ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Η παγίδα των "νόμων"...


"όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει..."


"...για όλα αυτά που κανένας δικαστής και δεσμοφύλακας, κανένας σαδιστής εκδικητικός θεός, καμία απειλή και έκρηξη ανοησίας που εμπεριέχει κάθε κακότητα, κανένα πλυντήριο εγκεφάλων, καμία ψυχιατρική πτέρυγα, κανένας κοινωνικός περίγυρος, ούτε καν οι ίδιοι οι ανθρώποι που σε φέρανε στον κόσμο...ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΡΟΥΝ!
Ακόμη κι αν σε σβήσουν απ'τους χάρτες τους...

Ξέρω πως ξέρεις τι θέλω να σου πω."

 ανιχνευτής  

"Για να ζεις έξω από το νόμο πρέπει να είσαι τίμιος" ΜΠΟΜΠ ΝΤΥΛΑΝ

"Υποστηρίζεται ότι οι νόμοι είναι για την προστασία των ανθρώπων. Είναι όμως ατυχές το γεγονός ότι δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία για τον αριθμό των ζωών που κατατροπώνονται ετησίως, ως αποτέλεσμα των νόμων: νόμων ξεπερασμένων, νόμων που βρίσκουν το δρόμο τους στα βιβλία (του νόμου ή νομοθέτη) ως αποτέλεσμα άγνοιας, υστερία ή παραγωγή πολιτικού σανού, νόμων ενάντιων στη ζωή, νόμων προκατειλημμένων, νόμων που προσποιούνται ότι η πραγματικότητα είναι σταθερή και η φύση είναι προσδιορίσιμη, νόμων που αρνούνται το δικαίωμα στους ανθρώπους να αρνηθούν την...προστασία. Μια τέτοια έρευνα θα μπορούσε να κρατήσει μια ντουζίνα από βαρετούς κοινωνιολόγους μακριά από "σκανταλιές" για μήνες"
ΤΟΜ ΡΟΜΠΙΝΣ, "Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν" 


" Ο Ηράκλειτος, έλεγε ότι "οι νόμοι πρέπει να προστατεύονται από τον λαό, όπως τα τείχη της πόλης του". Ωστόσο (όπως συμβαίνει ειδικά με τις διατυπώσεις του Ηράκλειτου) αυτή του η ρήση δεν μπορεί να είναι τόσο απλή όσο δείχνει, ή όσο θέλουν να νομίζουμε οι πολιτικάντηδες που κατά καιρούς την επικαλούνται. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο Ηράκλειτος θα περιφρονούσε μέχρι φτυσίματος αυτούς τους υποκριτάκους της ηθικολογικής αρλουμπολογίας, όπως άλλωστε έκανε και στην εποχή του
......
Η λέξη “νόμος” προέρχεται από τη λέξη “νομή”, εν προκειμένω την ισότιμη νομή εξουσίας και δύναμης σε μια κοινωνία. “Νόμοι” που δεν νέμουν ισομερώς την δύναμη και την εξουσία, δηλαδή δεν καταργούν την ιεραρχία, δεν είναι νόμοι, αλλά απλώς δίκαιο του ισχυρότερου σε μια “κοινωνία” / ζούγκλα.*
......
Αν αυτοί μεταξύ των οποίων πρόκειται να διανεμηθεί η δύναμη και η εξουσία δεν μοιράζονται καταρχήν τη δυνατότητα και την ευθύνη δημιουργίας των νόμων τους (με απλά λόγια: δεν δημιουργούν οι ίδιοι από κοινού τους νόμους τους, αλλά κάποιοι άλλοι), τότε οι "νόμοι" αυτοί δεν είναι νόμοι, αλλά απλώς διαταγές κάποιων προς κάποιους άλλους. Κατά την αυθεντική αρχαιοελληνική άποψη ο νόμος πρέπει να είναι συλλογική δημιουργία -και ευθύνη- μεταξύ όλων των κοινωνικώς ενδιαφερομένων, αλλιώς, εάν "δίνεται" από κάποιους αποφασίζοντες προς κάποιους εκτελεστές (αυτή είναι η έννοια της ετερονομίας), δεν είναι "νομή" αλλά διαιώνιση της ιεραρχίας και της κυριαρχίας. Γι' αυτό στους έλληνες της κλασικής περιόδου οι νόμοι ήσαν αποτέλεσμα λαϊκών συνελεύσεων και αποφάσεων που λαμβάνονταν απευθείας, δηλαδή χωρίς την παρεμβολή μεσαζόντων, “αντιπροσώπων”, “κυβέρνησης” κλπ.. Αυτή είναι η έννοια της αυτονομίας. "
 ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ γνωστός και ως Θοδωρής Λαμπρόπουλος) - ΠΕΡΙ "ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ"

 * σχόλιο δικό μας: βλέπε, για παράδειγμα, τις "αστικές δημοκρατίες"...



Kαι φυσικά: Johnny Cash στο «San Quentin» (καμιά φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει στ’ αλήθεια φυλακισμένο το πνεύμα μας)

  «γκρεμίστε κάθε φυλακή»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου