Το Μουντιάλ στη Βραζιλία έχει ξεκινήσει, καθηλώνοντας (κι αποσπώντας την προσοχή τους απ'ό,τι πραγματικά τους αφορά) εκατομμύρια θεατές μπροστά στις οθόνες της "πραγματικότητας". Η φιέστα είναι λαμπερή και το θέαμα προβλέπεται πλούσιο. Και την ίδια στιγμή, η ζωή περνάει ξώφαλτσα, θα'λεγες λαθραία, από τις αντιλήψεις και τις προτεραιότητες των "διψασμένων" λάτρεων της στρογγυλής θεάς. Καθώς μια άλλη Βραζιλία ασφυχτιά, ματώνει καθημερινά, βυθίζεται στην εγκληματικότητα και τη φοβερή μάστιγα της διακίνησης ναρκωτικών (με τη διαπλοκή των ίδιων των Αρχών και της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, του μεγαλύτερου παγκοσμίως ναρκέμπορου, που ανέκαθεν χρησιμοποιούσε τα ναρκωτικά ως εργαλείο πολιτικού και κοινωνικού ελέγχου) και την αγωνία για μια άλλη ζωή. Που μοιάζει άπιαστη, ανέφικτη σχεδόν, στη χώρα με τον τεράστιο φυσικό πλούτο-κτήμα των πολυεθνικών και μεγάλων συμφερόντων. Στη μουντιαλική Βραζιλία όπου χτίζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης για άστεγους και τοξικομανείς για να μην ενοχεί η παρουσία τους τούς ποδοσφαιρόφιλους επισκέπτες, όπου οι αστυνομικές εκκαθαρίσεις στις παραγκουπόλεις (φαβέλες) εξελίχτηκαν σε όργια καταστολής, όπου περίπου 170.000 άνθρωποι οδηγήθηκαν σε υποχρεωτική έξωση από τα σπίτια τους, τα οποία και κατεδαφίστηκαν ελέω καλής εικόνας των πόλεων που φιλοξενούν τη "στρογγυλή θεά" και τα ασκέρια της. Στη μουντιαλική Βραζιλία του πάνω από 25% του πληθυσμού κάτω απ'τα όρια της φτώχειας και των 1.000.000.000.000 δολαρίων από δημόσια και ιδιωτικά κεφάλαια ως επένδυση στο Μουντιάλ και τους Ολυμπιακούς του 2016. Στην "ειδυλλιακή" εικόνα των 1.000.000 παιδιών που "δουλεύουν" σε πολύ άθλιες συνθήκες για να επιβιώσουν, των 234 ευρώ βασικό μισθό και (σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία) των γύρω στις 2.000 ανθρώπους που πεθαίνουν κάθε χρόνο λόγω αστυνομικής βίας...
Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της ποδοσφαιρικής, λαμπερής, τουριστικής και ηλιόλουστης Βραζιλίας. Όπου πάνω από 1.000.000 άνθρωποι πήραν μέρος σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σε πάρα πολλές πόλεις. Διεκδικώντας τα δικαιώματά τους: "We want food, not football!"(
ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: " Βραζιλία. Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου 2014 Γρασίδι, Bussines και αίμα" )
Αλλά οι εκστασιασμένοι και "κολλημένοι με την μπάλα" δεν χαμπαριάζουν ή συγκινούνται από αυτά. Όπως κι εδώ στη μνημονιόπληκτη Ελλάδα της πρωτοφανούς κοινωνικής ισοπέδωσης. Κάτι που οι γραφειοκρατικοί φασίστες της Κομισιόν προωθούν πλέον σε όλη την Ε.Ε. μέσω των σχεδίων του Σόιμπλε και των άλλων "αλληλέγγυων" για ολοκληρωτικό σχεδόν ψαλίδισμα του κράτους πρόνοιας, ελέω "ανταγωνισμού" με τις ασιατικές αναδυόμενες οικονομίες. Προτιμούν, οι βρίσκοντες παρηγοριά στα γυρίσματα της μπάλας, να σπρώχνουν όλες αυτές τις αλήθειες και καταστάσεις "κάτω από το χαλί", όπως κάνουν οι Αρχές της Βραζιλίας ώστε να μη διαταραχτεί με τίποτα η γιορτινή ατμόσφαιρα.
Και η ζωή με τα πραγματικά προβλήματα και τις ανάγκες της (απ'τα οποία δεν ξεφεύγει σχεδόν κανείς κι ας νομίζει πως την σκαπουλάρει ίσως για την ώρα) να μοιάζει με μια μακρινή δυσάρεστη ενόχληση. Σαν τα νεκρά άστεγα παιδιά στους δρόμους της Βραζιλίας, από τις σφαίρες των παρακρατικών ταγμάτων θανάτου...
ανιχνευτής
Αυτό που ακολουθεί το είδαμε στη Βιντεοθήκη-Αυτομόρφωση
ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Το επεισόδιο αυτό είναι αφιερωμένο στα παιδιά του δρόμου στο Ρίο Ντε
Τζανέιρο. Η εκπομπή εξηγεί τη γενεσιουργό κοινωνικο-πολιτική αιτία του
φαινομένου και αναφέρεται και στην κινηματογραφική ταινία ΡΙΧΟΤΕ που
πραγματεύθηκε το συγκεκριμένο θέμα, παρουσιάζοντας το εφιαλτικό
περιβάλλον στο οποίο ζουν αυτά τα παιδιά. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται και
στα δικτατορικά καθεστώτα στη Βραζιλία από τα μέσα της δεκαετίας του '60
μέχρι και τη δεκαετία του '80, τα οποία συντέλεσαν αποφασιστικά στη
δημιουργία αυτού του φαινόμενου. Το ντοκιμαντέρ περιγράφει τη ζωή και το
ζοφερό μέλλον των παιδιών αυτών, χωρίς οικογένειες και ελπίδα
επανένταξης σε κάποιο αντίστοιχο κοινωνικό θεσμικό πλαίσιο, εξηγεί τον
εγκλωβισμό τους σε κυκλώματα παιδικής πορνείας, την εμπλοκή τους στις
εγκληματικές δραστηριότητες των καρτέλ των ναρκωτικών, τις αυθαιρεσίες
και τη διαφθορά αστυνομικών που χρηματίζονται προκειμένου να εκτελούν τα
παιδιά των δρόμων (περίπτωση της σφαγής στην Καντελαρία, καθεδρικό Ναό
του Ρίο, τον Ιούλιο του 1993), τις λιγοστές ελπίδες επιβίωσης, τις
κρατικές παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση του κοινωνικού φαινομένου των
παραγκουπόλεων-φαβέλες και τις δυσκολίες στην πρακτική εφαρμογή τους.
Επίσης παρουσιάζονται σημαντικές, αν και μεμονωμένες, προσπάθειες
ανθρωπιστικών οργανώσεων και ιδιωτών, όπως η γλύπτρια ΥΒΟΝ ΝΤΕ ΜΕΛΟ, που
έχει κάνει σκοπό της ζωής της την υποστήριξη των παιδιών του δρόμου.
Πατηστε εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου