ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Οι στρατευμένοι και οι εξεγερμένοι..


Οι στρατευμένοι κάλλιστα μπορούν να δημιουργήσουν τις εξεγερσιακές εκείνες δομές και διαδικασίες -βλέπε τη δημιουργία των Σοβιέτ στην τσαρική Ρωσία που αργότερα υποβάθμισαν και στην ουσία απενεργοποίησαν οι μετέπειτα θεοποιημένοι ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης- οι οποίες πατώντας σε ένα ανάλογο της ιδεολογικής τους στράτευσης υπόβαθρο περνούν και στην πράξη. Με στόχο την ανατροπή καθιερωμένων δομών και την επιβολή των νέων. Σαφώς κι αυστηρά προκαθορισμένες από τα ιδεολογικά στοιχεία που προσδιορίζουν το είδος της στράτευσης.

 Τα οποία άλλοτε τηρούνται απαρέγκλιτα, συχνότατα αγνοώντας όμως τις βαθιά ριζωμένες παραδόσεις, τα ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά και τα δομικά στοιχεία της ψυχοσύνθεσης των πληθυσμών και των περιοχών όπου η στράτευση μέσω επαναστατικών -αιματηρών ως κανόνα-διαδικασιών μετουσιώνεται τελικά σε παγιωμένη κατάσταση. Προκαλώντας έτσι περισσότερα προβλήματα και παρανοήσεις καταστροφικές σε σχέση με εκείνα που υποσχόταν τη λύση και κατάργησή τους.

Κι άλλοτε, μετά την εδραίωσή της που διαδέχεται την αναπόφευκτη σύγκρουση, ξεφεύγοντας τελείως από τις αρχές που υπεράσπιζε και ευαγγελιζόταν και μετατρεπόμενη σε κάτι τελείως διαφορετικό κι ενίοτε χειρότερο από εκείνο που κατέλυσε. Όπως συνέβη με τη Γαλλική Επανάσταση και το σύνθημα "Ελευθερια, Ισότητα, Αδελφότητα", που η τρισάθλια συμμορία των Ιακωβίνων το μετέτρεψε σε πρωτόγνωρο σχεδόν ιστορικά τρόμο τη φοβερή εποχή της "τρομοκρατίας" που ακολούθησε. Όταν στην εξεγερμένη πχ επαρχία της Βανδέας, όπου από τις 800.000 περίπου κατοίκους πάνω από το 1/3 των κατοίκων εξοντώθηκε, ο στρατός της "επανάστασης" ξέσκιζε με τις λόγχες εγκύους και πέταγε μέσα σε φούρνους γυναίκες και παιδιά με τη δικαιολογία ότι "έτσι ψήνει το ψωμί της η δημοκρατία". Κι όταν τα βυρσοδεψεία ανθρώπινου δέρματος στο Κλισόν προμήθευαν τους "δημοκράτες" στρατιωτικούς και βουλευτές με παντελόνια από ανθρώπινο δέρμα από τις μυριάδες των αθώων κι ενόχων θυμάτων της "δημοκρατίας" που εγκαθιδρυόταν. Η αστική δημοκρατία που στήθηκε πάνω σε δημόσιους πνιγμούς ακόμα και γυναικόπαιδων στο Σηκουάνα - ο Γράκχος Μπαμπέφ γράφει πως μόνο σε μία από αυτές τις "επιχειρήσεις" έπνιξαν αποκλειστικά παιδιά: 600 το νούμερο!-, στο "Νόμο περί υπόπτων" που οδήγησε σε φυλακίσεις και βασανιστήρια περίπου ένα εκατομμύριο άνδρες γυναίκες και παιδιά και σε αποκεφαλισμό σχεδόν σαράντα χιλιάδες και σε άλλα φριχτά και ασύλληπτα νοσηρά. Ώστε ο Γράκχος Μπαμπέφ, από τους πρωτεργάτες της Επανάστασης μα όχι Ιακωβίνος, να μιλήσει το 1794 στο βιβλίο του"περί του συστήματος του αποπληθυσμού" για "λαοκτονία" του γαλλικου λαού, όρου που σήμερα θα μεταφράζαμε ως γενοκτονία!

Αντίθετα με το στρατευμένο και δεσμευμένο από επαναστατικά καταστατικά, ο εξεγερμένος δεν δεσμεύεται από το γράμμα των επαναστατικών διακηρύξεων και την ιδεολογική μονολιθικότητα, άκαμπτη και ασύμβατη συχνά με τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και τις ιδιαίτερες ανάγκες των εκάστοτε εποχών. Ο εξεγερμένος αφουγκράζεται το σφυγμό των καιρών, τις απαιτήσεις τους, τις αγωνίες που ακόμα και οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι αδυνατούν να εκφράσουν και να αναγνωρίσουν. Με την εξέγερσή του πασχίζει να θεμελιώσει την ανθρώπινη φύση του, να εκδηλώσει και να προεκτείνει τα δικαιώματά του. Όχι όμως και να δεχτεί να τα θυσιάσει, περιχαρακώνοντάς τα μέσα σε αυστηρά πλαίσια και την προπαγάνδα της ιδεολογικής στράτευσης. Που όχι σπάνια αποτελεί έναν άλλοτε οφθαλμοφανή κι άλλοτε συγκαλυμμένο σεχταρισμό με επαναστατικό περιτύλιγμα. Και αυστηρή ιεραρχία που φυσικά δεν δύναται να απεμπολήσει το "δικαίωμά της" στην εξουσία και τη διανομή της, την οποία και καταλαμβάνει μέσα από αστικού τύπου αγώνες. Ξεπέφτοντας σε ολοκληρωτικές μεθόδους για να "προστατεύσει" τις "επαναστατικές ιδέες". Και επανεκινώντας το φαύλο κύκλο της "επαναστατικής ανατροπής"!

Ο εξεγερμένος όμως αγαπάει τη ζωή, δεν την τιμωρεί ή αλυσοδένει για χάρη της εξέγερσης.
Στοχάζεται κι αναστοχάζεται πάνω στις διαδικασίες αντιμετώπισης και τις πρακτικές επίλυσης προβληματικών καταστάσεων, μαθαίνοντας από τα σφάλματα και τις αστοχίες.Ο εξεγερμένος είναι μαχητής, μα ανοιχτός σε προτάσεις και διορθωτικές κινήσεις, συνθέτης ιδεών που λατρεύει να τις δοκιμάζει στην πράξη κι όχι να τις αποθηκεύει σε ατελέσφορη θεωρητική στασιμότητα. Ενίοτε είναι και ποιητής. Όταν εξεγείρεται δεν παύει να φοβάται άρα και να μαθαίνει από το φόβο του και να τον μετατρέπει σε εργαλείο.
Ο στρατευμένος "θυσιάζει την δημιουργική χαρά της ζωής για την προπαγανδιστική εργασία", όπως έχει γράψει καιο Ραούλ Βανεγκέμ. Αντίθετα, "ο εξεγερμένος δημιουργεί μια ζώνη αναταράξεων κι αντηχήσεων που ταράζουν το λήθαργο, αφυπνίζουν τη συνείδηση...", σύμφωνα με το Βέλγο στοχαστή. Και όπως προσθέτει, "η ίδια η έννοια της χειραφέτησης παύει να υπάρχει όταν γίνεται καθήκον και ηθική υποχρέωση". Μια υποχρέωση που βαριανασαίνει και συντρίβεται από το ιδεολογικό φορτίο που τη βαραίνει και δεν την αφήνει να ανασάνει. Και να εκφραστεί ελεύθερα, να αναλάβει πρωτοβουλίες, να υπερβεί τον εαυτό της για χάρη του ίδιου του εαυτού της και των άλλων.

Ο εξεγερμένος και ο στρατευμένος μπορούν να συνεργαστούν κατά τη διάρκεια των εξεγερσιακών διαδικασιών και καταστάσεων. Και για ένα διάστημα και να συνυπάρξουν. Μέχρι που το είδος αυτού του φορτίου, το οποίο και αναφέραμε πριν, να αρχίσει ψυχαναγκαστικά να απαιτεί τη στράτευση κάθε "ώμου" γύρω του, ώστε να αυξήσει την ισχύ του βάρους του. Ακόμα και σε..βάρος των διαδικασιών απελευθέρωσης των κοινωνιών από τα.. βάρη τους! H στράτευση, καθόλου σπάνια, επιθυμεί να καναλιζάρει την εξέγερση, να ευνουχίσει την ορμή της, να τη χειραγωγήσει και χρησιμοποιήσει για ίδιον συμφέρον.

Στην Ελλάδα των κομβικών σημερινών καιρών έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν πολλοί στρατευμένοι, ακόμα περισσότεροι καιροσκόποι και λίγοι -αν κι όχι αμελητέοι σαν δυναμική που διαμορφώνεται- εξεγερμένοι. Και μην ξεχνάμε ότι η εξέγερση εδραιώνεται πρώτιστα στην καρδιά, μεστώνει στο μυαλό κι ανδρώνεται στην πράξη.

Θα δούμε..

Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου