ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016

Η Μαύρη Τρύπα επί Γης




Η Μαύρη Τρύπα δεν υπάρχει -αν υπάρχει τελικά και δεν είναι άλλη μια αναπόδεικτη κι αυθαίρετη θεωρία στην ουσία- μόνο στο Διάστημα. Κυρίως εστιάζεται στη γη. Κι αποτελεί την προσωπική εισχώρηση, πιο σωστά πτώση, χιλιάδων, εκατομμυρίων, μυριάδων ανθρώπινων υπάρξεων. Είναι ψυχικής φύσης. Και μέσα της εγκλωβίζει, παγιδεύει, δεσμεύει όλες εκείνες τις πτυχές και τα στοιχεία που προσδιορίζουν ένα αυτόνομο, πολυτάλαντο, ανήσυχο -με την πλέον δημιουργική και εξελικτική σημασία του όρου- ισορροπημένο ως προς την εκδήλωση συμπεριφοράς, ανθρώπινο ον.

 Η επίγεια αυτή ζοφερή τρύπα αποτελεί μια πραγματική χοάνη υποταγής της θέλησης. Της αντίληψης και της ανεξαρτησίας της. Μια ταφόπλακα της ίδιας της χειραφέτησης των ανθρώπων. Μια σαδιστική και μαζοχιστική στέρηση όλων των ικανοτήτων και δυνατοτήτων για μια ανώτερης ποιότητας ολοκληρωμένη ύπαρξη, σε σχέση και με τον Εαυτό και με τον Άλλον. Μια ταφόπλακα όλων αυτών  που θα μπορούσε να καταφέρει και να γίνει ο καθένας. Μια αντήχηση πένθιμης καμπάνας.

 Τα δομικά συστατικά της βρωμοκοπάνε διαστρεβλωμένη οπτική και αντιμετώπιση των νοημάτων που πλουτίζουν το άτομο και την κοινότητα. Οι ιδιότητές της μπλοκάρουν την Ενέργεια που ρέει μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, ώστε αυτή να βρίσκεται σε ισορροπία με την αληθινή φύση της και τη φύση "που της αρέσει να κρύβεται" μόνο σε σχέση με αυτούς που την αντιμετωπίζουν ως κτήμα τους ή απομαγεμένη -αντίθετα με τους "πρωτόγονους" λαούς- οντότητα. Η εισχώρηση σε αυτήν ακυρώνει τη ζώσα πνοή και βυθίζει τα ανθρώπινα τρόπαιά της μέσα σε μια χαβούζα αρνητικών συναισθημάτων, εχθρικών προς την επιβίωση καταστάσεων και νοσηρών αναγκαιοτήτων, συνθημάτων και  φετίχ. Όπως η.. "θυσία".
Για την πατρίδα, που αποτελεί περιουσικό στοιχείο δυνάμεων οι οποίες ωφελούνται και ενδυναμώνονται από τέτοιου είδους "Θυσίες". Για την έξοδο από χρέη και κρίσεις, για την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων που έτσι κι αλλιώς ακυρώνονται σε περιόδους μεγάλης και μακροχρόνιας ύφεσης, για την άνοδο των δεικτών της οικονομίας που από βοηθητικό εργαλείο μετατράπηκε σε μαζικό σφαγείο και ανήλιαγο μπουντρούμι. Για την καριέρα, για την εταιρεία και την άνοδο των μετοχών της, για μια θεσούλα στη δουλεμπορική γαλέρα, για το όποιο μέλλον των παιδιών μέσα σ'ένα ψυχοπαθητικό, νευρωτικό, ρημαγμένο παρόν όπου το μέλλον νοσεί.  Για την ασφάλεια από ανισόρροπους τρομοκράτες-γεννήματα ανισόρροπων "προστατών", με το να παραδώσεις εν μια νυκτί τα δικαιώματά σου και τις προοπτικές προέκτασής τους. Αλλά και "θυσία" για την πίστη και το θεό- καλύτερο όλων των άλλων που υπήρξαν και υπάρχουν, για την ομάδα και το κόμμα, για το κάθε λογής δόγμα και την ιδεολογία και το σχέδιό της αλλαγής του κόσμου. Το οποίο ίσως και ελάχιστα να διαφέρει από σωτηριολογικές κορώνες που αποκαλύπτεται αργά ή γρήγορα ότι εχθρεύονται την πραγματική ελευθερία της ανθρώπινης υπόστασης. "Θυσία" για τον "πλησίον", αντί να φροντίσεις με τον δικό σου ταιριαστό αλλά και ουσιαστικό τρόπο ώστε να ισχύουν εκείνες οι συνθήκες και αντιλήψεις που καθιστούν κοινωνικά αχρείαστη έως και λεξιλογικά ανύπαρκτη μια τέτοια έννοια. "Θυσία" και για τον έρωτα, που από φως και ελευθερία μεταβάλλεται σε διαφημιστική πινακίδα νέον, σε ιδιοκτησιακό καθεστώς εμμονοληπτικής μορφής, σε ψευδαισθήσεις ποιητικών μυαλών σύμφωνα με τη "ρεαλιστική" άποψη χρηματιστών και κάθε λογής φρικιών και βρυκολάκων της εξουσίας και του κέρδους ή της εξουσίας του κέρδους.

Αυτή η "Μαύρη Τρύπα" επί γης απαιτεί, με τον έναν ή άλλο τρόπο, να θυσιαστείς. Σαν σύγχρονος βωμός θεΐσκων με το ακαταλόγιστο, ύποπτων σκοπών και κακόβουλων προθέσεων. Που διψάνε κυρίως για έκχυση της ενέργειας σου και για αποστέωση της θέλησής σου. Θεωρώντας βεβαίως και τη σάρκα σου αναλώσιμη. Με άλλα λόγια τρέφεται από εσένα ποικιλοτρόπως.

Γιατί να της κάνεις αυτή τη χάρη;
Τουλάχιστον πάλεψέ την. Οι τρόποι πάντα υπάρχουν ή μπορεί να υπάρξουν αν έχεις ισχυρή θέληση, εστιασμένους κάθε φορά στόχους και, προπαντός, φαντασία. Και ίσως σε εκπλήξει το γεγονός ότι δεν είσαι μόνος σε αυτή την επιλογή. Ή πιο σωστά σε μια γενναία και υπερβατική σειρά επιλογών. Κάτι που ξεκινάει πάντα από την αντίληψη περί πραγματικότητας που διαμορφώνει το άτομο, μια ομάδα ατόμων, μια κοινωνία, ένα όραμα γεμάτο αλήθειες και σθένος..

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου