ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Η ζωή χωρίς νόημα ή το νόημα χωρίς ζωή!




Ερώτηση: τι είναι προτιμότερο; Μια ζωή χωρίς νόημα ή ένα νόημα χωρίς ζωή;

Απάντηση: Τίποτε απ'τα δυο, βέβαια!

Έλα όμως που και τα δυο αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος. Του πνεύματος που επικρατεί (που επιβλήθηκε) στους κρίσιμους αυτούς καιρούς για την ίδια την εξέλιξη (αντιεξέλιξη) του ανθρώπινου είδους! Μέσω μιας μεθοδικής κοινωνικής μηχανικής, που έχει σχεδιαστεί και υλοποιηθεί εδώ και πολλές δεκαετίες.

Κι αν με ρωτήσεις για τη ζωή που θεωρείται "φυσική", αν και στερείται παντελώς νοήματος, ή για το "νόημα" που στερείται ζωής, τα παρακάτω πιστεύω οριοθετούν μια τέτοια διαπίστωση. Σαφώς θλιβερή αλλά πραγματική.

.........................


Ο "μεγάλος αδελφός" (και οι φατρίες του) δασκαλεύει (προγραμματίζει) το παιδί που γεννιέται στους κόλπους της "θαυμαστής" κοινωνίας του, μέσα από την εκπαίδευση, την "κουλτούρα" και τα πολιτικώς και πνευματικώς ορθά πρότυπά της:


  • Να'σαι υπάκουος και καλός καταναλωτής. Κι αν δυσκολεύεσαι λόγω έλλειψης μόνιμης δουλειάς (άλλο πράγμα η εργασία) και ρευστού, συνιστάται κι επιβάλλεται να πατήσεις επί πτωμάτων. Προκειμένου να επιπλεύσεις, εν μέσω άγριων κυμάτων και αιμοσταγών καρχαριών, στον άπατο ωκεανό της Εδέμ της εγχρήματης "παραδείσιας" βλακείας.
  • Να μην αμφισβητείς και φέρνεις σε δύσκολη θέση τις Αρχές, ακόμη κι αν σε παραμυθιάζουν εξόφθαλμα. Μη βλέπεις πέρα από τη μύτη σου, ή σταμάτα να βλέπεις, γιατί όσο κι αν αγανακτείς σκέψου πόσο θα υποφέρεις. Κι αν πιστεύεις πως ζεις ένα μαρτύριο, να ξέρεις πως υπάρχει πάντα και πιο σκληρό μαρτύριο, αν χρειαστεί.
  • Οχυρώσου μέσα στη φυλακή κάποιου δόγματος, έχουμε άλλωστε μεριμνήσει για τη δημιουργία μιας μεγάλης γκάμας τέτοιων. Επιστημονικών, πνευματικών, πολιτικών και κοινωνικών. Με "συντηρητικό" ή "προοδευτικό" μανδύα. Αντιπάθησε, μίσησε, χλεύασε, κυνήγησε όποιον έχει αντίθετη άποψη απ'αυτή που εμφύτευσαν μέσα στο φιλόξενο κεφάλι σου. Κατά τ'άλλα, πίστευε αν το θες ότι εναντιώνεσαι στη ροή του ρεύματος που εμείς κατευθύνουμε και διοχετεύουμε σ'αυτό και τα άφθονα σκουπίδια μας. Έτσι κι αλλιώς, μας χαροποιεί και εξυπηρετεί θαυμάσια να ικανοποιείσαι με ψευδαισθήσεις.
  • Αρκέσου σε φαντασιώσεις κι ασπάσου μια στείρα φιλοσοφία, αν έχεις "πνευματικές ανησυχίες".
  • Και μην ξεχάσεις ποτέ το βασικότερο όλων μάθημα. Που θα διδαχτείς από τα πρώτα κιόλας βήματα στον κόσμο αυτό που ΔΕΝ σου ανήκει-ανήκει σ'εμάς: το να λες ανοιχτά την αλήθεια, κλονίζοντας τα ψυχικά θεμέλια της μακάριας κοινωνίας μας και γενικά η ανεξάρτητη σκέψη, μόνο μπελάδες φέρνουν. Μέχρι που βλάπτουν σοβαρά έως ανεπανόρθωτα την υγεία σου!
......................

Κι αν με ρωτήσεις, αυτή τη φορά, ποια είναι η απόδραση από μια τέτοια δυστοπία, νομίζω πως κι ετούτα τα παρακάτω αρκούν.

Ο καθένας εισπράττει αυτό που δίνει ή πείθεται να δώσει. Και στερείται πολλά, ακόμη και τα πάντα, αν δεν έχει, ή πιστεύει, ή και πάλι πείθεται (με πολλούς τρόπους) πως δεν έχει να δώσει κάτι. Πάνω απ'όλα στον ίδιο του τον εαυτό. Χωρίς κάποια ειλικρινή προσπάθεια (ξεκινώντας από μέσα του) να γυρέψει αυτό το "κάτι" και τις ποιότητες που το προσδιορίζουν, κι ας μην είναι το πιο δημοφιλές και συμβιβαστικό.
 Και η χειρότερη μοίρα για κάποιον, κατά την άποψή μου, είναι το "αποτύπωμά του" στην  περατζάδα που ονομάζουμε επίγεια ύπαρξη ν'αποτελεί ένα θλιβερό τίποτα... 

ανιχνευτής






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου