ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Η γοητευτική και συχνά σκοτεινή μαγεία της μουσικής!


H μουσική είναι ένα είδος μαγείας. Είναι τα ''μαγικά" που επιστρατεύει και χειρίζεται επιδέξια ο καλλιτέχνης-μουσικός. Κατεβάζοντας τα χρώματα και τις συχνότητες των ήχων από τους αιθέρες στη γη για να δώσει μορφή και να εμφυσήσει ενέργεια στην τέχνη του. Ανακατεύοντάς τα "συστατικά του μαγικού φίλτρου" του με μαεστρία και έμπνευση, που ακόμη και αυτός ο ίδιος συχνά δεν μπορεί να εξηγήσει πώς συνέβη αυτό και μπορεί και να το αποδίδει στη ρευστή ουσία διαχρονικών και αέναων ιδεών του συλλογικού ασυνείδητου ή "ακασικών αρχείων" στα οποία απέκτησε πρόσβαση.

Όπως και να'χει, οι κανόνες εφευρίσκονται στη μουσική και γενικά στην τέχνη-και τηρούνται ευλαβικά ίσως για ένα διάστημα- απλώς για να ξεπεραστούν όταν έρθει η ώρα τους. Γιατί οι κατηγοριοποιήσεις οι στυλίστικες και οι "ετικετοποιήσεις", κι όχι μόνο στη μουσική, φτάνουν να αποτελούν στο τέλος περιοριστικούς για την έμπνευση ορισμούς και καταντούν μονολιθικές και αποπροσανατολιστικές.

Ρεύματα, τεχνικές, ιδιαίτερα προσδιοριστικά στοιχεία "σχολών" και "ειδών", επιρροές από άλλες μορφές τέχνης όπως ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία ή και η "ένατη τέχνη" των κόμικς, μπορούν κάλλιστα να συνδυαστούν αρμονικά και συμπληρωματικά μέσα σε ένα "χορταστικό μείγμα", με αποτελέσματα που δεν επιδέχονται οπωσδήποτε ταξινόμηση σε κάποιο συγκεκριμένο είδος, ακόμη και νέο, γιατί απλώς το σύνολο παύει να δεσμεύεται και να οριοθετείται από τα συστατικά που το συνέθεσαν. Και γι'αυτό αποτελεί και μια μη συνηθισμένη ευχάριστη έκπληξη για όλους αυτούς στους οποίους απευθύνεται, είτε έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με τις δονήσεις του είτε όχι. Καλώντας τους να αποδεσμευτούν από "σημεία αναφοράς" και οπαδικής φύσης στεγανοποιήσεις -"φανς" ενός καλλιτέχνη ή γκρουπ ή συγκεκριμένων σχημάτων που κινούνται σε απόλυτα συγκεκριμένους μουσικούς χώρους και ανάλογες αισθητικές- και να ακολουθήσουν τους ιδιαίτερους ρυθμούς που το συνθέτουν και τις ιστορίες που αυτοί αφηγούνται.

Με αυτό το σκεπτικό, παρουσιάζουμε ένα ασυνήθιστο μουσικό σχήμα, τους Ghoultown από το Texas των ΗΠΑ. Μια μπάντα που ξέρει να συνδυάζει πολύ πειστικά το punk rock, το λεγόμενο rockabilly, την country του αμερικανικού νότου, τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του gothic παντρεμένη με μια "western" αισθητική και στίχους θα'λεγε κανείς βγαλμένους από κάποια "cult" ταινία τρόμου. Παράγοντας ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα! Με χαρακτηριστικό δείγμα το παρακάτω τραγούδι και βίντεο.


Καλή ακρόαση, λοιπόν. Σε όποια "μουσική φυλή" κι αν θεωρείτε ότι ανήκετε. Αν και ο άνθρωπος που μοιάζει με τρεχούμενο ορμητικό νερό, το οποίο αποφεύγει με κάθε τρόπο να λιμνάζει, δεν μπορεί να ανήκει πουθενά. Ούτε καν στις συνήθειές του και τις βεβαιότητες της "κοινής λογικής" και τις συναινετικές δομές κι εκάστοτε δημοφιλείς αισθητικές του κόσμου, που τον καθηλώνουν και τον αυτοματοποιούν.

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου