ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

(και με τη σύμφωνη γνώμη της πιο προωθημένης επιστήμης) να ευχηθώ "καλή μας μόλυνση"!


Μην περιμένεις από εμένα ευχές που συναντάς και σε τυποποιημένες εορταστικές καρτούλες. Όχι γιατί δεν μου αρέσουν οι καρτούλες, που μπορεί να είναι και μικρά αισθητικά κομψοτεχνήματα.

Απεχθάνομαι όμως τα πρωτόκολλα συγκεκριμένων ημερών (και τα πρωτόκολλα γενικώς!), τα λόγια που ομοιάζουν με στρουθοκαμηλισμούς απέναντι στην επέλαση των αγριμιών, τις ευχές που παραμένουν αδρανείς μπροστά στις ανάγκες των καιρών για πράξη ή έστω ανάληψη ευθύνης του κάθε εμπλεκόμενου εαυτού στα διαστροφικά παιχνίδια του χρόνου που φεύγει και του νέου που έρχεται σε μορφή κόπιας του απερχόμενου. Τι να σου πω λοιπόν; Καλή χρονιά; Κακή, ψυχρή, ανάποδη, παράλογη, μισάνθρωπη, μηχανορράφα, αιμοσταγής, απατεώνισσα, αλαζονική για τους θεούς και θεΐσκους και διαμελιστική και βαριά διαταραγμένη για τους κοινούς θνητούς, ήταν η χρονιά που φεύγει. Και αυτή που μπαίνει με τους οιωνούς της και τις προβλέψεις που ήδη κραδαίνει σαν δαμόκλειο σπάθη, δεν φαίνεται να ξεφεύγει από αυτό το «νεοταξικό κανόνα» και τα νέα παγκόσμια και τοπικά ήθη, το αντίθετο μάλιστα! Φαίνεται να διευρύνει τον κανόνα ώστε να συντρίψει κάθε εστία αμφισβήτησής του και να θάψει κάθε ελπίδα αντιστροφής των πραγμάτων.

 Σύμφωνα όμως με τη «νέα αλχημεία» της κβαντικής φυσικής (Κβαντική Φυσική : Η Νέα Αλχημεία), έχει άλλωστε αποδειχτεί τόσες φορές πειραματικά σε εργαστήρια όλου του κόσμου, ο «παρατηρητής» επηρεάζει την ύλη και οδηγεί στην «κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης», που μέχρι τότε αποτελούσε μια δίνη πιθανοτήτων όπου όλες κατείχαν ίσο μερίδιο υλοποίησης σ’ετούτη τη διάσταση-δες και το περίφημο νοητό πείραμα της «γάτας του Σρέντιγκερ» με τις πολύ ενδιαφέρουσες προεκτάσεις. Άρα ο παρατηρητής διαμορφώνει την πραγματικότητα με την παρατήρησή του και το υποατομικό σωματίδιο-δομικός λίθος του υλικού κόσμου παύει, έστω και προσωρινά (καθώς ο χρόνος είναι άχρονος), να αποτελεί ενεργειακό κύμα και γίνεται ύλη, δηλαδή απτή πραγματικότητα.
 Δες εδώ και το συγκλονιστικό πείραμα της διπλής σχισμής.
 Και η σκέψη, η επιδίωξη, πόσο περισσότερο η ενεργός θέληση, διαμορφώνει την πραγματικότητα!
Μαγεία; Ω! μα ναι! Όπως κάθε επαρκώς προηγμένη τεχνολογία ελάχιστα διαφέρει από τη μαγεία. Σκέψου απλά τις αντιδράσεις ενός ανθρώπου στις αυγές του 20ου αιώνα (κι ας μην πάμε πιο πίσω) αν κάποιος τολμηρός οραματιστής τού μιλουσε για τα επιτεύγματα της τεχνο-επιστήμης της τόσο άνισης ωστόσο εποχής μας…


Οπότε, αν τα παραπάνω εκπληκτικά και αποδεδειγμένα αξιώματα της Κβαντομηχανικής τα προσγειώσουμε στην πεζή και μίζερη και θλιβερά προς το παρόν μονολιθική πραγματικότητά μας, ρευστής και διαρκώς υπό διαμόρφωση (κάτι που οι κλειδοκράτορές της ΔΕΝ θέλουν να γνωρίζουμε και να ενστερνιστούμε!), τότε καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΤΡΟΠΗ ΑΠΟ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΑΜΕ ΩΣ ΠΑΓΙΩΜΕΝΗ! Αρκεί να υπάρξει μια «κρίσιμη μάζα παρατηρητών», που συμφωνούν στην αλλαγή της «αφήγησης» της λεγόμενης «πραγματικότητας» και προχωρούν στη συναισθηματική διεύρυνση και διανοητική υπέρβαση που συνιστά ένα «κβαντικό άλμα συνείδησης». Κι επειδή οι ιδέες και οι κινήσεις που συνοδεύουν την εφαρμογή τους μεταφέρονται αστραπιαία και δίχως χωροχρονικούς φραγμούς σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη (άλλη μια «μαγική ιδιότητα» του κόσμου μας που έχει και αυτή πειραματικό αντίκρισμα-δες και για τη νέα αντίληψη περί «μορφογενετικών πεδίων»), θα γίνουν γνωστές και σε πολύ μεγάλο ποσοστό του υπόλοιπου πληθυσμού. Και θα τον «μολύνουν». Όχι όμως όπως μολύνονται τα πιθηκάκια (στο γνωστό πειραματάκι) και κατά συνέπεια οι άνθρωποι, που καταλήγουν με την κοινωνική μηχανική ελέγχου των μαζικών αντανακλαστικών να συμπεριφέρονται ωσάν εκπαιδευμένες χειραγωγήσιμες μαϊμούδες...

 

Αρκεί αυτός ο «ιός» να έχει την ακατανίκητη δύναμη να σπείρει μέσα στις ατομικές συνειδήσεις των «ξενιστών» (κι άρα να αποκτήσει υπολογίσιμη συλλογική ισχύ) όλες εκείνες τις ιδιότητες που αναδεικνύουν τα δίποδα όντα σε ανθρώπινες υπάρξεις. Που θέλουν να σφύζουν από γνώση και κατανόηση, πάνω απ’όλα των πραγματικών δυνατοτήτων και προοπτικών εξέλιξής τους μέσα στο γίγνεσθαι ολόκληρου του πλανητικού τοπίου και ίσως κι έξω από αυτό, σε διαστρικές λεωφόρους που πάντοτε έλκυαν την έμφυτη ανησυχία της ανθρώπινης φύσης. Και Δύναμη, Ανεξαρτησία αντίληψης, Περιέργεια και Δέος. Για τα θαύματα της Φύσης, για το θαύμα της ύπαρξης, της «μουτζούρας» που αφήνει ο καθένας στο πέρασμά του και σε αλληλεπίδραση και συνάρτηση με τα ίχνη των άλλων μετατρέπεται στις μπογιές και τα πινέλα που μεταμορφώνουν τον κόσμο στην πιο ζωηρόχρωμη ηλιόλουστη ημέρα και την πιο καθάρια έναστρη νύχτα…
Γεμάτες συναρπαστικές υποσχέσεις!


Περιττό να πούμε, αλλά θα το κάνουμε, ότι τέτοιων ποιοτήτων και απερίφραχτης έμπνευσης και αυτενέργειας ελεύθερες υπάρξεις δεν μπορούν να συνυπάρξουν με δεσμοφύλακες, διευθυντές και μετόχους σύγχρονων στρατοπέδων, μονοπωλητές εξηγήσεων και εμπόρους δηλητηρίων για το σώμα και την ψυχή, μαγείρους και διακινητές της πληροφορίας   (oλόκληρο το σύμπαν, όπως και κάθε σύστημα έμβιων οντοτήτων, δεν είναι παρά μια δέσμη πληροφοριών ή μια κυματική συνάρτηση που έχει καταρρεύσει) και της γνώσης. Και φυσικά είναι ασύμβατες με τον παρασιτισμό και τις ασυναρτησίες μεν φονικές δε του χρηματοπιστωτικού συστήματος, είτε φυσικού είτε ψηφιακού-πλαστικού χρήματος.

Οπότε, αν περιμένεις από εμένα κάποια ευχή, όσο και ου-τοπική κι αν σου φανεί (άλλωστε το’χουμε επισημάνει ότι ουτοπία δεν είναι ένας τόπος ή μια κατάσταση που δεν υπάρχει ή δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει, αλλά που δεν έχει υπάρξει ακόμα!), να ευχηθώ… ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΜΟΛΥΝΣΗ!


 ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου