ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

"Η αληθινή δημοκρατία έχει πάψει να υπάρχει στον πλανήτη μας..."


" Η αληθινή δημοκρατία έχει πάψει να υπάρχει στον πλανήτη μας από τότε που ο ενεργός πολίτης μιας αυτόνομης κοινότητας έγινε ο ευπαθής υπήκοος της οποιασδήποτε πολιτικής, θρησκευτικής κ.λπ. εξουσίας. Αυτό ισχύει για όλα τα σύγχρονα κράτη. Ας πάρουμε την πιο φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αυτό που την ξεχωρίζει από ένα παλιό μοναρχικό καθεστώς και από ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό καθεστώς είναι μας λένε ότι σ' αυτήν «πηγή και φορέας όλων των εξουσιών» είναι ο λαός. Αυτό όμως είναι ψέμα. Ο λαός καλείται σε ορισμένα διαστήματα να εκλέξει τους αντιπροσώπους του για το κοινοβούλιο. Από εκεί και ύστερα δεν έχει καμιά δουλειά με την εξουσία. Αυτή ασκείται για «λογαριασμό του» από τους αντιπροσώπους του. Αυτούς όμως τους αντιπροσώπους, δεν έχει κανένα μέσο και κανένα δικαίωμα να τους ελέγχει. Μπορεί να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν, τα αντίθετα από εκείνα που υποσχέθηκαν και που γι' αυτά τους ψήφισαν και ο λαός δεν έχει δικαίωμα ούτε να τους ανακαλέσει, ούτε να τους κόψει το μισθό, ούτε να τους κάνει μήνυση για απάτη. Ακόμη σε όλες τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, το Κοινοβούλιο, μέσω του οποίου υποτίθεται ότι ο λαός ασκεί την κυριαρχία του, δεν έχει καμιά πραγματική εξουσία. Η πραγματική εξουσία είναι το κράτος, ο στρατός, τα σώματα ασφαλείας, οι μυστικές υπηρεσίες, οι ανώτεροι μανδαρίνοι. Δεν είναι καθόλου το ίδιο κοινοβούλιο και κράτος.

Όμως υπάρχουν στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες μερικά πράγματα που έχουν πραγματική αξία για τις λαϊκές μάζες. Είναι αυτά που οι ίδιες με τους αγώνες τους και με το αίμα τους έχουν κατακτήσει. Είναι αυτά που μπορούν να γίνουν μέσα και όπλα στην πάλη για τη χειραφέτησή τους: το δικαίωμα της οργάνωσης, της συγκέντρωσης, της διαδήλωσης, της απεργίας, της ελεύθερης διάδοσης των ιδεών, της ελεύθερης συζήτησης.

Αυτές ακριβώς τις πολύτιμες για τις λαϊκές μάζες κατακτήσεις καταργεί το ολοκληρωτικό καθεστώς, είτε πρόκειται για στρατιωτική δικτατορία είτε για την εξουσία του ενός κόμματος.
Όλες οι εξουσίες συγκεντρώνονται και μονοπωλούνται από το ολοκληρωτικό Κράτος. Οι λαϊκές οργανώσεις διαλύονται, οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις και οι απεργίες απαγορεύονται. Ο τύπος και όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι αποκλειστικό δικαίωμα του κράτους. Οι λαοί σ' αυτά τα καθεστώτα δεν πρέπει να ακούν, να βλέπουν, να μαθαίνουν, να πληροφορούνται τίποτε άλλο από αυτό που θέλει το ολοκληρωτικό Κράτος. Για εκείνους που αντιδρούν ενεργά, για εκείνους που υπάρχουν υπόνοιες ότι αντιδρούν, για τους συγγενείς τους, για γνωστούς παλιούς αγωνιστές είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φυλακές, τα ψυχιατρεία, τα βασανιστήρια, τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Όλα αυτά όμως έχουν σχέση μόνο με τους ταξικούς, πολιτικούς, οικονομικούς αγώνες στο εσωτερικό μιας χώρας. Με τους αγώνες δηλαδή ανάμεσα στις εργαζόμενες μάζες που υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους και στις κομματικές και στρατιωτικές κλίκες που επιδιώκουν να επιβάλλουν το ολοκληρωτικό καθεστώς."

Aπόσπασμα από το περίφημο βιβλίο " ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ" (διαβάστε το όλο ΕΔΩ)! Συγκλονιστικά αποκαλυπτικό και αποκαθηλωτικό,  όσον αφορά την "ιερή αφήγηση" της δήθεν "εθνικής αντίστασης" (διαβάστε και στον ΥΠΝΟΒΑΤΗ περί τούτου: “ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”: Η ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΙΕΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΥΣ - Η αποδόμηση του εν λόγω εθνικού μύθου από διεθνιστική επαναστατική πλευρά ) και τον τρισάθλιο-προβοκατόρικο υπέρ των εξουσιαστικών μηχανισμών-δολοφονικό* ρόλο του ΚΚΕ (αλλά και για τη γενικότερη στάση των ευρωπαϊκών ΚΚ) πριν, κατά και μετά τον μεγάλο πόλεμο. Έργο-παρακαταθήκη (ώστε να μην λησμονούν οι παλιοί και οι νεότεροι να μαθαίνουν μέσα από τους τόνους της πληροφόρησης και της μυθοπλασίας) του μεγάλου διεθνιστή αγωνιστή, Σπύρου Πρίφτη (1900-1987) ή Άγι Στίνα όπως έγινε γνωστός. Μορφή παγκόσμιας λάμψης, κάτι σχεδόν ως το αρχετυπικό πρότυπο του αγνού κι αληθινού επαναστάτη που πλήρωσε ακριβά το τίμημα των επιλογών του...

Δείτε και αυτό το αφιέρωμα στον τεράστιας αξίας αυτόν άνδρα-φόβητρο για κάθε απολογητή του καπιταλισμού ή σταλινικό ινστρούχτορα, για κάθε εξουσιαστικό κέντρο αποχαύνωσης και εξαθλίωσης των μαζών, υποτακτικό σκυλί, λακέ, εργατοπατέρα και "επαγγελματία επαναστάτη":  ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙ ΣΤΙΝΑ

Και μια το παραπάνω απόσπασμα κλείνει με τη φράση περί επιβολής ολοκληρωτικού καθεστώτος, να επισημάνουμε ότι ζούμε σε εποχές απροκάλυπτης επιβολής ολοκληρωτικών μεθόδων ελέγχου και αστυνόμευσης των λαών, που απεμπολούν χωρίς και οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται καλά-καλά, ένα-ένα όλα τα δικαιώματα και τις κοινωνικές τους κατακτήσεις. Στο βωμό της "ασφάλειας" κάτω από τη νεύρωση της φοβικής απειλής κατασκευασμένων από Δυτικά κέντρα εξουσίας τρομοκρατών (Τρομοκρατία: Το υπερόπλο της Δύσης  και Στο έλεος των φιδιών: "Η ιδέα ότι η Δύση πολεμάει το ISIS ξεπερνάει το γελοίο..!"). Και υπό το "τετελεσμένο" της αποικιοκρατικής επέλασης και κυριαρχίας πάνω στα κουφάρια των νόμων πραγματικά ολοκληρωτικών εταιρικών οντοτήτων και κατάργησης κάθε θεσμικού ελέγχου υπέρ των "πολιτών"(Δεν ήξερες για το "TPP"; Ας μάθουμε τι συμφώνησαν για τη νέα "δημοκρατική φόρμουλα" στη ζωή των κοινωνιών... και από τον Ένοικο το περιεκτικό άρθρο:  για τους ανθρώπους που πλήττονται από τις εποχές αυτές..)

ανιχνευτής

και κάτι λίγα από εμάς, όσον αφορά την "πολύτιμη δημοκρατία μας": Καμία ψήφος από τους ζωντανούς στα πτώματα! - "Πρέπει να μπούμε στο χορό"!
και  Κάποιες σύντομες σκέψεις με αφορμή και το νέο επερχόμενο εκλογικό παζάρι: "πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς"... 
 και Όταν κάποτε τα εκλογικά παζάρια θα χαρακτηρίζονται από τους ιστορικούς ως μαζική παράκρουση και γραφικότητα...


*σχετικά με αυτό, διαβάστε και αυτά τα αδιαμφισβήτητα και ανατριχιαστικά στοιχεία ή σωρεία στοιχείων , με αμέτρητες περιπτώσεις  άγρια και άνανδρα δολοφονηθέντων από "σοσιαλιστικές" συμμορίες πωρωμένων και ανάπηρων διανοητικά τραμπούκων: διεθνιστές αγωνιστές, αρχειομαρξιστές, αλλά και στελέχη του ΚΚΕ που είχαν κάνει το "συντροφικό έγκλημα" να διαφωνήσουν απλά με την κεντρική γραμμή του "κόμματος-εκκλησιαστικού δόγματος" και το πλήρωσαν με την ίδια τη ζωή τους, ακόμη κι αν είχαν περάσει πολλά χρόνια από την "εσχάτη προδοσία". Τα στοιχεία-ντοκουμέντα είναι παρμένα από το ίδιο βιβλίο και οι επισημάνσεις με χρώμα από εμάς:


Η ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ

Είναι αφάνταση η λύσσα με την οποίαν κυνήγησαν οι σταλινικοί τους διεθνιστές, με τη μάσκα του πατριώτη αυτή τη φορά, στη διάρκεια της κατοχής, του πολέμου και τον Δεκέμβρη.
Και στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο κυνηγήθηκαν οι διεθνιστές, φυλακίστηκαν, κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πέρασαν από δίκες εσχάτης προδοσίας. Η Λούξεμπουργκ, ο Λήμπνεχτ και εκατοντάδες άλλοι σπαρτακιστές βρίσκονταν στις φυλακές σ' όλη τη διάρκεια του πολέμου. Το ίδιο στη Ρωσία, στην Αμερική, Βόρεια, Νότια και Κεντρική, χιλιάδες αγωνιστές βρίσκονταν στα κάτεργα και στα στρατόπεδα. Στη Γερμανία κατά και μετά τις επαναστατικές μάχες του Γενάρη του 1919 εκατοντάδες σπαρτακιστές δολοφονήθηκαν άγρια και μεταξύ αυτών η Λούξεμπουργκ και ο Λήμπνεχτ. Το έργο του δολοφόνου είχαν τότε αναλάβει παρακρατικές οργανώσεις της δεξιάς, επαγγελματίες φονιάδες στην υπηρεσία καϊζερικών αξιωματικών και άτομα ανάπηρα πνευματικά. Και μην ξεχνάμε όχι με την ανοχή, αλλά με την προτροπή της Σοσιαλδημοκρατίας.

Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το έργο του δολοφόνου το ανέλαβαν οι σταλινικοί. Και εδώ, στην Ελλάδα, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, το εκτέλεσαν με τη μεγαλύτερη λύσσα. Ξεπέρασαν ότι από προηγούμενα γνωρίζουμε σε αγριότητα, κτηνωδία και σαδισμό, ξεπέρασαν και τα πιο βρώμικα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων και τις μαζικές σφαγές των μαύρων από την Κου Κλουξ Κλαν.

Αγωνιστές γνωστούς, αφοσιωμένους με όλη τους την ψυχή στο απελευθερωτικό κίνημα των εργαζομένων, δοκιμασμένους από χρόνια φυλακή, εξορία και βασανιστήρια, τους έσφαζαν τους έκοβαν το λαιμό ή τους κάνανε λυώμα το κεφάλι με ρόπαλα. Από τις εκατοντάδες των αγωνιστών που έπεσαν κάτω από το μαχαίρι και το ρόπαλο του σταλινικού δολοφόνου θα αναφέρουμε μερικά ονόματα: Τον Δημοσθένη Βουρσούκη, αγωνιστή από τους πιο εκλεκτούς τους πιο αφοσιωμένους, πιο δραστήριους, πιο μορφωμένους, δραπέτη της Ακροναυπλίας, τον έπιασαν και τον σκότωσαν τις μέρες της «απελευθέρωσης» και της «εθνικής κυβέρνησης». Τον Θύμιο Αδραμυτίδη, υπάλληλο του Ευαγγελισμού από τους πιο αγνούς και σεμνούς αγωνιστές που οι συνάδελφοι του τον είχαν εκλέξει παμψηφεί στη διοίκηση του συνδικάτου τους, τον σκότωσαν μέσα στην αυλή του Ευαγγελισμού, το πρωί της 3ης Δεκέμβρη 1944, όταν καλούσαν συλλαλητήριο για την «ελευθερία» και τα «δικαιώματα» του λαού. Τον Θανάση Οικονόμου, φοιτητή, στέλεχος της ΕΠΟΝ του Γκύζη που πέρασε στις γραμμές των διεθνιστών, τον σκότωσαν αφού πρώτα του έβγαλαν τα μάτια. Τον Παναγιώτη Τσιγγέλη, εργάτη, δραπέτη από τα νησιά, τον έσφαξαν αμέσως όταν τον έπιασαν στη Βάθη, με μαχαίρι όπως σφάζουν τα αρνιά. Σκότωσαν τον Νίκο Αραβαντινό, παληό διεθνιστή κομμουνιστή, πασίγνωστο σε όλη την Κεφαλονιά για τους αγώνες του στο εργατικό και αγροτικό κίνημα, με πολλά χρόνια φυλακή και εξορία. Τον πατέρα του, γνωστό προοδευτικό δάσκαλο τον είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί. Σκότωσαν τον Σταύρο Βερούχη, ανάπηρο πολέμου, τυφλό από πολεμικό αέριο, γραμματέα της «Ομοσπονδίας αναπήρων και θυμάτων πολέμου» και εκλέκτορα της ΠΕΕΑ. Αυτόν τον σκότωσαν γιατί, όταν στο Πλατανιστό της Εύβοιας ανακάλυψαν μια αποθήκη με λάδια, αυτός επέμενε να διανεμηθεί το λάδι στους αγρότες που πέθαιναν από αποβιταμίνωση και όχι στην «Επιμελητεία του Αντάρτη» που ζητούσε ο υπεύθυνος του ΚΚΕ. Σε λίγες μέρες τον πήραν για μια δήθεν σύσκεψη της ΠΕΕΑ και στο δρόμο κυριολεκτικά τον αποκεφάλισαν. Σκότωσαν τον Γ. Δόξα εργάτη ελαιοχρωματιστή, τον Μ Μούσκα γκαρσόνι, τους αδελφούς Θεμελή καπνεργάτες, τον Κ. Χαριτωνίδη επαγγελματία, τον Π. Παναγιωτίδη ράφτη, αδελφό του Ν. Παναγιωτίδη που είχε πεθάνει στην Ακροναυπλία, τον Κώστα Δαμαλά τσαγγάρη, τον Στρ. Σπανέα δημοσιογράφο, και άλλους.

Αυτοί είναι ορισμένοι από τις εκατοντάδες διεθνιστές επαναστάτες που πλήρωσαν με τη ζωή τους από το χέρι του σταλινικού δολοφόνου την πίστη τους στο Σοσιαλισμό και την Επανάσταση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι φονιάδες ήξεραν ποιους σκότωναν. Ήξεραν ότι σκότωναν επαναστάτες και γιατί ήταν επαναστάτες τους σκότωναν. Δύο από αυτούς τους αρχιδήμιους, ένας Παρασκευάς στην Καισαριανή και ένας Μπάρμπας στον Πειραιά, πέρασαν με την μεγαλύτερη άνεση, μετά την ήττα του ΕΑΜ, στην Ασφάλεια για να συνεχίσουν από εκεί την ίδια δουλειά.

Εκτός από τη δική μας οργάνωση που από την πρώτη μέρα κατήγγειλε την απάτη του «αντιφασιστικού» πολέμου και του «εθνικοαπελευθερωτικού» αγώνα, οι πιστοί στην 4η Διεθνή τροτσκιστές, όπως και οι αρχειομαρξιστές, ήταν υπέρ της κριτικής υποστήριξης του ΕΑΜ και ήταν πρόθυμοι να πολεμήσουν στις γραμμές του ΕΛΑΣ. Και όμως, δεν έκαναν ούτε γι' αυτούς διάκριση. Όπου τους βρίσκανε τους έσφαζαν με την ίδια λύσσα. Μερικοί, κυρίως αρχειομαρξιστές, που πολεμούσαν στις γραμμές τους, είχαν κι αυτοί την ίδια τύχη. Τους σκότωσαν. Οι πιο πολλές από τις μαυροντυμένες μανάδες στο Πολύγωνο, στην Κοκκινιά και στο Αγρίνι ήταν μανάδες τροτσκιστών και αρχειομαρξιστών αγωνιστών που τα παιδιά τους τα έσφαξαν οι σταλινικοί. Τα περισσότερα εγκλήματα έγιναν στην περίοδο της «απελευθέρωσης», της «Εθνικής Κυβέρνησης» στην οποίαν συμμετείχε και το ΚΚΕ και τον Δεκέμβρη. Στις εφημερίδες του το ΚΚΕ έγραφε:
«Η εξασφάλιση της τάξης και της ομαλής πολιτικής ζωής, σε τέτοιες στιγμές, είναι εθνικό χρέος. Αποφύγετε την αυτοδικία. Όποιος συλλαμβάνεται θα παραδίνεται στην Αστυνομία επί αποδείξει. Η εντολή αυτή ισχύει με προειδοποίηση προσωπικής ευθύνης των γραμματέων των αχτιδικών».

Και όμως, αυτές ακριβώς τις μέρες είχε εξαπολυθεί ένα γεμάτο λύσσα πογκρόμ εναντίον των επαναστατών διεθνιστών. Η διαταγή ίσχυε μόνον για τους Χίτες, τους τσολιάδες, τους συνεργάτες των αρχών κατοχής, όχι για τους διεθνιστές. Στις καταγγελίες για τις σφαγές η απάντηση τους ήταν: «Εμείς είμαστε μαρξιστές και ο μαρξισμός «ως γνωστόν» καταδικάζει την ατομική τρομοκρατία. Συνεπώς δεν μπορεί να είμαστε εμείς». Και όμως ήξεραν και οι ίδιοι ότι κανείς δεν τους πίστευε και ότι όλοι ήξεραν ποιοί ήταν οι φονιάδες και ποιοί τους είχαν οπλίσει.
Όταν έπιασαν τον Βουρσούκη, πήγαμε μια επιτροπή στον Τσιριμώκο που ήταν υπουργός στην «Εθνική Κυβέρνηση» και διαμαρτυρηθήκαμε. Αυτός τρέμοντας, κυριοκεκτικά τρέμοντας, μας λέει προσέχοντας να μην τον ακούσει κανείς: «Δεν μπορώ να κάνω τίποτε, φυλαχτείτε». Το ΚΚΕ ποτέ δεν είχε το θάρρος να πάρει την ευθύνη γι' αυτή τη σφαγή των διεθνιστών. Και οι σημερινοί «ανανεωτές του κομμουνισμού», που τότε βρίσκονταν στην ηγεσία του ΚΚΕ, ποτέ δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να αναφερθούν σ' αυτή τη σφαγή, όπως και σε σειρά άλλων εγκλημάτων του ΕΑΜ και να δώσουν μια οποιαδήποτε δικαιολογία. Ο τίτλος της ειδικής οργάνωσης των εκτελεστών και των βασανιστών στην υπηρεσία του ΕΑΜ ήταν ΟΠΛΑ. «Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών».

Η ΣΕΙΡΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΦΩΝΗΣΑΝ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ

Όσα στελέχη του ΚΚΕ είχαν κατά καιρούς διαφωνήσει με τη γραμμή του, ακόμα και από το πολύ μακρινό παρελθόν, έπρεπε να πεθάνουν.

Σκότωσαν τον Ασημίδη (Γ. Κωνσταντινίδη, Γλαυκό) βασικό ιδρυτικό στέλεχος της ΟΚΝΕ, τελειόφοιτο του ΛΕΝΙΝ-ΚΟΥΡΣ και μέλος της διορισμένης από την Κ.Δ. το Νοέμβρη του 1931, Κεντρικής Επιτροπής του Ζαχαριάδη, ο οποίος επί πλέον τον είχε αποκαλέσει τραμπούκο και παρανοϊκό. Όταν ο Ασημίδης διαγράφηκε από το ΚΚΕ παραιτήθηκε από κάθε πολιτική δράση και ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου. Αυτό δεν ήταν ελαφρυντικό και δεν είχε σημασία. Διαφώνησε, έπρεπε να πεθάνει.

Σκότωσαν τον Π. Σκυτάλη (Παναγιώτη Τζινιέρη) δάσκαλο, τελειόφοιτο της ΚΟΥΤΒ, γραμματέα της περιφερειακής Αθηνών και κατόπιν της Περιφερειακής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, συγγραφέα σειράς έργων για το εργατικό κίνημα. Στη δικτατορία του Μεταξά βρέθηκε έξω από το ΚΚΕ και στην κατοχή πήγε στο χωριό του, Κουνινά του Αιγίου, και δούλευε στα χωράφια για να ζήσει. Σε όλη την περιοχή και όχι μόνο στο χωριό του ήταν γνωστός, όλοι τον σέβονταν και όλοι τον εκτιμούσαν σαν έναν τίμιο, αγνό και μορφωμένο κομμουνιστή. Κάποια μέρα πέρασε από τα Κούνινα ο Βελουχιώτης και τον ζήτησε. Ο Τζινιέρης ήταν αυτός που είχε πάρει τον Θανάση Κλάρα, τον κατοπινό Βελουχιώτη, στην Περιφερειακή Επιτροπή της Αθήνας, ενώ όλοι οι πριν απ' αυτόν περιφερειακοί γραμματείς ποτέ κανείς δεν του έδωσε σημασία. Συζήτησαν αρκετές ώρες. Ποιος ξέρει τί είπαν. Σε λίγες μέρες τον έπιασαν και συνοδεία τον πήραν στην «Ελεύθερη Ελλάδα». Εκεί τον έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτός κήρυξε απεργία πείνας και οι δήμιοι του τον άφησαν να πεθάνει.

Σκότωσαν τον Α Ντούβα. Το αμάρτημα του ήταν ότι ανήκε στην τάση του Ασημίδη. Αλλά όταν ο Ασημίδης τα παράτησε, αυτός έμεινε στο ΚΚ. Στην Ακροναυπλία του είχαν δώσει και πόστο. Κάποτε φαίνεται θυμήθηκαν ότι είχε διαφωνήσει και διατάχτηκε η εκτέλεση του. Τον αδελφό του τον Γ. Ντούβα, γραμματέα της ΟΚΝΕ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς των Νέων, τον εκτέλεσαν στη Ρωσία μαζί με τους Χαϊτά, Κολοζώφ, Μαρκοβίτη, Κλειδωνάρη, κ.λπ. στη μεγάλη σφαγή των κομμουνιστών από τον Στάλιν το 1936 - 1938.***

Σκότωσαν τον Δαμασκόπουλο, το πιο δραστήριο στέλεχος στους δημοσίους υπαλλήλους. Γι' αυτόν είχε κάποιος υποπτευθεί ότι είναι χαφιές. Πριν από λίγα χρόνια βρήκαν ότι έκαναν λάθος και τον... αποκατέστησαν. Σκότωσαν τον Γάκη και τον Καπένη, παληά στελέχη του ΚΚΕ που πολεμούσαν στις γραμμές του ΕΛΑΣ. Αυτοί έπρεπε να πεθάνουν γιατί στην Ακροναυπλία είχαν διαφωνήσει με τον Ιωαννίδη και τον Μπαρτζώτα. Τους κατασκεύασαν ένα κατηγορητήριο από αυτά που κατασκεύαζε ο Βισύνσκυ για προδοσία, κατασκοπεία, κ.λπ. και τους εκτέλεσαν.

Σκότωσαν τον Γιάννη Καλογερίδη, έναν εργάτη απ' αυτούς που την Πρωτομαγιά του 1931 σκότωσαν τον αστυφύλακα Γυφτοδημόπουλο. Καταδικάστηκε πολλά χρόνια φυλακή και έμεινε με τον Τυρίμο, βουλευτή του ΚΚΕ, μέλος του Π.Γ. γραμματέα της Π.Ε. Αθηνών, ο οποίος πέρασε κατόπι στην Ασφάλεια και στην Προσωρινή Επιτροπή που κατασκεύασε ο Μανιαδάκης και κατόπιν στην κατοχή, βρήκε τη θέση του στους τσολιάδες του Ράλλη. Ο Καλογερίδης όταν βγήκε από τη φυλακή δεν μπήκε σε καμιά οργάνωση. Έπιασε δουλειά σ' ένα μαγειρείο στον Πειραιά και εκεί τον βρήκαν και τον σκότωσαν επειδή πριν από πολλά χρόνια είχε διαφωνήσει με τον Τυρίμο.

Σκότωσαν στη Θεσαλονίκη τον Στεργίου, έναν παληό κομμουνιστή καπνεργάτη, πολύ αγαπητό σε όλους τους εργάτες, ανεξάρτητα από τάσεις. Η δολοφονία του είχε προκαλέσει τότε γενική αγανάκτηση σ' ολόκληρη την εργατική τάξη.
Σκότωσαν τον Κ. Σπέρα αναρχικό τσιγάρα, στέλεχος του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, πριν από την ίδρυση της ΓΣΕΕ και αρχηγό της εξέγερσης των μεταλλωρύχων της Σερίφου τον Αύγουστο του 1917. Είχε πάρει μέρος στο Ιο και 2ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, ως εκπρόσωπος των αναρχοσυνδικαλιστών εργατών, των οποίων τις ιδέες υποστήριξε σε αυτά τα συνέδρια. Κατόπι, με την πλήρη επικράτηση του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, παραιτήθηκε από κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Η μπροσούρα που έγραψε στη φυλακή για την απεργία και τα φονικά γεγονότα της Σερίφου είναι ίσως το σημαντικώτερο ντοκουμέντο για την πραγματική ιστορία του εργατικού κινήματος.

Σκότωσαν τον Στέλιο Αρβανιτάκη, εργάτη τσιγάρα, κύριο εκπρόσωπο της επαναστατικής αριστεράς στην Ελλάδα και τον μόνο που είχε διαμαρτυρηθεί για τη σφαγή της Κρονστάνδης, το Μάρτη του 1921. Το 1923 - 1924 ήταν από τους αρχηγούς της Κομμουνιστικής Ένωσης του Πειραιά, της Οργάνωσης των πιο μαχητικών προλετάριων του Πειραιά που αποσπάστηκαν από το ΚΚΕ και την οππουρτουνιστική και απεργοσπαστική πολιτική του και βρέθηκε επικεφαλής των απεργών εργατών του Πειραιά σε όλες τις μάχες που έδιναν με τη χωροφυλακή και τους Τσερκέζους του Πλαστήρα. Αποκλείστηκε από το ΚΚΕ με απόφαση της Κ.Δ. και της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας. Από τότε ζοΰσε έξω από κάθε οργάνωση, οπαδός του Αναρχικού Κομμουνισμού και πάντα στην πρώτη γραμμή σε όλες τις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις των εργατών με την Αστυνομία. Η εκτέλεση των παλιών στελεχών που είχαν κατά καιρούς διαφωνήσει με την πολιτική του ΚΚΕ ή πιο σωστά με την πολιτική της ΚΔ είχε αυτή την έννοια: η διαφωνία με την πολιτική της ΚΔ είναι έγκλημα και τιμωρείται με θάνατο, όπως στη Μαφία και στο Συνδικάτο του εγκλήματος. Έτσι εξασφαλίζεται η μονολιθικότητα. Ποιος θα τολμούσε να διατυπώσει διαφορετική γνώμη από την επίσημη;

Σκότωσαν πολλούς ρεφορμιστές συνδικαλιστές παρόλο που οι αρχηγοί του ρεφορμισμού στην Ελλάδα, ο Καλομοίρης και ο Στρατής, συμμετείχαν ενεργά στο ΕΑΜ.

Εκατοντάδες αρχειομαρξιστές αγωνιστές πολέμησαν στις γραμμές του ΕΛΑΣ με την ψευδαίσθηση της μετατροπής του σε «πραγματικό λαϊκό στρατό στην υπηρεσία της προλεταριακής υπόθεσης». Και όμως, έπεσαν και αυτοί κάτω από το μαχαίρι και το ρόπαλο του σταλινικού δολοφόνου.
Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα από την ομιλία του αρχειομαρξιστή Γ. Ποντίκη στην κοινή Διάλεξη - Συζήτηση που έγινε ανάμεσα στο ΚΚΕ και στο ΚΑΚΕ (Κομμουνιστικό Αρχειομαρξιστικό Κόμμα Ελλάδος) στις 15 Δεκέμβρη του 1946, στο Θέατρο «Αλίκη»:

«... Έτσι εξηγείται η μανία των σταλινικών που κάτω από τη σημαία του ΕΑΜ ήθελαν να μονοπωλήσουν όλο το κίνημα Αντίστασης. Έτσι εξηγείται πως δολοφονήθηκε ο σύντροφος μας Πονηρός, αγροτικό στέλεχος και ηγέτης της περιφερειακής Φθιωτιδοφωκίδας. Είναι αυτός που επί Μεταξά ξεσήκωσε τους αγρότες και κατέλαβαν τα μοναστηριακά βοσκοτόπια στην Υπάτη και όταν ο Μεταξάς τον συνέλαβε ξεσηκώθηκε όλη η περιοχή σ' ένοπλο συλλαλητήριο και επέβαλε την απελευθέρωση του. Στην ίδια περιοχή δολοφονήθηκαν επίσης τα στελέχη μας Βογιατζής, Λυμπερόπουλος, Πόλμος και άλλοι. Στο Αγρίνιο σύντροφος μας Αναστασίου, πρώτος οργανωτής του αντάρτικου κινήματος Καλυβιών, αφού κατέρριψε σε τρία ανταρτοδικεία τη σκευωρημένη κατηγορία ότι εξ αιτίας του δεν ανατινάχτηκε τραίνο με τσολιάδες και αθωώθηκε, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε από τέταρτο (ανταρτοδικείο) εμπαθών σταλινικών. Την ίδια τύχη είχαν οι σύντροφοι Ξανθόπουλος Μήτσος και Λευτέρης Καπετανάκης, Καλογεράκης, Μάγειρας, Ζησιμόπουλος, ο αδελφός του δολοφονηθέντος το 1926, Λαδά και άλλοι. Στη Βοστίνα Ηπείρου οι σύντροφοι μας έχοντας αναπτύξει σπουδαία αντικεφαλαιοκρατική και αντικατοχική δράση είχαν υποχρεώσει τους σταλινικούς σε ενιαίο μέτωπο στις εκλογές των λαϊκών επιτροπών της περιφερείας ενάντια στους Ζερβικούς. Οι σύντροφοι μας πήραν την πλειοψηφία στο ψηφοδέλτιο λόγω της μεγάλης τους δύναμης. Νικήθηκε ο Ζέρβας, αλλά μόλις δυνάμωσαν οι σταλινικοί μετέφεραν δυνάμεις απ' αλλού και συνέλαβαν και δολοφόνησαν τους ηγέτες της περιοχής, τους συντρόφους μας Θωμά Παπαδόπουλο και Πλιάκο. Στη Μακεδονία, στην περιοχή του Αμυνταίου ο σύντροφος μας Παπαδόπουλος είχε οργανώσει 500 αντάρτες. Οι σταλινικοί τον κάλεσαν να συντονίσει μαζί τους τον αγώνα και κανόνισαν σχετική συνάντηση όπου τον κάλεσαν. Ο σύντροφος μας πήρε το επιτελείο του και πήγε. Οι σταλινικοί τους είχαν στημένη ενέδρα και τους δολοφόνησαν. Στην Έδεσσα ο σύντροφος μας Γκίκας Μακεδόνας, που επί Μεταξά πήγε να πάρει το παράνομο τυπογραφείο του κόμματος μας από τα χέρια των χωροφυλάκων και σκότωσε έναν τραυματίζοντας δυο, τραυματισθείς και αυτός βαρειά, δραπέτης από τους Γερμανούς, δολοφονήθηκε από τους σταλινικούς. Το ίδιο έγινε στην Κοζάνη με το σύντροφο μας Βάμβακα, στην Καβάλλα με το σύντροφο μας Κοκκινογιάννη ο οποίος μαζί με άλλους συντρόφους μας είχε καταδικαστεί σε θάνατο από τους κατακτητές βούλγαρους φασίστες, όταν έπιασαν το παράνομο τυπογραφείο μας. Και ενώ οι σταλινικοί συνέχιζαν το δολοφονικό τους έργο, είχαμε από την άλλη μεριά τις καταδιώξεις των τριών κατακτητών και τις εκτελέσεις των συντρόφων μας. Έτσι, την ίδια περίοδο οι Γερμανοϊταλοί εκτελούσαν στη Θεσσαλονίκη τον σύντροφο μας Βουγιουκλίδη, στέλεχος των τσαγκαράδων του Πειραιά, στο Νεζερό τον σύντροφο μας Λαμπρόπουλο, υπεύθυνο της «Πάλης των Τάξεων», στην Τρίπολη τον Σαράσχο, στην Αθήνα την Πρωτομαγιά του 1944 τους ακροναυπλιώτες κρατούμενους συντρόφους μας Παπαδημητρόπουλο, Χατζηχρήστο, Ανρή Μπεραχιά, Δ. Γιαννακουρέα και ανάμεσα τους τον κατασυκοφαντημένο από τη σταλινική ηγεσία Πέτρο Ανδρόνη για «χαφιέ», για «μπιλλιετάκι». Ο σύντροφος αυτός ήταν μέλος της Γραμματείας του Π. Γ. του Κόμματος μας. Πιάστηκε στις 13 Απρίλη του 1944 για κατοχή όπλων, βασανίστηκε σκληρά από τους χαφιέδες της Ειδικής και τους Γκεσταπίτες. Αυτόν δεν τον έστειλαν οι Γερμανοί με αεροπλάνο στη Γερμανία ούτε οι Άγγλοι τον μετέφεραν από το Παρίσι στην Αθήνα, αλλά μετά 17 ημέρες, την Πρωτομαγιά του 1944 τον εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αλλά και 4 άλλοι σύντροφοι μας που μεταφέρθηκαν στη Γερμανία την ίδια τύχη βρήκαν με τον Ανδρόνη. Δεν γύρισε κανείς. Εν τω μεταξύ η σταλινική ηγεσία μεταφέρει τις δολοφονίες αρχειομαρξιστών στην Αθήνα. Τον Σεπτέμβρη του '44 δολοφονούνται στον Βύρωνα οι φοιτητές σύντροφοι μας Σακελλαρίου και Παπάζογλου ενώ μοίραζαν προκήρυξη που καλούσε το λαό να αγωνιστεί ενάντια στους τσολιάδες του Ράλλη. Έπιασαν και δολοφόνησαν τον ηγέτη των αρτεργατών της Αθήνας το Σεπτέμβρη του 1944. Στη Λάρισα δολοφονείται ο σύντροφος Δαμαλάς που ήταν από τους ιδρυτές του ΕΛΑΣ της περιοχής (...)».

«Και συνέχισαν τις δολοφονίες ενάντια μας συλλαμβάνοντας τις αρχειομαρξιστικές επιτροπές που πήγαν να συνεννοηθούν μαζί τους ή παίρνοντας τα ονόματα τους για να τους συλλάβουν εν καιρώ. Τότε, (23 Σεπτέμβρη του '44) έπιασαν τους συντρόφους μας Πετσίτη και Πετρόγλου στο Βύρωνα και Βεργή στα Πετράλωνα και τους δολοφόνησαν ενώ άλλους όσους μπόρεσαν δολοφόνησαν αργότερα, κατά τα Δεκεμβριανά ή τους τράβηξαν ομήρους. Θα θυμάστε, σύντροφοι και συντρόφισσες, τις παραμονές της απελευθέρωσης στους τοίχους, τη μια έγραφαν οι σταλινικοί, «Ο Σπηλιωτόπουλος είναι προδότης», την άλλη «Πειθαρχείτε στο στρατιωτικό διοικητή Σπηλιωτόπουλο» και τις μέρες της απελευθέρωσης «καλώς ήρθατε γενναίοι μας σύμμαχοι», απευθυνόμενοι στους Άγγλους. Θυμάστε ασφαλώς όλοι, ότι μόλις πάτησε ο Παπανδρέου το πόδι του στο Κερατσίνι αγκάλιασε τον Ζεύγο, τον φίλησε και τον είπε: «Μπράβο Γιάννη, καλά τα κατάφερες» (Ριζοσπάστης). Εμείς τα καταγγείλαμε όλα αυτά αμέσως και η λύσσα της ηγεσίας του Σταλινικού Κόμματος ενάντια μας, γιατί την ξεσκεπάζαμε, αύξανε ολοένα (...)».

«Το κόμμα μας σ' αυτό το διάστημα βρισκόταν κάτω από την πιο μαύρη παρανομία και οι αγωνιστές τον κάτω από την πιο άγρια δίωξη. Αγωνιστές τον ΕΛΑΣ πον απλώς υπήρχε η υπόνοια ότι είναι αρχειομαρξιστές, δολοφονούνται πισώπλατα κατά την διάρκεια μαχών από φανατισμένα στοιχεία κατ' εντολήν της ηγεσίας.

Τις μέρες αυτές πιάνεται ο σύντροφος μας Γιώργης Ζούρης, μέλος της Γραμματείας του ΠΓ του Κόμματος μας, και υπεύθυνος του παράνομου τυπογραφείου, δραπέτης τέσσερις φορές από φυλακές και εξορίες της ελληνικής δημοκρατίας του ιδιωνύμου, τέσσερις φορές επί Μεταξά και δυο επί Γερμανών που την τελευταία ξέφυγε απ' τα χέρια τους. Ο ήρωας αντός τον εργατικού κινήματος του τόπου μας, δολοφονείται από την ηγεσία τον Σταλινικού Κόμματος. Μέσα στον Δεκέμβρη επίσης δολοφονούνται χιλιάδες άτομα, φτωχοί βιοπαλαιστές, εργάτες, υπάλληλοι και διαφωνούντες με τη σταλινική ηγεσία αγωνιστές. Γίνεται ένα πραγματικό αιματηρό όργιο σε βάρος αμέτοχων και αφήνονται ελεύθεροι ύστερα από δωροδοκίες, διάφοροι γνωστοί μεγαλοβιομήχανοι, τραπεζίτες, χωρίς κανένας τραπεζίτης, μεγαλοβιομήχανος ή έμπορος να εκτελεσθεί. Αυτό δείχνει ότι η σταλινική ηγεσία υπηρετεί το προνομιούχο ρωσικό στρώμα που ταυτίζεται με τονς πλουτοκράτες των άλλων χωρών. Αυτή είναι η εξήγηση, ότι ενώ δολοφονεί χιλιάδες καταπιεζόμενους δεν δολοφονεί κανένα μεγαλόσχημα πλουτοκράτη. (...)».

ΑΛΛΑ ΗΡΩΙΚΑ ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑΤΑ

Σκότωναν φτωχές γυναικούλες γιατί έπλεναν ρούχα ιταλών ή γερμανών στρατιωτών. Θανάσιμο έγκλημα, επαίσχυντη αντιπατριωτική πράξη. Από πόσο πατριωτικό πάθος θα φλέγονταν αυτός ο λεβέντης για να σκοτώσει μια μάνα που έπλενε ρούχα για ένα κομάτι ψωμί για τα παιδιά της.

Σκότωσαν εργάτες γιατί δούλευαν σε γερμανικές επιχειρήσεις. Στους ομαδικούς τάφους που άνοιξαν στο Περιστέρι, μπροστά στην αντιπροσωπεία των αγγλικών εργατικών συνδικάτων όλα τα πτώματα φορούσαν μπαλωμένα κουρέλια και τα χέρια τους ήταν χέρια εργατών. Τα αγγλικά συνδικάτα και το αγγλικό εργατικό κόμμα είχαν τότε ζωηρά διαμαρτυρηθεί για την επέμβαση των Άγγλων στην Ελλάδα, εναντίον μιας δημοκρατικής αντιστασιακής οργάνωσης. Ο Τσώρτσιλ τους πρότεινε να εκλέξουν μια επιτροπή και να την στείλουν στην Ελλάδα για να γνωρίσει από κοντά αυτήν τη «δημοκρατική αντιστασιακή οργάνωση». Αυτοί ήρθαν και είδαν.

Σκότωσαν γυναίκες γιατί από την πείνα ή για να σώσουν τα παιδιά τους δόθηκαν για μια πανιότα ή για μια κονσέρβα σε ιταλούς ή γερμανούς στρατιώτες. Αυτή η περίπτωση ήταν πιο σοβαρή. Δεν επρόκειτο μόνον για τον κίνδυνο να δημιουργηθούν φιλικές σχέσεις με τους κατακτητές, αλλά προσέβαλαν την εθνική τιμή και υπήρχε κίνδυνος να μπασταρδέψουν τη ράτσα μας. Μια αυθεντία από την υψηλή διανόηση του τόπου μας, αναγνωρισμένος προοδευτικός, εκπαιδευτικός, κ.λπ. προτείνει σ' ένα βιβλίο του που εξακολουθεί να θεωρείται η «Βίβλος της Εθνικής Αντίστασης» ότι αυτές τις γυναίκες θα πρέπει να τις σημαδεύουμε στο μέτωπο μ' ένα καυτό σίδερο ένα «Π», που θα σημαίνει προδότισσα και πόρνη. Αυτό το βιβλίο του Δ. Γληνού δεν θα πρέπει να χαθεί, θα πρέπει να μείνει για την ανθρωπιστική και δημοκρατική διαπαιδαγώγηση των νέων!

Ακόμα αξίζει οι νέοι να διαβάσουν στην εφημερίδα «Πρωία» εκείνης της εποχής μια στήλη με τίτλο «Ζωή και Τέχνη». Πρόκειται για ένα κείμενο γεμάτο εθνικιστικό δηλητήριο, ξέσπασμα σωβινιστικής λυσσάς εναντίον του ίδιου του ιταλικού λαού που «βύζαξε το γάλα μιας λύκαινας».

Δύσκολα θα μπορούσε να πιστέψει κανείς ότι αυτός που το έγραψε είναι ο ίδιος που στο «Φως που καίει» έχει μια πόρνη που λέει «εγώ είμαι η πατρίδα, εγώ είμαι η θρησκεία που βλογάει τους επίσημους φονιάδες, εγώ είμαι η τέχνη για την τέχνη» ****.

Χιλιάδες αθώοι ανύποπτοι άνθρωποι σφαγιάσθηκαν δίχως να ξέρουν γιατί, ούτε αυτοί ούτε εκείνοι που εν ψυχρώ τους εκτελούσαν. Ολόκληρες οικογένειες έχουν ξεκληριστεί με το πρόσχημα της συνεργασίας με τον εχθρό, ενώ στην πραγματικότητα κρύβονταν πίσω απ' αυτά οικογενειακά ή προσωπικά μίση.

Είναι γνωστή η τραγική μοίρα των ιταλών στρατιωτών που βρίσκονταν στην Ελλάδα με τη συνθηκολόγηση του Μπαντόλιο. Ένα μικρό τμήμα απ' αυτούς πολέμησαν εναντίον των Γερμανών. Απ' αυτούς άλλοι σκοτώθηκαν και άλλοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι και απ' αυτούς τους αιχμαλώτους λίγοι επέζησαν. Ένα μικρό μέρος έμεινε πιστό στον Μουσολίνι και ένας μικρός αριθμός προσπάθησαν, ατομικά, να κρυφτούν. Βρέθηκαν αρκετοί έλληνες που με κίνδυνο της ζωής τους τους έκρυψαν και τους έσωσαν. Αυτοί που διακινδύνευσαν έτσι τη ζωή τους ήταν απλοί άνθρωποι που δεν ανήκαν σε καμιά εθνικιστική οργάνωση, ούτε δεξιά ούτε «αριστερή».

Στη Λάρισα μια ολόκληρη ιταλική, μεγάλη μονάδα, η Μεραρχία «Πινερόλο», έρχεται σε συννενόηση με τους Άγγλους και με υπεύθυνους του ΕΑΜ και του ΕΔΕΣ και προσχωρεί με τον οπλισμό της στην «Αντίσταση» για να πολεμήσει εναντίον των Γερμανών. Το γεγονός είναι αναφισβήτητα πολύ σημαντικό για την «Εθνική Αντίσταση», εάν αυτή πραγματικά ενδιαφερόταν για τον πόλεμο εναντίον των Γερμανών. Επρόκειτο για μια καλά εξοπλισμένη και με σύγχρονα όπλα μεγάλη στρατιωτική μονάδα. Και ακόμα σχετικά με τους ιταλούς στρατιώτες, εάν το ΕΑΜ ήταν ένα λαϊκό κίνημα που εμπνέονταν στοιχειωδώς από τις έστω και πιο συγχισμένες και άλλης ιστορικής εποχής ιδέες, οπωσδήποτε θα μπορούσε να τους επηρεάσει και να τους πάρει με το μέρος του.

Τί έκανε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μας το λέει ο Σόλων Γρηγοριάδης στην Ιστορία του, σελ. 69-70, 2ος τόμος, «Κατοχή-Απελευθέρωση»:

«Ήταν βράδυ της 4ης Οκτωβρίου 1943 όταν στο Κοινό Γενικό Στρατηγείο των ανταρτών στο Περτούλι, ξαφνικά ο ιταλός στρατηγός Ινφάντε κυκλώθηκε από μια ομάδα ελασιτών και διατάχτηκε να παραδώσει το ατομικό του περίστροφο. Από τη στιγμή εκείνη η Μεραρχία Πινερόλο αλλάζει ρόλο: από συμπόλεμος γίνεται αιχμάλωτος. Αρχίζει έτσι στην Πίνδο, ο τελικός επίλογος της 11ης ιταλικής στρατιάς. Εκείνες τις ώρες όλα τα τμήματα της Μεραρχίας που διατηρούσαν τον οπλισμό τους αφοπλίζονται από δυνάμεις της 1ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ χωρίς καμιά αντίσταση... Η μοίρα των αφοπλισθέντων Ιταλών από την ημέρα εκείνη υπήρξε τραγική. Αφέθηκαν σε οικτρά στρατόπεδα, σε τρύπες ή λασποκαλύβες. Ο βαρύς χειμώνας της Πίνδου έπεσε πάνω τους σαν θεομηνία. Κυνηγημένοι με πανικό από δω και από εκεί με τις άπασες εκκαθαριστικές εξορμήσεις των Γερμανών, εγκαταλειμμένοι από τους πάντες - από τους Άγγλους που καθυστερούσαν την αποστολή του ποσού της μισής λίρας το μήνα για τον καθένα λόγω δυσκολίας επικοινωνίας και από τον ΕΛΑΣ λόγω των συνεχών αγώνων του - θερίστηκαν ομαδικώς. Κατά δεκάδες μάζευαν τους νεκρούς στους απάνθρωπους καταυλισμούς τους κάθε πρωί και τους έριχναν σε ομαδικούς τάφους».

Εκείνο που δεν γράφει ο συγγραφέας είναι ότι δεν τους αφόπλισαν μόνον, αλλά και τους πήραν και τις χλαίνες και τις κουβέρτες και τις αρβύλες «για να ντύσουμε και ποδέσουμε τους δικούς μας». Αυτό ήταν ένα έγκλημα και μια ατιμία που δεν έχουν το προηγούμενο τους. Μόνον οι σταλινικοί θα μπορούσαν να το κάνουν και κανείς άλλος. Αυτά που γράφει ο συγγραφέας σε παρένθεση για την καθυστέρηση της μισής λίρας των Άγγλων και των συνεχών αγώνων του ΕΛΑΣ, δεν λένε τίποτε και δεν ξέρει κανείς γιατί τα γράφει. Τί θα την έκαναν τη μισή λίρα οι ιταλοί στρατιώτες στην κατάσταση που βρίσκονταν; Το γεγονός, το ασύλληπτης φρίκης και κτηνωδίας γεγονός, είναι ότι μια μεγάλη στρατιωτική ιταλική μονάδα προσχωρεί στην «Εθνική Αντίσταση» για να πολεμήσει μαζί της εναντίον των Γερμανών και στους στρατιώτες αυτής της μονάδας, ο ΕΛΑΣ, η «ένοπλος δύναμη του προοδευτικού, δημοκρατικού, σοσιαλιστικού κινήματος», επιτίθεται αιφνίδια, ύπουλα, τους αφοπλίζει, τους γδύνει και τους αφήνει να πεθάνουν από την πείνα, το κρύο και τα βόλια των Γερμανών.

Μια ακόμα εικόνα για το πως έγινε ο αφοπλισμός της Μεραρχίας Πινερόλο δίνει ο ταγματάρχης Δ. Μπαλλής, επιτελάρχης τότε της 1ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ:

«Το διεσπαρμένο υλικό των Ιταλών στην περιφέρεια Μουζακίου - Γκάνας δεν κατορθώθη να περισυλλέγει κανονικά. Αντάρτες, εφεδροελασίτες και κάτοικοι της περιφερείας κατακράτησαν υλικά, όχι μόνο από τα διεσπαρμένα, αλλά και από τον ατομικό ιματισμό των αξιωματικών και οπλιτών. Επί μακρόν χρόνον στην περιφέρεια αυτή ευρίσκοντο ιταλικά υλικά, ίσως δε και σήμερον ακόμη κάτοικοι της περιφερείας αυτής να έχουν μέρη ιπποσκευών, σαγών, τροχούς και πιστόλια από τα πλιατσικολογήματα της 14ης Οκτωβρίου 1943». (Δ. Μπαλλή, «Ο ΕΛΑΣ στη Θεσσαλία», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1981, σελ. 129).

Αυτό και μόνον αρκεί για να δείξει ότι αυτό το «κίνημα» δεν είχε και δεν μπορούσε να είχε καμιά σχέση με τα κινήματα και τους αγώνες των λαών για την απελευθέρωση τους.

Στα «προοδευτικά», «δημοκρατικά» κ.λπ. μέτρα του ΕΑΜ στον «εθνικοαπελευθρωτικό» του πόλεμο ήταν και η εκτέλεση των αιχμαλώτων. Όσους γερμανούς ή ιταλούς στρατιώτες έπιαναν αιχμαλώτους τους εκτελούσαν. Πολλούς δε, τους έσφαζαν. Όσους αυτομολούσαν τους έκλειναν σε στρατόπεδα και αν έδειχναν «καλή διαγωγή» τους χρησιμοποιούσαν για «βοηθητικές υπηρεσίες». Όποιος αμφιβάλλει γι' αυτά ας διαβάσει το βιβλίο του στρατιωτικού αρχηγού του ΕΛΑΣ Σαράφη: «Ο ΕΛΑΣ».

Η συλλογική ευθύνη δεν ήταν μόνον αρχή των ναζί, αλλά και του ΕΛΑΣ: Η Κ.Ε. του ΕΛΑΣ με ανακοίνωση της στην Αθήνα στις 7-12-1943, σχετικά με τα Τάγματα Ασφαλείας, έγραφε:

«Θα συλληφθούν οι οικογένειες των εμπνευστών, οργανωτών και εκτελεστών και θα δημευτούν οι περιουσίες τους, στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας». («Κείμενα Εθνικής Αντίστασης», Έκδοση Ιστορικού Τμήματος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1981,1ος τόμος, σελ. 282).

Η «Εθνική Αντίσταση» έλυσε ή σχεδόν έλυσε το ζήτημα των μειονοτήτων. Ο Ζέρβας εξόντωσε όλους τους Αλβανούς της Θεσπρωτίας, όσους δεν πρόλαβαν να περάσουν στην Αλβανία. Και ο ΕΛΑΣ, τον Οκτώβρη του 1944, συστηματικά καταδίωξε και σχεδόν εξόντωσε τους άνδρες του Γκότσεφ (Ηλία Δημάκη ή Κότσε), που κι αυτοί πολεμούσαν τους Γερμανούς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου