ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Όσο ριζώνει το ΤΕΡΑΣ στα σπλάχνα της κοινωνίας τόσο η κατάσταση θα γίνεται όλο και πιο απελπιστική...



του ανιχνευτή

Aν και η καλοκαιρινή ραστώνη μοιάζει σαν βαρύ πέπλο να σκεπάζει τα τραγικά πεπραγμένα και γλοιώδη όσο και τελείως αυθαίρετα τροϊκανο-κυβερνητικά ειπωμένα, δεν σημαίνει ότι αυτά σταματούν να υφίστανται και να τρέχουν. Μέσα σε μια γενικότερη οσμή νεκροθαλάμου.

 Αλλά  μια εξίσου τραγική, αποδομητική κι άκρως ανησυχητική διάσταση είναι η αποκτούμενη νοοτροπία του Τέρατος, μαζί με την άγρια και θολή ματιά του.  Που έχει αρχίσει να φωλιάζει και να κυριαρχεί σ'ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Σαν κανιβαλιστικός ιός  που καταλαμβάνει τον ξενιστή του και τον ροκανίζει από μέσα. Ο οποίος ξενιστής ακροβατεί ανάμεσα στο "ο σώζων εαυτώ σωθήτω" και "τώρα που το καράβι φαίνεται να βουλιάζει αύτανδρο, ο καθένας για την πάρτη του".

Όπου ο ένας επιχειρεί να πατάει πάνω στο ψυχορραγόν κορμί του άλλου, ακόμη κι αν μέσα του νιώθει πως ίσως σύντομα ακολουθήσει και η δική του σειρά. Στην πτώση και κατακρήμνιση. Ένας φαύλος κύκλος δουλοποίησης και αναλγησίας μεταξύ όλων σχεδόν, που σαρώνει σαν τυφώνας τα πάντα στο διάβα του.

 Δημιουργώντας εκείνες τις συνθήκες που εξυπηρετούν και προωθούν στο έπακρο τα σχέδια του Συστήματος και των "δίχως ιερά και όσια" εγκεφάλων του.

Θα δώσω, λοιπόν, δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα και στη συνέχεια θα επανέλθω στις διαστάσεις του ζητήματος.

> Όχι πολύ καιρό πριν τη "δημοκρατική" επιβολή των "εθνοσωτήριων" μνημονίων, όπου ήδη είχε αρχίσει να διαμορφώνεται μια απαράδεκτη κατάσταση στα εργασιακά. Φίλη βρεφονηπιαγωγός συζητάει με υποψήφια εργοδότρια, μητέρα δυο ανήλικων παιδιών, για τη φύλαξή τους στο σπίτι (καθώς και οι δυο γονείς ήταν εργαζόμενοι) και παράλληλη βοήθεια στα σχολικά μαθήματα του ενός, που πήγαινε στο δημοτικό σχολείο.
Και η δεύτερη(που ήταν κι εκπαιδευτικός) λέει στην πρώτη το εξής: " Θα σου δίνω 400 περίπου ευρώ το μήνα για πενθήμερο 8ωρο κι ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ χωρίς ένσημα!". Οπότε η άλλη εξοργισμένη απαντάει: " Εγώ μόχθησα για να σπουδάσω και κάνω αυτή τη δουλειά όσο πιο συνειδητά γίνεται κι ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως δεν δουλεύω χωρίς να παίρνω ό,τι δικαιούμαι. Δεν είμαι σκλάβα κανενός, εργαζόμενη είμαι!" Και σηκώνεται και φεύγει αφήνοντας την άλλη σύξυλη...

> Μετά την επιβολή των μνημονίων, πριν λίγους μήνες.
Γνωστός, περνάει καθημερινή πρωί από εμπορικό δρόμο του Αμαρουσίου. Οπότε βλέπει έναν πλανόδιο υαλοκαθαριστή, με τα σύνεργά του μαζί, να συζητά με επιχειρηματία μπροστά στην είσοδο ενός κλειστού μαγαζιού, που προφανώς επρόκειτο να ανακαινιστεί και να επαναλειτουργήσει. Η γυάλινη πόρτα, διαστάσεων περίπου 3,5μ.μήκος και 2,5μ.ύψος, είναι από κάτω μέχρι πάνω και σ'όλη της την επιφάνεια λεκιασμένη μ'ένα σωρό συνθήματα από σπρέυ. Όλων των χρωμάτων και μεγεθών. Κάτι που σημαίνει κοπιαστικό καθάρισμα που απαιτεί κάποιο χρόνο. Οπότε ο υποψήφιος εργοδότης ρωτάει: "Πόσα θες να το κάνεις να γυαλίσει;" Ο άλλος σκέφτεται λίγο και λέει: " Θέλω τρία ευρώ" "Όχι!" απαντάει ο πρώτος. "Τρία ευρώ είναι πολλά. Θα σου δώσω ένα ευρώ(!!!!)"
 Δεν θυμάμαι, ούτε πια έχει σημασία, αν ο υαλοκαθαριστής ήταν μετανάστης ή Έλληνας (μάλλον το πρώτο). Μια κι όλοι πλέον βράζουν στο καζάνι των ίδιων παγκοσμιοποιημένων ξερατών. Σημασία έχει η ταρίφα των καιρών. Η ταρίφα της δουλείας. Το κόστος της εκμετάλλευσης. Και της παλιανθρωπιάς. Ένα ευρώ!


Ξέρω κι άλλες περιπτώσεις όπου κοπέλες κι αγόρια (πολλοί απ'αυτούς πανεπιστημιακής μόρφωσης) δουλεύουν όπου βρουν και κάνουν ό,τι λάχει με 200-300-350 κωλοευρώ, για ωράριο που καθόλου σπάνια καταστρατηγεί το 8ωρο, χωρίς πληρωμένες υπερωρίες και χωρίς ασφάλεια. Και για να μην ξεχνάμε, θυμηθείτε το παρακάτω άρθρο "κοινωφελής, ενοικιαζόμενη εργασία", που συχνά μου χρησιμεύει ως παραπομπή. Σχετικά με τους διεκπεραιωτές (οι Μ.Κ.Ο. και η ίδια η ΓΣΕΕ πρωτοστατούν) αυτής της κατάπτυστης εργασιακής ομηρίας και σκλαβιάς, που θυμίζει σύγχρονο δουλεμπορικό!

Tο θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν άλλοτε με επιχειρήματα που δεν επιδέχονται λογικής αμφισβήτησης (αν και η βλακεία με την κακία χέρι χέρι έχουν αποκτήσει δυστυχώς μυθικές σχεδόν διαστάσεις) κι άλλοτε με τον τσαμπουκά να αφήνεις σύξυλους τους άλλους, ακόμη και να χειροδικήσεις αν δεν μπορείς να συγκρατηθείς μπροστά στην κατάφωρη αδικία.

 Το ζητούμενο είναι κατά πόσο μπορεί και δύναται να ξεριζωθεί από την ψυχολογία της ευρύτερης κοινωνίας η αποκρουστική ανάσα και τα μουγκρητά του απάνθρωπου ΤΕΡΑΤΟΣ. Που βασανίζει και κατασπαράσσει τις σάρκες των ασθενέστερων κι απολαμβάνει σχεδόν να τους βλέπει να υποφέρουν! Ακόμα κι αν έχει συνειδητοποιήσει πως είναι πολύ πιθανό να κατασπαραχτεί με τη σειρά του από πολύ ισχυρότερα κι απείρως πιο αδίσταχτα τέρατα. Που διαμορφώνουν και διαφεντεύουν μια κοινωνία-ζούγκλα και θέτουν κυνικά τους "κανόνες" της, περιστρεφόμενους γύρω από το μότο ότι το δίκαιο του ισχυροτέρου αποτελεί το θεμελιώδες δίκαιο.

 Με τους κάποτε λειτουργικούς θεσμούς, έστω κι εν μέρει-έστω και μέχρι ενός βαθμού, καθώς και τις ηθικές αναστολές, έστω επιβεβλημένες από την ισχύ των κοινωνικών συμβολαίων και το φόβο της συλλογικής κατακραυγής, να αποτελούν απροκάλυπτα πλέον διακοσμητικά περιτυλίγματα κι απολιθώματα. Σε ένα πακέτο διαπροσωπικής, κοινωνικής, ηθικής, πολιτικής, οικονομικής παράκρουσης και χυδαίας παρακμής κι εξαχρείωσης. Και πάνω απ'όλα, ως απόρροια μιας βαθύτατης πνευματικής και διανοητικής κρίσης χρόνων, εντέχνως κατασκευασμένης από σκοτεινά κέντρα εξουσίας κι εγχώριους εντολοδόχους-χειριστές των μηχανισμών διαμόρφωσης αξιών στο συλλογικό ψυχικό  δυναμικό. Κατανάλωση σε βαθμό υστερίας, ατομισμός ως προϋπόθεση επιτυχίας, κουτοπονηριά ως ένδειξη ευφυίας.

Αν τα μέλη της νεοελληνικής κοινωνίας "έχουν διδαχτεί καλά το μάθημά τους" κι αναπαράγουν όλο και πιο πολύ τις αντιανθρώπινες ιδιότητες και την ψυχική κενότητα του ΤΕΡΑΤΟΣ, τότε έχουμε να κάνουμε με μια εξόχως παρακμιακή κοινωνία. Κι άκρως επικίνδυνη για την ψυχική και σωματική υγεία των ατόμων που την απαρτίζουν και για τις επερχόμενες γενεές που θ'αναστηθούν μέσα στους διαταραγμένους κόλπους της.

Μια εφιαλτική κοινωνία με ακόμα πιο εφιαλτικές κεφαλές, όπου στη βάση της ο ένας δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να εκμεταλλευτεί με κάθε μέσο και τρόπο τον (συχνά ομοιοπαθή)άλλο. Μέσα στην τρομαχτική βοή του "εθνικού συνθήματος": ο σώζων εαυτώ σωθήτω! Με τις "δημοκρατικές" κεφαλές της να έχουν προ πολλού αναιρέσει, με ιδιαζόντως απεχθείς και πραξικοπηματικές μεθοδεύσεις, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που οφείλουν να προσδιορίζουν μια ευνομούμενη, ασφαλή, φιλόξενη για ανθρώπους κοινωνία.

Ας συνέλθουμε επιτέλους! Να βρούμε  την πνευματική διαύγεια, το ψυχικό σθένος και την αφοβία να καταποντίσουμε το ΜΗΤΡΙΚΟ ΤΕΡΑΣ (όπως λέμε "μητρικό σκάφος") που μας απειλεί άμεσα πια και, συνάμα, μας μεταλάσσει σε ακριβή μικρά κι αηδιαστικά αντίγραφά του.

Τι έχουμε πλέον να χάσουμε που δεν μας το στερούν ήδη, με τον πιο θρασύ κι εξευτελιστικό τρόπο;

 Ας ανασυνταχθούμε! Ας αυτο-οργανωθούμε σε όλο και περισσότερα δίκτυα αντιστασιακής αλληλοϋποστήριξης κι αλληλεγγύης, συνδεόμενα σαν συγκοινωνούντα δοχεία από άκρη σε άκρη της χώρας, ας οργανώσουμε πληθώρα εγχειρημάτων κοινωνικής οικονομίας κι ενημέρωσης όλων των ανθρώπων (και στην πιο μακρινή επαρχία) πάνω σε στοιχεία και δεδομένα που πιθανόν αγνοούν, μέσα σε τόνους μπάζων της επίσημης προπαγάνδας. Ας πιάσουμε ο ένας τον άλλο σφιχτά από το χέρι κι ας αναζητήσουμε άμεσες πρακτικές λύσεις, καταργώντας στην πράξη όλους τους μηχανισμούς είσπραξης των όλο και περισσότερων παρανοϊκών φόρων και χαρατσιών, που προσβάλλουν βάναυσα και τη λογική μας και τις επιστήμες των μαθηματικών και της οικονομίας. Ας γιγαντώσουμε ένα κολοσσιαίο λαϊκό κίνημα παύσης πληρωμών κι ας περιφρουρήσουμε σπίτια συνανθρώπων μας που απειλούνται με κατάσχεση για γελοία ποσά! Πού θα πρωτοπάει ο ένστολος ιδιωτικός τους στρατός, που υποτίθεται ότι προστατεύει τους πολίτες (από ποιον; από αυτούς που τους μισθοδοτούν να καταστέλουν τη λαϊκή οργή;). Πόσες φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης θα φτιάξουν ως γνήσιοι τύραννοι; Πώς θα αντιμετωπίσουν ένα γιγαντιαίο τσουνάμι οργής; Οργανωμένης κι αποφασισμένης και αλληλοϋποστηριζόμενης και συνειδητοποιημένης όσον αφορά αυτά που χάνει κι αυτά που πρόκειται να κερδίσει...

 Ας κατανοήσουμε πως δεν έχουμε να περιμένουμε και πολλά (επιεικής φράση) από τους επιδοτούμενους επαναστάτες και ευχολόγους ψαλμωδούς της Βουλής, που πιότερο μοιάζουν με νανουριστές της συσσωρευμένης λαϊκής οργής. Δεν υπάρχει πιο έγκυρο σημάδι εξέλιξης του ανθρώπου από το να αναλαμβάνει ο ίδιος τις ευθύνες του για όσα τον αφορούν! Χωρίς τη μεσολάβηση αμφίβολης ποιότητας "ειδικών" κι επιτήδειων πληρεξούσιων...

 Και οι τυραννίες καταρρέουν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα...

 Το οφείλουμε και στις επόμενες γενιές από τις οποίες δανειζόμαστε τα αγαθά και τους πόρους, που τώρα κατασπαταλούνται και ξεπουλούνται φθηνά.


Ας μην επιτρέψουμε στο ΤΕΡΑΣ(τους) να μας διαβρώσει και να μας υπνωτίσει ανεπανόρθωτα!

Για να ζήσουμε ως ανθρώπινα όντα  που αναγάγουν το σεβασμό και την εξέλιξη της ανθρώπινης υπόστασης σε βασική προτεραιότητα. Κι όχι σαν μισότρελοι δουλοπρεπείς κανίβαλοι, που ο ένας την πέφτει στον άλλο και μετατρέπουν τη ζωή σε κρανίου τόπο. Σε τραγωδία που ξεπερνάει τα όρια της αρχαιοελληνικής ύβρεως...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου