ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

"...όλα μπορούν να λεχθούν", γιατί τίποτα δεν είναι ιερό και η ελευθερία είναι ασύμβατη με τη λογοκρισία και την "προστασία ιδεών"!


Στα πλαίσια μιας υγιούς ανταλλαγής απόψεων και προβληματισμών, "τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν" σύμφωνα με το εξαιρετικό -και προκλητικό για πολλούς- δοκίμιο του Ραούλ Βάνεγκεμ:

"“Δεν υπάρχει ούτε καλή ούτε κακή χρήση της ελεύθερης έκφρασης, υπάρχει μονάχα ανεπαρκής χρήση της”. Αυτή η ρήση του Ραούλ Βανεγκέμ δίνει τον τόνο σ’ ένα δοκίμιο που είναι αφιερωμένο στην πιο θεμελιώδη ελευθερία του ανθρώπου. Ένα μαχητικό κείμενο που υπερασπίζεται μια ελευθερία η οποία δεν πρέπει να υπόκειται σε περιορισμούς, είτε πολιτικούς είτε ηθικούς είτε νομικούς. Απέναντι στις απαράβατες αλήθειες και τα κρατικά μυστικά, απέναντι στους νόμους για τη συκοφαντία, το ρατσισμό και την πορνογραφία, ο συγγραφέας θεωρεί πως δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και να νικήσουμε την ανοησία και την ατιμία, παρά μόνο αν αντιπαλέψουμε τις συνθήκες που τις καθιστούν δυνατές.
Ο «κίνδυνος» της απεριόριστης χρήσης της ελεύθερης έκφρασης έγκειται, κατά τον Ραούλ Βανεγκέμ, στο ότι ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει να βγει από τη μειονεκτική του θέση και τις ποικίλες εξαρτήσεις, επιτυγχάνοντας την αυτονομία της ύπαρξης του. Αυτό το προκλητικό κείμενο, με τη μεγάλη λογοτεχνική αξία, γκρεμίζει τις βεβαιότητες του τρέχοντος πολιτικού λόγου, κλονίζει τις σταθερές απόψεις των «σοφών», ταράζει τις «καλές προθέσεις» των δικαστών και των μαθητευόμενων λογοκριτών, που θέλουν να υποβάλλουν σε περιορισμούς μια δραστηριότητα η οποία δεν πρέπει να υπόκειται σε κανέναν περιορισμό. "

Mε αυτό το σκεπτικό, κάθε άποψη οφείλει να ακούγεται, ακόμα κι αν δεν είναι αποδεκτή από πολλούς ή αρεστή σε πολλούς. Με γνώμονα πάντα τη γόνιμη και συνθετική επεξεργασία των ιδεών κι ερεθισμάτων και, όπου κρίνεται απ'τον καθένα αναγκαίο, την απεξάρτηση κι απελευθέρωση από κάθε είδους στερεότυπα, ιδεοληψίες, εμμονές καταστροφικές για την εξέλιξη του ανθρώπινου πλάσματος. Εμμονές που, μερικές ή αρκετές ή πολλές φορές, δεν αποκλείεται διόλου να εξοκείλουν στις όχθες της μονολιθικότητας, της μυωπικής προκατάληψης, της εχθρικότητας κατά όποιου παρεκκλίνει έστω και λίγο από το στρατευμένα ορθό, του ολοκληρωτισμού, του σταλινισμού. Ο οποίος και συχνά καλύπτεται με τα πέπλα της "ελευθερίας σκέψης κι έκφρασης".
 Και η χειρότερη μορφή λογοκρισίας είναι η αυτολογοκρισία που επιβάλλει κάποιος στον εαυτό του, φοβούμενος την "προδοσία των ιδεών" που διδάχτηκε ως κάτι σαν θέσφατες αλήθειες, θρησκευτικής σχεδόν επιβαλλόμενης ευλάβειας και το πιάσιμο του στοχασμού του να ασφυχτιά μέσα σε κάθε μορφής αυστηρά καθορισμένα πλαίσια και στεγανά..

Θυμηθείτε λοιπόν κι αυτό από εμένα: Μήπως ο αντιφασισμός στην πιο φανατισμένη και στρατευμένη μορφή του κατρακυλάει σ'ένα μερικές φορές λανθάνον είδος φασισμού;

Ο Ένοικος... 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου