ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

Με κάθε τελευταία πνοή πεθαίνει και λίγο από τον κόσμο...

του ανιχνευτή


Είμαι το παιδί που νιώθει το κορμάκι του να εξαϋλώνεται απ'την πείνα
όπως και τ'αδελφάκια του σε τόσες ρημαγμένες γωνιές του κόσμου
και βλέπει τους γονείς του να ντρέπονται να το κοιτάξουν πια
και να σκέφτονται το φούντο απ'την ταράτσα ή τη ληστεία.
Αφού πρώτα ο κόσμος σας μάς λήστεψε τη ζωή.

Είμαι ο άρρωστος που σβήνει σαν χριστουγεννιάτικο κερί γιατί αδυνατεί να πληρώσει εισιτήρια εισόδου σε νοσοκομεία, νοσήλεια και φάρμακα ληγμένα και μη.

Είμαι το γερόντι που ψάχνει στα σκουπίδια σας για ένα πεταμένο ξεροκόμματο
και στήνεται παρά την ανημπόρια του απ'τα χαράματα στις ουρές της επιβίωσης
και κλαίει κάθε μέρα για την τύχη που του φυλάξανε στα γεράματα.

Είμαι ο άπορος, ο χρόνια άνεργος, ο απολυμένος, ο άστεγος, που συνωστίζεται στα συσσίτια για ένα πιάτο φαΐ.
Είμαι η σάρκινη τροφή των εισπραχτικών τεράτων σας και των αναπτυξιακών σφαγείων σας.

Είμαι μια περιφερόμενη κατάθλιψη, μια ανοιχτή πληγή που την τρυπούν όλο και περισσότερο
με εξαγγελίες, απειλές, ψαλίδια και ρυθμίσεις. Ρυθμίσεις της ίδιας πια της κηδείας μου...

Πώς μπορείτε να μιλάτε για καλύτερες μέρες και χρονιές όταν εγώ πεθαίνω μπρος στα μάτια σας;
Πώς μπορείτε να νιώθετε ελεύθεροι με τόση σκλαβιά, με τόσα κελιά δυστυχίας ολόγυρά σας;

Δεν έχει πια σημασία αν έφταιξα κι εγώ, ούτε αν φταίξατε κι εσείς ούτε κι αν φταίτε ετούτη δω τη στιγμή. Τίποτα δεν έχει πια σημασία μέσα σε μια σκοτεινιά που τρεμοπαίζει και σβήνει σαν τα χαλασμένα ντιζαϊνάτα κινητά και τις βραχυκυκλωμένες πλάσμα οθόνες σας. Μαζί με την τελευταία πνοή μου πέφτει κι ολόκληρος ο σκουληκιασμένος οργανισμός. Μην μ'έχετε βάρος αφού δεν έχετε ίσως καν συνείδηση. Και μη λυπάστε για εμένα σαν τις φιλάνθρωπες κυριούλες σε κοσμικά γκαλά υπέρ των δεινοπαθούντων. Υπάρχουν χειρότερα πράγματα από το θάνατο. Όπως οι σκιές των ετοιμοθάνατων και των άδειων από κάθε ανθρώπινη σπίθα, που περνιούνται ακόμα για ζωντανοί και μακαρίζουν τις τύχες τους γι'αυτό.
 Δεν θα σας δω καν στην κόλαση. Γιατί ήδη βρίσκεστε σ'αυτήν, τσουρουφλισμένα κι έτοιμα για λαμπάδιασμα έρμαια των σκυλιών και αρχιδαιμόνων της. Κι ας πασχίζετε να πείσετε ο ένας τον άλλο πως όλα θα πάνε από μόνα τους καλά κι ας υπάρχουν "ένα σωρό" απώλειες (αισθητές κυρίως ως ανώνυμα νούμερα σε φυλλάδες κι οθόνες), όπως εγώ και οι όμοιοί μου. Που κάποτε κάποιοι μπορεί να ήταν σαν κι εσάς...

Όσο ακόμη νομίζετε, και ξεγελάσατε κι εμένα, πως οι κολάσεις είναι μονόδρομοι...
Γιατί δεν είναι!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου