ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Συμπέρασμα: Καυλώνω άρα υπάρχω!




Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η ατάκα από μια ξεχωριστή ταινία που είχα την τύχη να βρω σ'ένα βιντεοκλάμπ ψάχνοντας για κάτι άλλο, όπως συμβαίνει συνήθως με τα πιο ωραία και με ιδιαίτερο νόημα πράγματα. Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν "υπάρχουν δυο ειδών άρρωστοι: αυτοί που υποφέρουν από έλλειψη ζωής και αυτοί που υποφέρουν από υπεραφθονία ζωής"..!

Όπως και να'χει, και στις δυο περιπτώσεις, έχεις να κάνεις με μια νοσηρή κατάσταση. Και θα μπορούσα να σκεφτώ και άλλες "παθολογικές" κατηγορίες. Για παράδειγμα, υπάρχουν και αυτοί που πάσχουν (και τις περισσότερες φορές δεν το γνωρίζουν ή αρνούνται να το αναγνωρίσουν) από έλλειψη ειλικρίνειας, αξιοπρέπειας, φαντασίας και έμπνευσης που γεννιέται από αυτήν, δημιουργικής χαράς της ζωής, ισορροπημένης ερωτικής ζωής...Ή από υπεραφθονία εγωισμού, απληστίας, αμετροέπειας, βλακείας που εναλάσσεται με κακία...

Συμφωνώ με όσους έχουν επισημάνει ότι οι σύγχρονες κοινωνίες μας υποφέρουν στην πλειονότητά τους από έλλειψη αισθητικής και είναι βαθιά αντιερωτικές και παγιδευμένες στις απόλυτες ερμηνείες τους. Και ας πασχίζουν να αποδείξουν μέσα από σπασμωδικές εκδηλώσεις και μεθοδεύσεις ότι ισχύει το αντίθετο, ότι έχουν απελευθερωθεί τάχα μου από τα δεσμά του συντηρητισμού και του παρωχημένου. Πέφτοντας στον λάκκο που οι ίδιες, ή έστω οι "ιθύνοντες νόες" τους, σκάβουν για να καταχωνιάσουν το παλιό και "αρτηριοσκληρωτικό", το μη λειτουργικό, το ασύμβατο με τις νέες αντιλήψεις. Σημαντική εδώ είναι πιστεύω η αναζήτηση και (επαν)ανακάλυψη αυτής της αυθεντικής ηδονής που αναζητούσαν οι Επικούρειοι, αυτής της ηδονής που πραγματικά απελευθερώνει τον άνθρωπο απ'όλες τις αγκυλώσεις, τις φοβίες, τα τραύματα, τις ενεργειακές εμπλοκές, τις στρεβλές και νοσηρές συνήθειες. Κι αυτά δεν έχουν βέβαια να κάνουν μόνο με τη σεξουαλική ζωή του ανθρώπου.
 Αυτά ισχύουν σαφώς και σε πολιτικό επίπεδο, καθώς τα πάντα (ή σχεδόν τα περισσότερα) είναι θέματα που διευθετούνται και οργανώνονται μέσα από πολιτικές θεωρήσεις, επιλογές, πράξεις. Τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Για να μεταφέρουμε λοιπόν αυτό το είδος της αφυπνιστικής και απελευθερωτικής ηδονής στη δημιουργία μιας πνευματικής κατάστασης και πολιτικοκοινωνικής συνθήκης ριζικά και κατηγορηματικά ανθρωποκεντρικής, θα την αποκαλέσουμε  "καύλα"!
 Ναι! Η καύλα τού να παίρνεις με θάρρος, υπευθυνότητα και σεβασμό (για τη δική σου και του Άλλου) τη ζωή σου στα χέρια σου! Η καύλα τού να φτιάχνεις μαζί με τους συνανθρώπους σου τους νόμους σου, κι ας είναι και άγραφοι κι άρα πολύ πιο σεβαστοί μεταξύ ελεύθερων υπάρξεων, εσωτερικά και εξωτερικά. Η καύλα τού να επιλέγεις ετούτο ή εκείνο ανάλογα με το αν τα κριτήρια "μιλάνε" στην καρδιά σου. Η καύλα τού να οργανώνεις τη ζωή σου όπως εσύ επιθυμείς, μαθαίνοντας από τα λάθη σου, με το να συμφιλιωθείς με τις αναποδιές και τα "στραβά" της ζωής σου, ώστε να τα αφήσεις οριστικά πίσω σου σαν ξορκισμένα φαντάσματα. Η καύλα τού να έχεις τις μπογιές και τα πινέλα σαν καλλιτέχνης που ζωγραφίζει τον κόσμο στα δικά του αγαπημένα χρώματα, για να εισχωρήσει μέσα του. Η καύλα τού να αυτοκυβερνάσαι, να αυτοδιαχειρίζεσαι, να αυτοοργανώνεσαι, να αυτοεξυπηρετείσαι. Η καύλα τού να μη φοβάσαι τίποτα, να μην περιμένεις τίποτα, να μην ελπίζεις τίποτα που προέρχεται μέσα από τα τραγούδια των Σειρήνων, διακηρύξεις σωτήρων, υποσχέσεις κυφήνων. Η καύλα τού να πετυχαίνεις το σκοπό σου γιατί συνεχίζεις την προσπάθεια και μετά την αποτυχία. Η καύλα τού να μην εξαρτάσαι από προκαταλήψεις και θέσφατες, παντός τύπου και -ισμού, βεβαιότητες. Και η καύλα τού να μη φοβάσαι να διασχίσεις ερήμους για να βγεις κάποια στιγμή από μέσα τους.

Οπότε, ας μου επιταπεί να "πειράξω" μια διάσημη ρήση, πάνω στην οποία έχουν ιδρυθεί και σχολές και χτιστεί και καριέρες και να το θέσω κάπως έτσι, με τον (αδιάφορό μου) κίνδυνο να χαρακτηριστώ αθυρόστομος ή ασεβής:
 Καυλώνω άρα υπάρχω!

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου