ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017

Ka’apor: αυτοί που δε μιλούν βρήκαν τη φωνή τους


 Οι Ka’apor είναι μια ξεχωριστή φυλή ιθαγενών, που ζουν στην «προστατευμένη» φυσική περιοχή βόρεια της πολιτείας Maranhão. Διαβιούν σε μια έκταση γης, που ναι μεν σε μεγάλο βαθμό αποψιλώθηκε το προ-Αμαζόνιο δάσος, αλλά έχουν καταφέρει ως τώρα να προστατέψουν τη δασική έκταση μέσα σε ένα καθορισμένο έδαφος. Στην φυλή των Ka’ apor υπάρχει υψηλό ποσοστό εγγενούς κώφωσης και κατά συνέπεια, μιλούν σε μεγάλο βαθμό τη νοηματική γλώσσα. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ερευνών (INPE) το Νοέμβριο του 2013 η Αλταμίρα –πόλη στα βόρεια της Βραζιλίας, που βρίσκεται σε μια μεταβατική περιοχή μεταξύ των υψιπέδων της Βραζιλίας και των πεδιάδων του Αμαζονίου, στις όχθες του ποταμού Xingu (παραπόταμου του Αμαζονίου) και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στη γη σε έκταση– είναι στην κορυφή της λίστας των κατεστραμμένων περιοχών από την υλοτομία: 300 τετραγωνικά μίλια δάσους αφανίστηκαν μέσα στον περασμένο χρόνο.Οι Ka’apor ζουν εδώ και περίπου 300 χρόνια στην περιοχή μεταξύ της σημερινής πόλης Tocantins, που συνορεύει με τη βραζιλιάνικη Αλταμίρα και του Xingu ποταμού. Πολλά είδη της χλωρίδας και της πανίδας της περιοχής είτε απειλούνται με εξαφάνιση είτε έχουν ήδη αφανιστεί.

Η κοινότητά τους είναι ουσιαστικά ισότιμη, χωρίς κεντρική αρχή (αν και αυτό μεταβάλλεται εν μέρει, όταν δέχονται πιέσεις απ’ τους εποίκους∙ κάποιος αναλαμβάνει  ρόλο μπροστάρη, ωστόσο αυτό αποτελεί επιλογή μέγιστης ευθύνης). Κατοικούν σε μικρά συμπλέγματα κατοικιών, που κάποτε ενώνονται, για να αποτελέσουν ένα χωριό, αποτελούμενο από περίπου 30 άτομα. Σήμερα, ο αριθμός του πληθυσμού φτάνει και τους 100, προφανώς πιεσμένος απ’ την έλλειψη διαθέσιμης γης. Η τροφή τους εξαρτάται απ’ το δάσος, καθώς τρέφονται με καρπούς (κυρίως μανιόκα) και ψάρια. Πολλά φυτά χρησιμεύουν ως βότανα και καρυκεύματα. Μια άλλη πηγή διατροφής είναι τα θηράματα απ’ το κυνήγι ελαφιού, αγριόχοιρου, αλιγάτορα, δύο ειδών χελώνας κλπ. Ωστόσο, δεν τρώνε όλη την πανίδα της περιοχής, καθώς υπάρχουν και ζώα ταμπού, που σχετίζονται με την γυναικεία γονιμότητα. Οι εργασίες για την κοινότητα δεν διαχωρίζονται με βάση το φύλο.


Οι πρόγονοί τους φαίνεται ότι εγκατέλειψαν την περιοχή τους, εξ αιτίας της επέκτασης των Λουζιτανών-Βραζιλιάνων (στην αρχαιότητα η Πορτογαλία αναφερόταν ως Λουζιτανία και οι κάτοικοί της κι ως Λουσιτανοί) στο νότιο Pará∙ μετακινήθηκαν στην περιοχή που ζουν σήμερα, στη δεκαετία του 1870 περίπου. Εξ αιτίας της επέκτασης των πολιτισμένων λευκών, αναγκάζονταν διαρκώς να μετακινούνται, για να μπορούν να διατηρούν τον τρόπο ζωής τους. Ένας νόμος του τότε κυβερνήτη João Figueiredo (το 1982) όρισε την περιοχή τους ως «προστατευόμενη». Το ένα τρίτο της περιοχής τους όμως παραβιάστηκε και αποψιλώθηκε, μετατρεπόμενο σε πόλεις, ορυζώνες, βοσκοτόπια βοοειδών, από διάφορους επίδοξους γεωργο-κτηνοτρόφους, με την «ανιδιοτελή» πάντοτε αρωγή των πολιτικών, ήδη απ’ τη δεκαετία του ’80. Οι νόμοι υπερασπίζονται όσους τους κατασκευάζουν, προκειμένου να κυριαρχήσουν.

Καθώς οι κίνδυνοι απ’ την εκτεταμένη υλοτόμηση απειλούν ν’ αφανίσουν την περιοχή τους, οι Ka’apor αποφάσισαν να πάρουν πιο δραστικά μέτρα, απ’ το να βασίζονται σε νομοθεσίες και κρατικές «προστασίες». Ανέλαβαν δίχως πολιτική, διαμεσολάβηση κι εκπροσώπηση την υπεράσπιση των ζωών τους. Οργάνωσαν μικρές ομάδες πολεμιστών, οπλισμένες ως επί το πλείστον με τόξα και καραμπίνες, αλλά κυρίως αντιτάσσοντας θάρρος, σθένος κι ανιδιοτέλεια, απέναντι στην επιβολή των υλοτόμων και των έμμισθων μπράβων τους. Τους καταδιώκουν, καίνε τα αυτοκίνητα και τα μηχανήματά τους, καταστρέφουν τα αρχεία καταγραφών τους. Μάλιστα, τους ίδιους τους ξυλοφορτώνουν, δίχως να τους προκαλέσουν ωστόσο σοβαρές βλάβες κι έπειτα τους στέλνουν πίσω από εκεί που ήρθαν. Για άλλη μια φορά βλέπουμε στην πράξη πως οι άγριοι κι απολίτιστοι (έστω, πλέον, εν μέρει), διαθέτουν ανθρωπινότητα κι αξίες που ο πολιτισμένος νους τις έχει για τα καλά απωλέσει, μέσα στον καθημερινό βίο της μοχθηρίας κι αλλοτρίωσης.
Οι Ka’apor μας δείχνουν ότι τη φωνή, ακόμη κι όταν στην κλέβουν, μόνο ο ίδιος μπορείς να την πάρεις πίσω. Κανείς δεν στη χαρίζει. Οι ίδιες μας οι πράξεις μπορούν μόνο να μας οδηγήσουν συνειδητά στην γη της ελευθερίας.

το διαβάσαμε στο anarchypress

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου