφορτωθείτε όσους περισσότερους μπορείτε, να μας υποτάξετε τους υπόλοιπους ή, αν ζοριστείτε άσχημα, να μας βαρέσετε στο ψαχνό και να συνεχίσετε απρόσκοπτα τις μπίζνες; Ότι είμαστε πρόθυμοι να συμβιβαστούμε με αυτή την προδιαγεγραμμένη (και υπογεγραμμένη πολλάκις στα τροϊκανά κουρελόχαρτα) μοίρα;

Χμ!...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου