ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Πληγωμένο θηρίο



Έρχεται μια στιγμή στη ζωή...

...που μια αλλόκοτη, αγριεμένη φωνή μέσα σου αρχίζει να ουρλιάζει. Βάζοντάς τα με όλους και όλα, πρωτίστως με τον ίδιο τον ακαταλόγιστο φόβο σου για ελευθερία και με τα αντανακλαστικά που σε καθήλωναν σε μια νοσηρή παθητικότητα και αποδοχή όλων εκείνων των παράλογων και απαίσιων καταστάσεων της ζωής. Αυτών που εκπορεύονται από τους μπαμπούλες και τους τραμπούκους πάσης φύσης. Είτε σερβιρισμένης με γαρνιτούρα νομιμότητας είτε προερχόμενης από την σωματική και ψυχολογική βία, τα γαβγίσματα και τους τυραννικούς τσαμπουκάδες κάθε λογής τυραννίσκων της κοινωνίας, μπούληδων, τσιρακίων και λακέδων.

Και τότε η λεπτή γραμμή ξεθωριάζει και εξαλείφεται. Ανάμεσα στο "φιλήσυχο", το "πολιτισμένο" και το, πανάρχαιο όσο και η βουή της Ιστορίας, ένστικτο του (πληγωμένου) θηρίου.
Οπότε...ίσως και να βρεις τον εαυτό σου να παρασύρεται από μια αρχέγονη ηδονή και πρωτόγονη παρόρμηση την ίδια στιγμή. Και το θύμα μεταμορφώνεται σε θύτη, το θήραμα σε κυνηγό, ο "απλός άνθρωπος" σε λυσσασμένο σκυλί που δεν κάνει πίσω και δεν λιγοψυχάει μπροστά στην (φαινομενική, ακόμα κι αν η "υποταγμένη στα φαινόμενα πραγματικότητα" γκρινιάζει για το αντίθετο...) υπεροπλία των αντιπάλων.

Πού τελειώνει συχνά το νοσηρό και αρχίζει το υγιές;
Άλλωστε όλοι μας ζούμε, κι ας υποκρινόμαστε ότι είμαστε "ασφαλείς" και "εξημερωμένοι", μέσα σε μια αρένα γεμάτη μικρά και μεγάλα θεριά και ύπουλες παγίδες. Είναι καλό ή κακό, χρήσιμο ή αποτροπιαστικό, αναγκαίο ή μεμπτό, να διατηρούμε τα...νύχια μας ακονισμένα; Και το αγρίμι και συνάμα το μαχητή (ή...μονομάχο) μέσα μας υπό ένα συνετό έλεγχο και σε εγρήγορση, αλλά όχι σε καταστολή;

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου