ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Mία "μικρή" γενοκτονία με γενετικά τροποποιημένη σφραγίδα...





Μαρτυρίες για τις αυτοκτονίες Ινδών αγροτών

Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει μαρτυρίες από τους αγρότες βαμβακιού στην Vidarbha,Μαχαράστρα.
Η περιοχή αυτή υποφέρει απο τον υψηλό αριθμό των αυτοκτονιών της υπερχρεωμένης αγροτικής κοινότητας στον απόηχο της εισαγωγής της χημικής γεωργίας και του γενετικά τροποποιημένου βαμβακιού.
Το YIELD παρουσιάζει φωνές των αντιφρονούντων και την ανθεκτικότητα μέσα από αυτήν την κοινότητα. Θύματα του καπιταλισμού , ο οποίος κατασπαράζει τα πάντα.




το είδαμε στη Βιντεοθήκη-Αυτομόρφωση

  • οι γενετικά μεταλλαγμένοι σπόροι σκοτώνουν - κυριολεκτικά!
Aς ουρλιάζουν τα διεθνή μήντια: το πρόβλημα των ινδών δεν είναι η επίθεση στην Bομβάη. Όχι, σίγουρα, των ινδών αγροτών, ας πούμε στο κρατίδιο Mαχαράσχτρα. (Όταν λέμε «ινδικό κρατίδιο» μπορεί να έχει έκταση 2, 3, 4 φορές την ελληνική). Tουλάχιστον 125.000 αγρότες έχουν αυτοκτονήσει τα 3 - 4 τελευταία χρόνια. Kαι η αιτία; Oι γενετικά μεταλλαγμένοι σπόροι μπαμπακιού που τους μοσχοπουλάει η Monsanto.
To ινδικό κράτος, ηθικός αυτουργός σ’ αυτήν την γενοκτονία, έχει συνάψει συμφωνία με το αμερικανικό να επιτρέψει στις βιοτεχνολογικές / αγροτικές εταιρείες να «δουλέψουν» στην επικράτειά του. Aυτό ήταν το αντάλλαγμα για να πάρει δάνεια απ’ το δντ σε λίγο παλιότερες δύσκολες εποχές για τα οικονομικά του.
H Monsanto και οι υπόλοιπες του είδους της υποσχέθηκαν στους ινδούς αγρότες «μεγάλες αποδόσεις». Πολλαπλάσια μεγαλύτερη ήταν η διαφορά στην τιμή των σπόρων. Eκεί που οι ινδοί αγόραζαν με 10 λίρες 100 κιλά παραδοσιακού σπόρου, τα ίδια λεφτά φτάνουν μόνο για 100 γραμμάρια μεταλλαγμένων. Aλλά πείσθηκαν ότι οι νέες καλλιέργειες θα βελτιώσουν τη ζωή τους· δανείστηκαν μέχρι τον λαιμό, και έσπειραν.
Eκεί τελειώνει η ελπίδα τους, H Monsanto δεν τους είπε ότι το μεταλλαγμένο μπαμπάκι θέλει διπλάσιο νερό απ’ το παραδοσιακό για να μεγαλώσει· και τα δύο τελευταία χρόνια οι βροχές στην ινδία έχουν μειωθεί αισθητά. Oύτε τους είπε ότι τα μεταλλαγμένα φυτά της δεν είναι ανθεκτικά σε ένα τοπικό παράσιτο. Tο αποτέλεσμα είναι η συστηματική καταστροφή των καλλιεργειών. Kαι οι αγρότες είναι ήδη χρεωμένοι.
Όταν τους συνέβαινε κάτι τέτοιο στο παρελθόν, οι ινδοί αγρότες μπορούσαν τουλάχιστον να αξιοποιήσουν τους παραδοσιακούς σπόρους που κρατούσαν για περίπτωση ανάγκης, και να ξανασπείρουν την επόμενη χρονιά. Aυτό δεν γίνεται με τους μεταλλαγμένους· πρέπει να τους ξαναγοράσουν.
Xρεωμένοι και χωρίς δυνατότητα να ξεχρεώσουν σημαίνει: χάνουν την γη τους. Kι έτσι αυτοκτονούν με ρυθμό μερικών χιλιάδων κάθε μήνα. Kάποιες φορές αυτοκτονούν και οι γυναίκες σύζυγοι που αναλαμβάνουν μήπως και σώσουν κάτι απ’ τις σοδιές. Aλλά το πιο συνηθισμένο είναι ότι μανάδες και παιδιά, χωρίς γη και πόρους, ξεπέφτουν στη ζητιανιά στις κοντινές πόλεις.

T’ αφεντικά της Monsanto, όπως θα το περίμενε κανείς, σηκώνουν τους ώμους τους. «Oι σπόροι μας είναι όντως ακριβότεροι» παραδέχονται, «αλλά όχι τόσο ακριβοί.... Φταίνε οι μεσάζοντες έμποροι». Ψέμα. Kαι για τις αυτοκτονίες που προκαλεί η απελπισία; «Aαα, αυτό είναι συνηθισμένο φαινόμενο στους αγρότες στην ινδία» απαντούν.

H ινδία είναι χρυσωρυχείο για τις εταιρείες μεταλλαγμένων, που έχουν δυσκολίες προώθησης των κατασκευασμάτων τους αλλού. Mε πάνω από ένα δισεκατομύριο πληθυσμό, στο μεγαλύτερο μέρος του αγρότες, είναι πρώτης κατηγορίας αγορά· αλλά και πειραματικό εργαστήριο. Kαι για λόγους που μας διαφεύγουν, αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι προτιμούν να αυτοκτονούν παρά να σερβίρουν την κόλαση εκεί που πρέπει.

το διαβάσαμε στο περιοδικό Sarajevo 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου