ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Αυτές οι κοινωνίες των τρομοκρατών επιστατών και των τρομοκρατημένων υποτελών δεν ταιριάζουν σε ελεύθερους ανθρώπους...

  “A terrorist is someone who has a bomb, but doesn’t have an air force.” .. (William Blum)
 η εικόνα αυτή πάρθηκε από το cartoon politics


...ζούμε μέσα στους κόλπους κάθε είδους επικίνδυνων, για την ανθρωπότητα και την εξέλιξή της, τρομοκρατών! Εγκλωβισμένοι και ζαλισμένοι και σχεδόν ξέπνοοι και ανυπεράσπιστοι όσο περισσότερο αποδεχόμαστε τα αποστεωμένα και ελεεινά δόγματά τους, τις κυρίαρχες ιδεολογικές και πολιτικές συνθήκες τους, τις αγορές και τα δουλεμπορικά τους κάτεργα, τις κίβδηλες και άνεϋ στοιχειώδους ουσίας διακηρύξεις τους. Και παραμένουμε σερνάμενοι μέσα στα ψέματα κι τις αυτ-απάτες μας, καθηλωμένοι σαν μεταλλαγμένοι ανθρωπο-τυφλοπόντικες μέσα στα λαγούμια μας, παγιδευμένοι στο στάδιο που προσδιορίζει με αποκαρδιωτική ευστοχία η φράση: ο Φόβος φυλάει τα έρμα! και με τη συνδρομή υψηλής τεχνολογίας και ακόμα περισσότερου μισανθρωπισμού.

 Χορεύουν πάνω στις πλάτες μας και εισβάλλουν λαθραία μα ριζώνουν απόλυτα κατακτητικά μέσα στην φαιά ουσία και την ψυχοσύνθεσή μας κάθε είδους σιχαμένοι τρομοκράτες και υπηρετικό τους προσωπικό, τρομολάγνοι κι επαγγελματίες απατεώνες: οικονομικοί, στρατιωτικοί, επιστημονικοί, θρησκευτικοί, πνευματικοί, πολιτικοί, παλιάτσοι της"διασκέδασης" και οι "πόρνες της ενημέρωσης".
 Όσο ακόμα τους παίρνουμε στα σοβαρά και αντιμετωπίζουμε με δέος τα λεγόμενα και πεπραγμένα τους και γεμίζουμε από σοκ με τα ίσως όχι και τόσο δύσκολα στην πρόβλεψη και ερμηνεία "projects" και μεθοδεύσεις τους, τόσο θα αποτελούμε τις "καλλιέργειες" μέσα στην "ανθρωποφάρμα" τους...

Όλοι τους συν-διαμορφωτές της εικονικής μας "πραγματικότητας", ενός κολοσσιαίου διχτυού (ή δικτύου) που μας κρατάει καλά μέσα στα πλέγματά του.

Και η ελευθερία θα φαντάζει μια παρηγορητική για μελλοθάνατους φαντασίωση...



Πώς μα τον κοπανιστό αέρα των αθροισμένων παγκόσμιων χρηματωπιστωτικών χρεών, πώς μα την τελείως άπιστη όσο και ανύπαρκτη ψυχή των υψηλόβαθμων και χαμηλόβαθμων εμπόρων πίστης, πώς μα τις μονίμως ανίατες ασθένειες παρά τα γνωστά από την αρχαιότητα θεραπευτικά πανίσχυρα όπλα της φύσης και τις θαμμένες πρωτοποριακές εργασίες, πώς μα τις τόσο εύηχες πολιτικές προεκλογικές υποσχέσεις (αναλλοίωτες στην ουσία τους παρά τις φαινομενικές αλλαγές στις εξωτερικές τους μορφές) και μετεκλογικά χαμένες στην άβυσσο της ανθρώπινης ανοησίας, πώς αφεθήκαμε να καταντήσουμε αγελαίοι πληθυσμοί; Κατακερματισμένοι και διακατεχόμενοι μάλιστα από μια εντυπωσιακή λίστα -ισμών, που ο ένας δεν διατηρεί και τις καλύτερες σχέσεις με τον άλλο. Μια διαχρονική Μηχανή παραγωγής καστών και μεταξύ τους εχθρών, λαδωμένη από το αίμα, τον ιδρώτα και τις... τσίμπλες των ανθρώπων.

Πόσο παλιά είναι αυτή η ιστορία και πόσο μας αξίζει τελικά και πραγματικά;

Πόσοι ανώτεροι άνθρωποι, αφανείς (λίγο ή πολύ θαμμένοι από τους επίσημους ιστορικούς αφηγητές και τα κατεστημένα εγχειρίδιά τους), γενναιόψυχοι, ελεύθεροι εσωτερικά, αφοσιωμένοι όχι στην ίδρυση σχολών και συστημάτων στο όνομά τους αλλά στην αλήθεια και την ανάδειξή της και στην απαλλαγή του ανθρώπου από όλα τα δεσμά τους...Πόσοι ήταν και είναι αυτοί που έχουν πολεμήσει και αντισταθεί πραγματικά και αποτελεσματικά και συνεχίζουν να το κάνουν μέσα στους αιώνες της υποδούλωσης; Άνθρωποι, συχνά και μοναχικοί και παράξενοι για τις μάζες, που ξεσκόνισαν σελίδες βιβλιοθηκών μελετώντας και βάζοντας υπομονετικά στη θέση τους τα κομμάτια του μεγάλου παζλ, δίνοντας με τους δικούς του ο καθένας τρόπους και μεθόδους τις (κυρίως άνισες) μάχες απέναντι στη Μηχανή και τα πλοκάμια της; Που τίμησαν όποτε χρειάστηκε τους συναγωνιστές τους και την ανεξαρτησία της αντίληψής τους; Που άφησαν για εμάς υπόγεια και ματωμένα και κωδικοποιημένα μηνύματα και ανείπωτες ιστορίες θάρρους και υπέρβασης για να τα ανακαλύψουμε και να μας εμπνεύσουν. Και να μας πούνε αυτό που ξέραμε κι εμείς πάντα μέσα μας αλλά φοβόμαστε να παραδεχτούμε και να ξεστομίσουμε...

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου