ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

Σκέψεις θερινής μνημονιακής νυχτός

κάποιες "διακοπές", όταν διαρκούν πολύ ή γίνονται μόνιμη κατάσταση, οδηγούν στην κατάθλιψη


Nα'το πάλι το "χρυσό καλοκαιράκι", όπως αποκαλούνταν σ'ένα παλιό τραγούδι του Σαββόπουλου. Το οποίο συνοδεύεται από έντονες τάσεις φυγής. Να φύγεις από την τσιμεντούπολη και να πας οπουδήποτε μακριά από αυτήν. Ακόμα και σ'ένα παραλιακό επαρχιακό κακέκτυπό της, όπου θα κραιπαλιάζεις όλη τη μέρα και στα διαλείμματα θα κάνεις βουτιές στην πηγμένη από κόσμο θάλασσα, που θα συνοδεύονται κι απ' το επιδιωκόμενο κόζι καλλίγραμμων και γυμνασμένων φιγούρων. Μια "κοινωνικά ορθή" λαχτάρα για τους δέσμιους της πεζής αστικής καθημερινότητας...

Όμως η καθημερινότητα, αν δεν έχεις πρόβλημα να...χαραμίσεις φιλοσοφώντας τον ήδη βαριά λαβωμένο από τους αφύσικους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής συρρικνωμένο ελεύθερο χρόνο σου, αυτή η αβάσταχτη πια καθημερινότητα... δεν είναι γέννημα των επιλογών του κάθε ατόμου χωριστά (σε μικροκοσμικό επίπεδο) και ολόκληρης  κοινωνίας μαζί (σε μακροκοσμικό επίπεδο);


Και ειδικά όταν αυτή η κοινωνία είναι καθηλωμένη σε μνημονιακές, δουλεμπορικές, εξοντωτικές για το σώμα και το νου συχνότητες...τι μπορείς να κάνεις; Άλλωστε πάντα θα βρεθούν οι "ρεαλιστές" και οι καλοθελητές να σου περάσουν στο σκυφτό κουφάρι σου το σαμάρι που συνοδεύεται  με ένα φορτίο ενοχές: Αφού εσύ τους ψήφισες, αφού εσύ ανέχτηκες την ενδοτικότητα και τον εύκολο συμβιβασμό των συνδικάτων με αποτροπιαστικούς αντεργατικούς όρους, αφού εσύ μετέθεσες τις ευθύνες σου σε απατεώνες και ανίκανους πολιτικούς και αγκάλιασες μετά το "αναπτυξιακό" μότο "ο σώζων εαυτώ σωθήτω" (δεν έχει νόημα να μιλήσουμε εδώ για κάτι που αποκαλείται ταξική συνείδηση), αφού εσύ αποδέχτηκες το τσαλαπάτημα της αξιοπρέπειάς σου, αφού εσύ "τα έφαγες μαζί τους" αλλά "τον ήπιες μόνος σου"... και δυστυχώς αυτό περιλαμβάνει και την οικογένειά σου και το διαγραφόμενο μέλλον των παιδιών σου-τεκμηρίων για την εφορία...
 Οπότε μην παραπονιέσαι και να μην έχεις απαιτήσεις για καλοκαιρινές διακοπές; Και κυρίως έτσι όπως πιθανόν η τηλεόπληκτη, fashion victim φαντασία σου τις είχε στήσει, έστω και σαν προσωρινή φυγή από μια πραγματικότητα που δεν λέει να ξεμπαστακωθεί απ'τη στενά δεμένη με χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και "θεσμούς" και φοροεισπραχτικές βουλιμικές δαγκάνες ζωή σου. Ωστόσο, ακόμη κι αν είσαι άνεργος ή ημιαπασχολούμενος ή με ολιγόμηνη σύμβαση ή ανήκεις στο ευρέως διαδεδομένο κλαμπ της "ευέλικτης εργασίας" (στην ουσία υπό τη διαρκή απειλή της ανεργίας ή προθάλαμου αυτής), θα ήταν ακόμη κι "εθνικά ορθό" να "κλέψεις". Όχι το καταβάλλον φιλότιμες προσπάθειες να σώσει την οικονομία κράτος σου, ούτε καμία τράπεζα που η καημένη αφελληνίζεται και αλλάζει ιδιοκτησία (λες και μέχρι τώρα λειτουργούσε με "πατριωτικά" κριτήρια), ούτε τον εργοδότη που σε μεταχειρίζεται σαν αντικείμενο πολύωρης και αναλώσιμης χρήσης. Όχι, αυτά δεν είναι υπεύθυνη και έννομη συμπεριφορά μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα διεθνούς και εγχώριας "νομιμότητας". Αλλά να κλέψεις έστω και λίγο χρόνο, λίγες μερούλες, με την άδεια και του εργοδότη ώστε να μην κάψεις τελείως την πολύτιμη για την "ανάπτυξη" , για τη "βιωσιμότητα του χρέους" και την "έξοδο στις αγορές" φλάτζα σου. Και να πας κάπου να (νομίζεις ότι θα) απαλλαγείς από την "πραγματικότητα", κόβοντας το κεφάλι σου να βρεις κάποια χρήματα ακόμη κι αν είναι να δανειστείς (υπάρχουν ακόμη τα τραπεζικά "διακοποδάνεια";), έτσι ώστε να ενισχύσεις και την "βαριά βιομηχανία" του τόπου σου. Πριν αυτή καταντήσει σαν τις βιομηχανίες που πριν δυόμισι περίπου δεκαετίες δραστηριοποιούνταν στον ίδιο τόπο αλλά τελικά εξαναγκάστηκαν σε λουκέτα και αφανισμό. Αυτή τη βαριά δηλαδή βιομηχανία που μεταχειρίζεται τους εργαζόμενούς της ωσάν σκλαβάκια, δίχως ασφάλιση, ωράριο εργασίας, αμειβόμενο αντίκρισμα των εργατοωρών που απασχολούνται για να κρατήσουν χαμογελαστή την πληρότητα δωματίων, χώρων εστίασης και κάλπικων αριθμών ευημερίας.
Κι αν έχεις φίλο ή συγγενή που διαθέτει ακόμη εξοχικό, το οποίο μπορεί ακόμη να το συντηρεί και να ταΐζει και τον ΕΝΦΙΑ που αυξάνεται παρά τις κάποτε αριστερές δεσμεύσεις κατάργησής του, τότε ποιος σε πιάνει! Έστω και για λίγο παίρνεις μεταγραφή στην πολυπόθητη κατηγορία των προνομιούχων...
(Αν και, στους περίεργους καιρούς που ζούμε, προνομιούχος έφτασε να θεωρείται  κατά κάποιο τρόπο, κι αυτό είναι πολύ άσχημο μήνυμα για το παρόν και το άμεσο μέλλον, και κάποιος/α που βρήκε "κάτιτίς" στην αγορά "εργασιακής ξεφτίλας" και απασχολείται 10ωρα και 12ωρα με 390 άντε έως 450 ευρώ καθαρά. Ασχέτως τα πτυχία που μπορεί να διαθέτει...)

Όμως...από την επιστημονική σκοπιά της Φυσικής, τα αξιώματα του μακρόκοσμου έχουν μεγάλο πρόβλημα στο να ταιριάξουν και να ταυτιστούν με τα φαινόμενα που παρατηρούνται στο μικρόκοσμο...
Οπότε...ας το πάμε και κάπως αλλιώς το '"καλοκαιρινό (κι όχι μόνο) άσμα".
Είσαι λοιπόν άνεργος ή ημι-άνεργος ή έχεις ακόμη μια δουλειά που μπορεί να αμοίβεται και σχετικά ικανοποιητικά, τηρουμένων των απαράδεκτων αναλογιών. Ωστόσο, δεν το βάζεις κάτω ή δεν συμβιβάζεσαι με τα δικά σου κεκτημένα". Αλλά συμμετέχεις στα κοινά του κλάδου σου (αν βέβαια ανήκεις σε κάποιον εφόσον εργάζεσαι) και ψάχνεις να βρεις τρόπους διεκδίκησης των δικαιωμάτων που στερείσαι εσύ και οι όμοιοί σου, μέσα από τρόπους αυτοοργάνωσης ή αλληλεπίδρασης με όλους όσους συμμερίζονται την οργή αλλά και την εντιμότητα των προθέσεών σου και παλεύεις με τον τρόπο σου να κινητοποιήσεις κι άλλους ανθρώπους. Απαλύνοντας και την "πολιτικά ορθή" ενοχή που τους φόρτωσαν τα ΜΜΕ και οι πολιτικατζήδες με τις θεατρικές τους παραστάσεις και τις μαφιόζικες συνειδήσεις. Μια και οι άνθρωποι (ή τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς, ας γίνει επιτέλους μια ενωτική και συνειδητοποιημένη αρχή) ποτέ δεν είναι αργά να αντιληφθούν το ολοφάνερο υιοθετώντας "άλλα μάτια", άλλης ποιότητας νοοτροπία. 
Κι όταν παρασυρθείς από την καλοκαιρινό κάλεσμα φυγής, τότε δεν συμβιβάζεσαι με τις φραπεδοξαπλώστρες καλοκαιρινής ακαμψίας ή και το "κάνω μια από τα ίδια ακριβώς" ή και χειρότερα, αλλά σε καλοκαιρινό φόντο αυτή τη φορά και με ένα σακί γεμάτο θερινές ατάκες και μυξοδικαιολογίες για τους περίεργους-βλέπε αυτούς που έχουν το κουσούρι να σκέφτονται παραπάνω "απ'όσο πρέπει". Κι επιλέγεις, ακόμα κι αν έχεις και λιγοστά έως πολύ ελάχιστα χρήματα στην τσέπη, να πάρεις τη σκηνή σου με τα απολύτως απαραίτητα συμπράγκαλα και να βρεις ένα ταιριαστό περιβάλλον ώστε να αγκυροβολήσεις για όσο μπορείς. Χωρίς αυτό να σου αποκλείει την κίνηση, την εξερεύνηση, τη χαρτογράφηση αν μπορούμε να το θέσουμε και έτσι. Ένα χώρο όπου βιώνεις τη χαρά, την ομορφιά και την ακατανίκητη αίσθηση εσωτερικής αγαλλίασης που μόνο η φύση ξέρει να προσφέρει στην ανθρώπινη φύση. Και αν είσαι γνώστης ή απλά "ξερό κεφάλι"(που σημαίνει ότι δεν είναι τυχαίες οι επιλογές σου, αλλά ότι ελκύεσαι από τα πράγματα που αξίζουν πραγματικά), ψάχνεις να βρεις κι ένα χώρο που συνάδει με τα παραπάνω vibes. Και σου προσφέρει αυτό που θα έπρεπε κανονικά να υπάρχει σε όλο το μήκος και το πλάτος της ολοένα και πιο σιχαμερά ιδιωτικοποιημένης αυτής χώρας, με τις μεγάλες φυσικές της ομορφιές: τη χαρά και την ελευθερία του ελεύθερου κάμπινγκ, που τόσο πολύ ενοχοποιείται και ποινικοποιείται από τους "πολιτισμένους" αφεντάδες και υπηκόους τους.


Και δεν σε απασχολεί ακόμη και αν δεν βρεις πρόθυμη παρέα να σε ακολουθήσει στα "πρωτόγονα" σκιρτήματά σου. Γιατί όπως είχε πει και ο Σαρτρ "αν νιώθεις μοναξιά όταν είσαι μόνος, τότε δεν έχεις καλή παρέα"...
(Θυμηθείτε και αυτό από τον ΈνοικοΗ μοναξιά μας μέσα σε όλη τη βαβούρα και τις κραυγές του κόσμου)
 Άλλωστε η ευκαιρία του να συναντάς, όπου κι αν βρεθείς, και να γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον, σωστά;

ανιχνευτής

" Πού κρύβονται βρε παιδιά αυτοί οι χίπηδες που νομίζουν ότι μπορούν να ζούνε χωρίς να πληρώνουν νταβατζιλίκια και ότι το camping είναι δικαίωμα for free? Γαμώτο, δεν βοηθάνε και αυτές οι μπότες στην αμμουδιά, έπρεπε η υπηρεσία να μας είχε προμηθεύσει σανδάλια!"

αφιερωμένο και στον φίλο μου το Βασίλη, από τους πιο γενναιόδωρους (ακόμη κι όταν είναι άδεια η τσέπη του), πιο σκεπτόμενους και  πιο συνεπείς στις ιδέες τους ανθρώπους που είχα την τύχη να γνωρίσω. Μπροστά στην ασυμβίβαστη στάση του νιώθω συχνά μικροαστός...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου