ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙ ΣΤΙΝΑ

Ε.Α.Μ. - Ε.Λ.Α.Σ. - Ο.Π.Λ.Α.

Η "ειδική αποστολή" της εθνικής αντίστασης στο δεύτερο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και η συμβολή της στη βιβλική καταστροφή που εν ψυχρώ προετοιμάζουν οι δήμιοι που κυβερνούν τους λαούς.

(Εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1984)


Ο κερκυραίος Άγις Στίνας (πραγματικό όνομα: Σπύρος Πρίφτης, 1900-1987) υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μορφές τής «ένδοξης» περιόδου τού ελληνικού εργατικού κινήματος, δηλαδή αυτής πριν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Άνθρωπος, που χαρακτηριζόταν, τόσο από το γνήσιο λαϊκό του αισθητήριο, όσο και από την αρχοντιά μιάς αδιάλλακτα ελεύθερης σκέψης, δεν επιδίωξε ποτέ να ηγηθεί στις πολλές κοινωνικές συγκρούσεις, στις οποίες έλαβε μέρος. Το αποτέλεσμα ήταν να μείνει στην αφάνεια, τουλάχιστον για την πλειοψηφία όσων μαθαίνουν την Ιστορία από τα διάφορα προπαγανδιστικά, σχολικά, ή κομματικά εγχειρίδια.

Ωστόσο, έχαιρε ανέκαθεν βαθιάς εκτίμησης από όσους τα μονοπάτια της σκέψης τους τούς οδήγησαν να ανακαλύψουν τον δικό του δρόμο. Επί τέσσερεις δεκαετίες, το άνθος όλων των μεταπολιτευτικών ελληνικών νεολαιών (κυρίως όσων νέων κινούνται σε εξω/αντικομματικούς πολιτικούς χώρους) «ρουφάει» σταθερά τα λιγοστά, αλλά πλήρη ουσίας, γραπτά του.

Παρά τη φαινομενική τους απλότητα, τα κείμενα τού Στίνα αντιστέκονται και δεν «παραδίδονται» καθόλου εύκολα στον αναγνώστη. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι η σκέψη τού Στίνα αποτελεί και μια ψυχική και αυτογνωσιακή κατάκτηση, εκτός από την απλή συσσώρευση ιστορικών γνώσεων, πληροφοριών και εμπειριών: ο Στίνας δεν απευθύνθηκε ποτέ σε ποίμνια και ποιμνιωμένους (κάτι που «παρέλειπε» να διευκρινίζει στην αρχή του κάθε γραπτού του, τό «φώναζε» όμως με κάθε φράση του στη συνέχεια).

Η σχεδόν αρχαιοελληνική καθαρότητα της σκέψης του, η διατύπωση συλλογισμών με λακωνική πληρότητα, η συνεχής πνευματική του εγρήγορση, η (παρά την έλλειψη ακαδημαϊκών τίτλων) εμφανέστατη ευφυία του, η συνέπειά του σε όσα έλεγε, γοήτευσαν ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα της μεταδιαφωτιστικής εποχής, τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Οι δύο τους, ο άνθρωπος της θεωρίας Καστοριάδης και ο άνθρωπος της δράσης Στίνας, αλληλοσυμπληρώνονταν με σπάνιο τρόπο και συνδέθηκαν με αμοιβαία εκτίμηση και φιλία.

Απομονωμένος από το μεγαλύτερο μέρος του κομματικά αγοφερόμενου "εργατικού κινήματος" της νεοελλάδας, αρνήθηκε μέχρι το τέλος της ζωής του να συμβιβαστεί με ό,τι πολεμούσε. Όταν τού έγινε κρούση να συνταξιοδοτηθεί από το κράτος, εκείνος απάντησε απλά: “Μα εγώ πάντα πολεμούσα το κράτος!”. Αρνούμενος τη σύνταξη, αρνήθηκε έτσι την ίδια την αλλοτριωτική αναγνώριση, την ένταξη. Και πέθανε πάμπτωχος.

Στην τελευταία του συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό «Τότε» (τεύχος 29, Δεκέμβριος 1987), αναφέρει με τον γνωστό του ουσιώδη και ευθύ τρόπο: «Σε τελευταία ανάλυση, πιστεύω πως καθήκον κάθε επαναστάτη, κάθε διεθνιστή, κάθε προοδευτικού γενικότερα ανθρώπου, είναι να δώσει γύρω του αυτό που με δύο λόγια είπε ο Ευγένιος Ντέμπς: αν έχασες την εμπιστοσύνη στους αρχηγούς, κατάλαβε ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα για σένα, ότι αρχηγός σου είσαι εσύ».

 Η «Εθνική Αντίσταση», ο πιο πρόσφατος μύθος του νεοελληνικού κράτους, στο βιβλίο αυτό αποκαθηλώνεται ανελέητα και παραδίδεται στην ιστορική ανυποληψία: ως ενεργούμενο του σωβινισμού και του μιλιταρισμού των κυριάρχων και ως αιματοβαμένη καταστολή του διεθνισμού των εκμεταλλευομένων.
Το πιστοποιεί άλλωστε και η προσωπική στάση τού συγγραφέα, ο οποίος στη διάρκεια της κατοχής κυνηγήθηκε τόσο από τους «εθνικόφρονες» Χίτες και Ταγματασφαλίτες, όσο και από τούς εξίσου εθνικόφρονες σταλινοφασίστες του Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. και των θυγατρικών τους οργανώσεων (όπως η κομματική αστυνομία του Κ.Κ.Ε., η περιβόητη Ο.Π.Λ.Α.).

Όπως έγραφε κι ο ίδιος, απευθυνόμενος σε όλους τους εργαζόμενους, που δεν είχαν φάει το εθνοπατριωτικό κουτόχορτο, «(ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος) είναι πόλεμος ανάμεσα σε πεινασμένους και χορτάτους ληστές για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Ότι το καθήκον της εργατικής τάξης είναι και σήμερα να επωφεληθεί από αυτήν τη σύγκρουση των δημίων της και από τις δυσκολίες που δημιουργεί γι’ αυτούς ο πόλεμος, για να τους ανατρέψει και να τους ρίξει στο χάος, που οι ίδιοι είχαν ανοίξει… ότι το νέο σε αυτόν τον πόλεμο είναι η προδοσία της σοβιετικής γραφειοκρατίας και των κομμουνιστικών κομμάτων και η μεγαλύτερη εξαχρείωση των αρχηγών των σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών κομμάτων».

Θ. Λ.

Διαβάστε το εδώ: Αρχείο Άγι Στίνα

To διαβάσαμε στον ΥΠΝΟΒΑΤΗ
του ίδιου:  “ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”: Η ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΙΕΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΥΣ - Η αποδόμηση του εν λόγω εθνικού μύθου από διεθνιστική επαναστατική πλευρά


Το παραπάνω βίντεο είναι προσθήκη εκ των υστέρων, μετά από την επισήμανση για την ύπαρξή του, μέσω σχόλιου, του ΥΠΝΟΒΑΤΗ τον οποίο κι ευχαριστούμε.
ΕΠΙΣΗΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΕΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ (και πάλι χάρη στον ΥΠΝΟΒΑΤΗ) ΑΠΟ ΕΔΩ: http://www.freeinquiry.gr/upload/files/EAM-ELAS-OPLA.pdf
 

2 σχόλια:

  1. Εδώ είναι και η μοναδική πιθανότατα συνέντευξη που είχε δώσει (δύο χρόνια πριν πεθάνει):
    https://www.youtube.com/watch?v=PPYi_NbquyI
    Ο άνθρωπος είναι από μόνος του η ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος πριν αυτό στραγγαλιστεί, όχι από τον φασίστα Μεταξά, αλλά από τους κόκκινους φασίστες της Ο.Π.Λ.Α.
    'Οπως έλεγε κι ο Καστοριάδης, ο Στίνας αντιπροσώπευε έναν τύπο ανθρώπου που δεν υπάρχει πιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επίσης, παλιότερα είχα ανεβάσει εδώ το δικό μου αντίτυπο (όπου, απ' ό,τι βλέπω, υπάρχει ακόμα):
    http://www.freeinquiry.gr/upload/files/EAM-ELAS-OPLA.pdf

    ΑπάντησηΔιαγραφή