ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

AYTO TO AΙΣΧΟΣ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΚΑΙ ΜΟΙΑΖΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΕ ΧΩΜΑΤΕΡΗ ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ-ΝΕΚΡΩΝ!



 Eίναι πράγματα που τα'χω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα, ξανά και ξανά, με πιθανότητα να χαρακτηριστώ και επίμονα κουραστικός. Καθώς, αυτά όμως, δε σταματούν να χορεύουν τόσο μέσα στο κεφάλι μου όσο κι έξω απ'αυτό, ολόγυρά μου/μας. Σαν δαίμονες θαρρείς που δραπέτευσαν από τα σκοτάδια της κόλασης στη γη και κατέλαβαν τους ιθαγενείς της...

Σε τούτους λοιπόν τους κομβικούς καιρούς, όχι μόνο η χώρα αλλά κι ένα τεράστιο κομμάτι του πλανήτη βρίσκεται στα πρόθυρα του βουλιάγματος μέσα στη "μεγάλη νύχτα" της ανθρωπότητας. Η οποία επελαύνει όχι μόνο στο ελληνικό "πείραμα", αλλά σε βάρος τόσων λαών με μια ύπουλα ολοκληρωτική άσκηση εξουσίας. Η οποία μοιράζεται ανάμεσα στην οικονομική μέγγενη-φορέα απόλυτης εξαθλίωσης και στην "απελευθέρωση" όσων δεν υιοθετούν εν λευκώ την ατάκα-κλειδί των καιρών: "yes men!"

Γι' αυτό θα επιμείνω για άλλη μια φορά (και σίγουρα όχι τελευταία):

Πόσες συζητήσεις επί συζητήσεων, εκτιμήσεις, συνελεύσεις και διαδικασίες επί διαδικασιών απαιτούνται ακόμη; Ώστε ο καθένας από εμάς, που δεν κερδοσκοπεί κι επωφελείται τα μάλα από το διεστραμμένο "κοινωνικό πείραμα" του σοκ και του αμόκ συνάμα, να εμπεδώσει το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ.


Ότι μια κοινωνία χωρίς έμπνευση και όραμα, χωρίς κοινωνικά συμβόλαια προστασίας υπέρ των εργαζομένων και ισότιμης κατανομής του παραγόμενου πλούτου, μια κοινωνία χωρίς ρωμαλέα αίσθηση της δημοκρατίας (χα! εδώ βασιλεύει το δίχως τέλος ολιγαρχικό "πάρτι" της πλέον μισάνθρωπης νεοφεουδαρχίας και των επιστατών της!), μια κοινωνία...Μια "κοινωνία" χωρίς αλληλεγγύη, παραδομένη ψυχή τε και σώματι στην απελπισία και στην κραυγή "ο σώζων εαυτώ σωθήτω", χωρίς να διαπνέεται από κοινές ανθρώπινες αξίες, αρκετά σθεναρές ώστε τα μέλη της (ή ένα μεγάλο ποσοστό αυτών) να τις υπερασπίσουν. Θυσιάζοντας την όποια ατομική "ασφάλειά τους" και καλοπέρασή τους και την άκριτη συνεχή κατανάλωση προϊόντων και στέλνοντας στον αγύριστο την αντιγραφή κι αναπαραγωγή της τηλεκουλτούρας...
 Τότε αυτό το χάλι ΔΕΝ είναι κοινωνία αυτόνομων όντων, άξια να ζήσει μέσα στους κόλπους της κάποιος.

Είναι μια συλλογική κατάσταση εκχυδαϊσμού κάθε υψηλής έννοιας που νοηματοδοτεί την Ύπαρξη, είναι μια εξαμβλωτική παρακμή που τείνει στον εκφυλισμό, στην απονέκρωση...Μια προσβολή της ανθρώπινης νοημοσύνης (το πρόβλημα βέβαια είναι και ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗΣ φύσης) και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Πώς μπορεί να αποδέχεται ένας φυσιολογικός άνθρωπος την κάθε μέρα που κυλάει στους δικούς της παρανοϊκούς ρυθμούς, μέσα σε μια τόσο χαμηλών δονήσεων κι ευτελέστατης ποιότητας κοινωνία;  Είναι να την φτύνεις και να της εναντιώνεσαι μέχρι τον πυρήνα της. Για να αντιστραφεί η διαστροφή-γέννημα διεστραμμένων ιθύνοντων νόων, χρειάζονται κατά τη γνώμη μου τα εξής: Συνειδητοποίηση και απαλλαγμένη από ιδεολογήματα "ανάγνωση και μελέτη" των διεργασιών(και των υπόγειων όπου είναι δυνατόν) και μηχανισμών που τροφοδοτούν και θρέφουν ετούτη την κατάσταση-Ενεργοποίηση πέρα από κάθε αγελαία νοοτροπία- Αλληλεπίδραση γενναία- Δράση...
 Είναι θετικό, στα πρώτα στάδια μιας τέτοιας συντονισμένης δράσης από τα κάτω (αν είναι εφικτό και δεν σαμποταριστεί απ'τα γεννοφάσκια κι από λογής "καθοδηγητές" που θα πέσουν σαν τα σκυλιά για την πρωτοκαθεδρία) να ασκηθεί στοχευμένη πίεση, να θορυβηθεί με πολλά ρίχτερ δονήσεων, να κλονιστεί και ν'αρχίσει να αποκτάει ρωγμές και ραγίσματα αυτή η μοχθηρή συνωμοσία κατά του ίδιου του ανθρώπου!

Είμαι βέβαιος, ότι υπάρχουν πολλοί που τους απασχολεί έντονα και η επόμενη μέρα της επόμενης μέρας. Και δεν θα ήθελαν, ακόμα κι αν δεν είναι αυτοί πια εδώ, οι γενιές που θα'ρθουν, κι από τις οποίες δανειζόμαστε όσα καταναλώνουμε ή καταστρέφουμε, να μας σκατοψυχιάζουν που κληρονόμησαν μια επίγεια κόλαση. Λόγω της απάθειάς των προηγούμενων, της δουλικότητάς τους και της αποχαύνωσης που αυτή φέρνει. Μια κόλαση ανθρώπινων ερειπίων, ανέργων κι αστέγων κι εξαθλιωμένων δούλων (πρόθυμων για κάθε χυδαία ή αποτρόπαια πράξη αν είναι να κερδίσουν τίποτε ψίχουλα παραπάνω απ'τους ομοιοπαθείς τους) κι άβουλων ομήρων μέσα σε απέραντες Ε.Ο.Ζ. κι άλλα σκλαβοπάζαρα...

Θεέ των πλουσίων και δολοπλόκων και διάβολε-διακορευτή των φτωχών! Τα ψωμιά σου είναι νομοτελειακά καταδικασμένα σε μαρασμό κι αφανισμό! Πότε; Αν όχι τώρα πότε; Αφού περάσουν κάμποσες δεκαετίες ακόμα μέσα στο "λούνα παρκ" των κυρίαρχων φατριών και των παρασιτικών οργανισμών τους;

Δεν έχω έτοιμη απάντηση, βέβαια. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι θέλω το πέρασμά μου σε τούτονε τον κόσμο να αποτελεί στοιχείο ανέλιξης κι όχι στασιμότητας, εκχυδαϊσμού και συνέργειας στην αποσύνθεση.

Εσύ, άνθρωπε, τι λες; Θα συνεχίζει αέναα ο βίος σου να είναι αβίωτος, μέσα σε μια δύσοσμη ομήγυρη που θέλει ν'αποκαλείται κι ανθρώπινη κοινωνία και ο...θάνατός σου η βολική λύση για την ευημερία των χρηματιστηριακών δεικτών;
Ή μήπως είσαι ήδη νεκρός κι ας μη το'χεις συνειδητοποιήσει; Κι ας περιφέρεσαι μουγκρίζοντας, βαρυγκομώντας, υποφέροντας, αιμορραγώντας ή πέφτοντάς την και στον δίπλα σου για να χορτάσεις την πείνα σου με τα κομμάτια του...Μέσα στη "δημοκρατικά οργανωμένη" και όλο και πιο οικεία σου zombieland...

 ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου