ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

Αν νιώθεις "res" τότε είσαι "res"...





 Η κακοπληρωμένη έως απλήρωτη πολύωρη και "ελαστική" εργασία είναι η νέα κανονικότητα που διέπει την πραγματικότητα των "αγορών". Ο οποίες επιθυμούν και την παράδοση στα σαρκοβόρα βουλιμικά σαγόνια τους και της κυριακάτικης αργίας, τελευταίο οχυρό της ανθρώπινης ανάσας που απέμεινε στο μισθωτό σκλάβο.
 Οι καταναλωτές εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους στις τηλεοπτικές κάμερες των ευαισθητοποιημένων κοινωνικά καναλιών για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στο να συνεχίσουν τη θεραπεία της κατανάλωσης έτσι όπως είχαν διδαχτεί όλα τα προηγούμενα χρόνια της "ευημερίας". Τους λείπουν τα ψώνια-φάρμακα, έστω κι εφήμερης πλήρωσης, για την ανακούφιση της ανασφάλειάς τους και των ψυχικών τους αδιεξόδων. Και πλέον τα αδιέξοδά τους επιθυμούν σφόδρα να κλείσουν εισιτήρια για "παραδείσους" της αλλοδαπής. Όπου κι εκεί σε πάρα πολλές των περιπτώσεων διαπιστώνουν ότι οι "αγορές" έχουν εγκαταστήσει το "πνεύμα" και τα δίχτυα των δουλεμπορικών σύγχρονων γαλέρων και η εχθρικότητα και περιφρόνηση του γηγενή απέναντι στον ταπεινωμένο μετανάστη τούς πλημμυρίζει με μια σαδιστική αίσθηση οικειότητας. Οικειότητας με τους φτωχοδιάβολους που ξεβράζονται κατά κύματα στις ακτές της γης που άφησαν πίσω, με την κρυφή προσωπική ευχή να μην ξαναπατήσουν σε αυτή.


Οι τράπεζες πλέον προωθούν την "αχρήματη κοινωνία" με το πλαστικό ή ψηφιακό χρήμα για την πληρωμή των πάντων: από τα βασικά αγαθά της επιβίωσης έως τις αποδράσεις, για τους εναπομείναντες τυχερούς, σε τουριστικές οάσεις. Έως και τις αγορές βιβλίων, για τους ακόμα λιγότερους εναπομείναντες που έχουν το κουσούρι να βρίσκουν το χρόνο να διαβάζουν, σε βάρος κάποιας σπουδαίας αθλητικής αναμέτρησης στο γυαλί. Ακόμη και εμφυτευμένα τσιπάκια προωθούν και μιλάνε και για τεχνολογίες πληρωμής με ταυτοποίηση βιομετρικών χαρακτηριστικών του καθενός, που καταργούν το άγχος να κουβαλάς πάνω σου μετρητά και εξασφαλίζουν διαδικασίες ασφάλειας και εξάλειψης κάθε απάτης και φοροδιαφυγής! Τι πρόοδος, τι προνοητικότητα! Ποιος θα κάθεται να σκάσει, να βρει τη διαύγεια και τη θέληση να στοχαστεί για τις συνέπειες του γεγονότος. Της δέσμευσης των χρημάτων του πολίτη-χάμστερ από τους τραπεζίτες (με τα capital controls και την αποσύνδεση από τους προσωπικούς τους λογαριασμούς ως δαμόκλειο σπάθη για τους ανυπάκουους), που επιπλέον θα γνωρίζουν οποιαδήποτε στιγμή πού βρίσκεται ο "πολίτης"-πελάτης, πώς κινείται, τι προτιμάει να κάνει στον...ελεύθερο χρόνο του(άκουσον άκουσον!) και φυσικά τι σκέφτεται βάσει των επιλογών του. Θα τα γνωρίζουν ΟΛΑ και θα μοιράζονται συντροφικά τον τεράστιο όγκο των συσσωρευμένων δεδομένων τους με τους καλούς τους συνεργάτες: τις αστυνομικές και μυστικές υπηρεσίες και τις πολυεθνικές εταιρείες. Αυτές που πλέον με τις νέες διατλαντικές συμφωνίες, αλλά και άλλες απαλλαχτικές διατάξεις, τις οποίες κυβερνήσεις υπογράφουν εν μέσω σχεδόν πλήρης άγνοιας των πολιτών-χάμστερ (η ρόδα δεν σταματάει ποτέ να γυρνά δαιμονισμένα κι ας τα τινάξει το ζωντανό), καθίστανται πανίσχυρο κράτος εν κράτει...

Κι εδώ μου έρχεται στο μυαλό μια ατάκα σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, από αυτές που μας συνεπαίρνουν με την εξωφρενικά προηγμένη τεχνολογία που θα μπορούσε να απολαμβάνει η ανθρωπότητα προς όφελος συλλογικό, δηλαδή ενός κόσμου όπου τα τεράστια συμφέροντα θα απεμπολήσουν τις συνθήκες μεσαιωνικής εκμετάλλευσης και αφαίμαξης των μαζών. Γι'αυτό και η φράση συμπληρώνεται από τη λέξη "φαντασία" ως συνοδεία της επιστημονικής. Επιστημονικής σοβαρότητας και κάθε άλλο παρά απιθανότητας που διόλου σπάνια χαρακτηρίζει αυτές τις ταινίες. Τελοσπάντων, η ατάκα του κακού από το μέλλον, που θέλει να καταστρέψει τον άνισο κόσμο του παρόντος (και που φυσικά στο τέλος καταποντίζεται για να ικανοποιηθούν συναισθηματικά οι θεατές), απέναντι στον καλό είναι η εξής:
"Επιδημία παχυσαρκίας απέναντι σε επιδημία λιμοκτονίας (μιλώντας για τις κυρίαρχες συνθήκες της ανθρωπότητας). Εξήγησέ μου το αυτό!"
Χμ! Μήπως τελικά φταίει γι'αυτό, σε σημαντικό, ύπουλα κυοφορούμενο στην αρχή βαθμό, και η παιδική ηλικία στις χώρες του "αναπτυγμένου κόσμου"; Που μεγάλωσε και μεγαλώνει με "δημιουργικά και διδακτικά" παιχνίδια όπως η Monopoly και με ιστορίες για πρωτόγονους ιθαγενείς που εκπολιτίστηκαν από μεγαλόψυχους "εκπολιτιστές", όσοι τουλάχιστον επέζησαν από τις γενοκτονίες; Μήπως τελικά φταίνε και οι "πρωτόγονοι", στα εύφορα και πλούσια σε πόρους εδάφη τους, που δεν κατάφεραν να μετατρέψουν σε παϊδάκια και νεκροκεφαλές όλους τους ιεραπόστολους και τους κονκισταδόρες και τους αποίκους και τους επιχειρηματίες που τους συνόδευαν για νέες λαμπρές "επενδύσεις" και "επεκτάσεις";


Μήπως φταίμε κάμποσο κι εμείς, το "πόπολο"; Που ανεχόμασταν τα αλαζονικά καθάρματα, από την εποχή των Ρωμαίων, και πολύ πιο παλιά, να μας αποκαλούνε "res"; Δηλαδή... πράγμα, αντικείμενο!

"Η αυτοκρατορία ποτέ δεν τέλειωσε"- ΦΙΛΙΠ ΝΤΙΚ


ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου