ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015

Η φυλακή από την ελευθερία διαφέρουν στην αντίληψη του καθενός, όπως και η δουλειά από τη δουλεία διαφέρουν μόνο στον τόνο...



Οι σύγχρονες κοινωνίες, είτε στον "αναπτυγμένο" είτε στον "υπό ανάπτυξη" κόσμο, είναι τόσο στην επιφάνεια (πλέον) όσο και στη βαθύτερη ουσία τους...δουλοκτητικές!
Το να επιβιώνεις απέχει πολύ, σε ποιότητα και σε φιλοσοφία που νοηματοδοτεί την ύπαρξη, από το να ζεις πραγματικά και αληθινά.
Στην πολυεθνικά αποικιοκρατούμενη και χρεοκρατικά δομημένη "πραγματικότητα" ο άνθρωπος έχει εξοβελιστεί από το κέντρο του τεχνολογικά υπεραναπτυγμένου "πολιτισμού".
Από τη στιγμή που γεννιέται έως τη στιγμή που πεθαίνει αποτελεί ένα "πατενταρισμένο προϊόν" στην ιδιοκτησία των μεγαλοτσιφλικάδων που λυμαίνονται τον κόσμο και διαμορφώνουν αποκλειστικά με τους δικούς τους μισάνθρωπους και παράλογους όρους την "πραγματικότητά του". Κι ο άνθρωπος ξεπέφτει σε έρμαιο στο έλεος των παρασιτικών οργανισμών τους, των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και των εταιρειών τους, των κανόνων και των "νόμων" τους, των "αγορών" όπου τα πάντα πωλούνται και εξ-αγοράζονται και ιδιωτικοποιούνται, της "ασφάλειας" πίσω από τα κάγκελα των πανταχού παρόντων κελιών και της "προστασίας"(Αυτές οι κοινωνίες των τρομοκρατών επιστατών και των τρομοκρατημένων υποτελών δεν ταιριάζουν σε ελεύθερους ανθρώπους...) που του παρέχουν. Ο άνθρωπος ξεπέφτει σε "έμψυχο αποτύπωμα" των μητρώων και αριθμών με τα οποία τον σταμπάρουν σε κάθε πτυχή του "κοινωνικού  εγκλεισμού" και των "θέσεων εργασίας" και ψυχαναγκαστικής καριέρας-Στο βωμό μιας καριέρας, που του προσφέρουν λες και του κάνουν χάρη.
Όμως η δουλειά από τη δουλεία διαφέρουνε μόνο στον τόνο!

Η μεταφορά των δικαιωμάτων, των ίδιων των ιδιοτήτων και της συνείδησης των ανθρώπων σε κέντρα λήψης αποφάσεων στα οποία δεν έχουν καμία πρόσβαση και σε μυστικοπαθείς συναγωγές "υψηλών προσωπικοτήτων" τελείως ξένων προς αυτούς, ισοδυναμεί με σφετερισμό των ανθρώπινων πλασμάτων!

ανιχνευτής


(πατήστε το κουτάκι με τις δυο γραμμούλες για υπότιτλους στα αγγλικά)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου