ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Ένας (φανταστικός;) διάλογος με το μακρύ χέρι της εξουσίας...




-Τι έχεις ρε "Γιάννη" και φέρεσαι έτσι;
-Τι τα ρωτάς νομοταγή πολίτη μου, δεν ξέρεις; "Τι είχα πάντα!"
-Και πώς λέγεται αυτό που είχες πάντα;
-Κάνεις πως δεν ξέρεις; Έχε χάρη που έμαθα πως πληρώνεις έχεις δεν έχεις  όλα τα χαράτσια σου για να σωθεί η χώρα και οι τράπεζές μας και κάνεις πάντα ό,τι σου λένε τα αφεντικά κι εμείς, που δουλεύουμε γι’αυτά και την προστασία τους, αν δεν το’ξερες κι αυτό.
- Κάτι είχα ψυλιαστεί, αλλά έλεγα μπας και δεν είν’αλήθεια και προστατεύεις εμένα. Αλλά δεν μου’πες ακόμα, τι έχεις;
-Έχε πάλι χάρη που σκύβεις πάντα το κεφάλι, ακόμα και για καμιά εκτονωτκή από εμένα φάπα αν με στραβοκοιτάξεις στο δρόμο. Τελοσπάντων. Πάσχω από αυτό που λένε φασιστοποίηση. Αυτή τη λέξη την έμαθα από το ίντερνετ διαβάζοντας κάτι ανυπόστατες διαδόσεις και κακά σχόλια για εμάς και τη δουλίτσα μας. Έκανα αναλογισμό και κατάλαβα και αποδέχτηκα ότι το παθαίνουμε όλοι σχεδόν, άλλος λιγότερο κι άλλος πολύ περισσότερο, άπαξ και μπούμε στο Σώμα. Αν και πάρα πολλοί το'χουμε και από πριν.
-Διαλογισμό έκανες, εννοείς μάλλον.
- Εξυπνάδες; Τελοσπάντων, επειδή η φιλήσυχη φάτσα σου μου είναι συμπαθές, συνεχίζω αλλά ότι σου πω θα μείνει μεταξύ μας αλλιώς μαύρη ψειρού που θα σε καταπιεί.
-Αλίμονο, μεγάλη τιμή μου που με εμπιστεύεσαι και είσαι τόσο ειλικρινής.
- Αυτό για την ειλικρινεια δεν συμβαίνει και τοσο συχνά γιατί δεν συμφέρει. Τι λέγαμε; Ναι!Κι όσοι δεν το παθαίνουν, ή δεν περνάνε και ζάχαρη που λέμε ή προσποιούνται όπως μπορούν οι καημένοι ότι το’χουν κολλήσει κι αυτοί, για να μη τους στριμώχνουμε συνάδελφοι κι ανώτεροι.
-Τι λες; Μα…αυτό δεν σημαίνει...κακία και έμμονες ιδέες, όπως είχα διαβάσει κάπου;
-Μαλακίες! Αυτά τα λένε οι εχθροί της πατρίδας και οι αδύναμοι! Αυτό είναι πάνω απ’όλα μαγκιά. Και δύναμη. Και …μαγκιά. Α! και αγάπη γα την πατρίδα. Αυτή που χάρισε στον κόσμο τον Παρθενώνα του Ικτήνους και Φειδιού, τον χρυσό αιώνα του Πλάτωνος και το Πυθαγόρειο Θεώρημα του Αρχιμήδη. Όλα αυτά για τα οποία θα’πρεπε να μας πληρώνουν και… πώς τα λένε μωρέ; Πνευμονικά δικαιώματα; Τελοσπάντων. Και μην παίρνεις στα μετρητά ότι διαβάζεις και μην πέφτεις και με τη μούρη στα διαβάσματα. Ούτε της μόδας είναι, ούτε καλό για το μυαλό σου και την καλή σου υγεία!
-Μα…γιατί;
- Γιατί μπορεί να σου κολλήσουν τίποτε περίεργες ιδέες και να τσαντιστούν τα αφεντικά και να σε βάλουν στο μάτι, οπότε τη γάμησες! Γιατί  δεν βλέπεις τηλεόραση, καμιά σουπερλίγκα και κάνα τσάμπιονς ληγκ, κάνα σώου με ωραίες γκομενίτσες και καμιά καλή ταινία θρίλερ ή δράσης να εκτονώνεσαι όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι;
-Εντάξει ρε Γιάννη, ό,τι πεις εσύ. Κι εμένα στην τελική τι να με κόβει αν εσύ φέρεσαι όπως γουστάρεις σε όποιον σου φαίνεται ύποπτος, σε άστεγους, σε πόρνες, σε διαδηλωτές που παρακωλύουν την ομαλή λειτουργία της αγοράς, σε μετανάστες και σε όποιον άλλο σου πούνε ή βάλεις στο μάτι. Και να κάνεις και καμιά μπίζνα εκτός υπηρεσίας, ξέρετε εσείς, για να βγάζεις κάνα καλό εξτραδάκι να συμπληρώνεις το μεροκάματό σου. Άλλωστε εσύ δεν είσαι η εξουσία ή έστω το μακρύ της χέρι;
-Αν και το τελευταίο για το χέρι δεν το πολυκατάλαβα και μου φάνηκε κάπως υβριστικό, γενικά μου αρέσεις!  Σου δίνω το δικαίωμα να με αποκαλείς και μπάτσο!
-Με συγκινείς! Και μια τελευταία ερώτηση. Ποια είναι η άποψή σου για τις δύσκολες ώρες που περνάει η χώρα μας;
-Εεεε; Α! ναι! Χμμ! Μας τιμωράει ο Θεός!

Και οι τελευταίες ανυπόστατες καταγγελίες:
HRW: Η ΕΛ.ΑΣ στοχοποιεί άστεγους, τοξικομανείς εκδιδόμενες
Βαρύτατες καταγγελίες για τη στάση της ελληνική αστυνομίας απέναντι σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού όπως οι άστεγοι, οι χρήστες ναρκωτικών και τα εκδιδόμενα άτομα στην Αθήνα, εξαπολύει η Human Rights Watch.
Ύστερα από πολύμηνη έρευνα η HRW κατέγραψε περιστατικά παρενόχλησης και κατάχρησης εξουσίας ενώ γίνεται λόγος ακόμη και για παρεμπόδιση των ατόμων αυτών σε υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου