ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

"τα κορίτσια αγαπούν τους κουκουλοφόρους": μια εικόνα, μια λεζάντα κι ένα... συνοδευτικό παραμιλητό...

Μια από τις πιο αγαπημένες φωτογραφίες μου, τραβηγμένη σε κάποιο σοκάκι των Εξαρχείων. Η λεζάντα του καλλιτέχνη του δρόμου λέει το εξής: "τα κορίτσια αγαπούν τους κουκουλοφόρους" (τρέμε μπαμπά και μαμά και συ παρέα ετοιμάσου να φρίξεις!)


Κουκούλα.
Ενίοτε αποτέλεσε, κι εξακολουθεί να αποτελεί, την κάλυψη διαχρονικών χαφιέδων και μαυραγοριτών, προβοκατόρων και μπασκίνων (ή και προβοκατόρων μπασκίνων) στην υπηρεσία κρατικών μηχανισμών-φορέων της νόμιμης κι απείρως πιο βλαβερής βίας, αλλά και εκμισθωμένων "μπαχαλάκηδων" από μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα.
Όταν όμως δεν συμβαίνουν τα παραπάνω τότε μπορεί ν'αποτελεί και την ασπίδα προστασίας. Από κάμερες και "διαπεραστικές ματιές" μιας κοινωνίας που κυριαρχείται από συνωμότες, απατεώνες, καταδότες και βασανιστές. Και να γίνεται το καταφύγιο για κάτι "αντικοινωνικές φάτσες". Νεαρής επί το πλείστον ηλικίας κι άρα κοχλάζοντων ακόμη δυναμικών, μη προσαρμοσμένων σε κατεστημένες δομές και αισθητικές και κουλτούρες και... νευρώσεις που αναζητούν καταφύγιο σε νόμιμα βαρβιτουρικά. Μιας κοινωνίας που οι τρόφιμοί της τρέμουν μην και τυχόν απωλέσουν την επαφή με τη...συλλογική παραίσθηση!
Κάτι νεανικές (υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις στον..."κανόνα" αυτό) κουκουλοφόρες σιλουέτες. Που συχνά αρέσκονται στο σπάσιμο και το κάψιμο συγκινησιακά φορτισμένων συμβόλων, για τον έλεγχο των αντανακλαστικών του ιδεολογικά και κοινωνικά κατευθυνόμενου "κοπαδιού" κι "ευαγών ιδρυμάτων" στην υπηρεσία των "μονόδρομων" της "ανάπτυξης" και "επιτυχίας", υποτίθεται τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό πλαίσιο. Μιας κρυσταλλωμένης επιτυχίας στην εμφυτευμενη συνείδηση της αγέλης,  που λατρεύουν οι...καλύτεροι υποψήφιοι γαμπροί της πιάτσας. Αυτοί που κάνουν τους κηδεμόνες των κοριτσιών να τρίβουν τις μικρο-αστικές χούφτες τους με ικανοποίηση για την προοπτική της "κέντας" ή της αποκατάστασης των θυγατέρων τους. Ένας ολόκληρος μηχανισμός "επιτυχίας" που περιλαμβάνει πολλά "μυστικά" ως γρανάζια και πρωτόκολλα συμπεριφοράς ως δοκιμασμένους κώδικες, άσχετα αν η συντριπτική πλειοψηφία σπαρταρά και ματώνει και κατακρεουργείται πάνω στα γυρίσματα των γραναζιών και στην ψυχρόαιμη λειτουργία των κωδίκων...

Γι'αυτό ακόμη και τα κορίτσια των "καλύτερων οικογενειών" διόλου απίθανο να ελκύονται από τους troublemakers με (ή χωρίς) κουκούλα. Πολύ περισσότερο όταν το οπλοστάσιό τους, εκτός από την αυθεντική οργή σε συνδυασμό με εξεγερσιακή αγνότητα (αλήθεια, τι συνδυασμός!), είναι εμπλουτισμένο με υψηλής ποιότητας θεωρητικό υπόβαθρο, με απόψεις που και κάτω πατάνε γερά και κοιτούν συνάμα προς τους αιθέρες και με σοβαρά επιχειρήματα. Και διαθέτουν κι ανάλογο δείκτη ευφυίας.
Μιλάμε για "θανατηφόρο συνδυασμό", απόλυτα ερωτεύσιμο.

Ίσως πάρα πολλοί και πολλές, κι από αυτούς που δεν συνηθίζουν να εκφράζονται και να παίρνουν θέση μπροστά στο διαρκή κοινωνικό βομβαρδισμό με ευτράπελα και στραβά (γιατί μπορεί κι έτσι να τους συμβούλεψαν οι γονείς, "για το καλό τους"), να κρύβουν κάπου μέσα τους μια...κουκούλα. Μια κυοφορούσα ή όλο και πιο βαθιά ριζωμένη παρόρμηση, που βράζει και φλέγεται.
 Ή απλώς επειδή, ή από πάντα ή από κάποια στιγμή που κατάλαβαν πράγματα και ύστερα, πάρα πολλοί ήθελαν "να είναι αυτοί που οι γονείς τους τούς έλεγαν να μην κάνουν παρέα"...
Και ξέρετε τι ανάποδα αποτελέσματα μπορεί να φέρουν οι νουθεσίες, οι εκνευριστικά αυτοματοποιημένες, μονότονες σαν σχολικό ποίημα εθνικής επετείου και γυμνές από...πραγματική ζωή.

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου