ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

"Λέξεις που Θεραπεύουν "


 της Χαράς Αστεριάδου

Σας ζήτησε ποτέ ο γιατρός σας να γράψετε για τη χειρότερη μέρα της ζωής σας; Κατά πάσα πιθανότητα, όχι.  Κι όμως, το Journal of the American Medical Association δημοσίευσε πρόσφατα μια κλινική μελέτη, η οποία αποδεικνύει πως το γράψιμο μπορεί να έχει μεγάλη επίδραση στα σωματικά συμπτώματα. Στη μελέτη αυτή, ζητήθηκε από ασθενείς που υπέφεραν από άσθμα ή ρευματοειδή αρθρίτιδα, να περιγράψουν τη δυσκολότερη στιγμή τη ζωής τους ή απλά να καταγράψουν τα σχέδιά τους για την ημέρα. Τέσσερις μήνες αργότερα, οι ασθενείς που αφιέρωσαν είκοσι μόλις λεπτά επί τρεις μέρες κάθε εβδομάδα γράφοντας για τα προβλήματά τους, ένιωθαν καλύτερα, έπαιρναν λιγότερα φάρμακα και έκαναν λιγότερες επισκέψεις στο γιατρό τους. Αν κάποιο χάπι είχε τέτοια αποτελέσματα μετά από τρεις μόλις λήψεις, κανένας γιατρός δεν θα δίσταζε να το συνταγογραφήσει στους ασθενείς του. Τα εκπληκτικά αυτά ευρήματα δεν έχουν ακόμα επιβεβαιωθεί, αλλά οι συγγραφείς από πάντα εξυμνούσαν τις θεραπευτικές αξίες του γραψίματος. «Το γράψιμο είναι μια μορφή θεραπείας», έγραφε ο Βρετανός συγγραφέας  Γκράχαμ Γκριν στην αυτοβιογραφία του Μέθοδοι Απόδρασης. «Μερικές φορές αναρωτιέμαι, πώς όλοι όσοι δεν γράφουν, δεν ζωγραφίζουν και δεν συνθέτουν, καταφέρνουν να ξεφύγουν από την τρέλα, τη μελαγχολία, το φόβο και τον πανικό, που είναι ενδημικά της ανθρώπινης κατάστασης».

Δεν χρειάζεται βέβαια κανείς να γράψει ένα μυθιστόρημα για να θεραπευτεί, και ούτε αυτό που έγραψε να διαβαστεί δημόσια. Αυτό όμως που γνωρίζουμε με βεβαιότητα και εδώ και καιρό εφαρμόζεται σε πολλές ψυχοθεραπείες, είναι ότι η συγγραφή είναι ένας δοκιμασμένος τρόπος για την αντιμετώπιση σοβαρών διαταραχών όπως το μετατραυματικό στρες και η κατάθλιψη.
 Οι έμμονες εικόνες, τα υπερβολικά συναισθήματα και οι καταστάσεις πανικού που συνοδεύουν τέτοιες καταστάσεις επίσης βελτιώνονται. Το καθήκον του ασθενή είναι να περιγράψει τις λεπτομέρειες της εμπειρίας που τον στοιχειώνει. Αυτή η απλή καταγραφή στο χαρτί φέρνει συχνά μεγάλη ανακούφιση.
Οι τελευταίες έρευνες πάνω στη λειτουργία του εγκεφάλου επιβεβαιώνουν ότι υπάρχει μια παράδοξη σχέση ανάμεσα στις λέξεις και στις νευρολογικές βάσεις του συναισθηματικού τραύματος. Στον εγκέφαλο των ασθενών που πάσχουν, η μνήμη του γεγονότος συνοδεύεται από έντονη δραστηριότητα του οπτικού φλοιού και του λιμβικού συστήματος, το οποίο ελέγχει τα συναισθήματα και το πώς αυτά εκδηλώνονται στο σώμα μας. Το κέντρο της ομιλίας στον εγκέφαλο απενεργοποιείται. Είναι, σαν μια εικόνα του τραύματος να έχει αποτυπωθεί μόνιμα στον εγκέφαλο. Εξαιτίας δε της απενεργοποίησης του κέντρου ομιλίας, η μνήμη μοιάζει ασύμβατη με τις λέξεις. Η φράση, «δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν αυτό που έζησα», είναι κάτι που κανείς ακούει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το να μετατρέψει όμως κανείς σκόπιμα αυτές τις εικόνες σε λέξεις μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που η εμπειρία έχει κωδικοποιηθεί στον εγκέφαλό του. Η λεκτικοποίηση του τραύματος μπορεί να αλλάξει την ανισορροπία του εγκεφάλου, μειώνοντας την επίδραση των ανεξέλεγκτων συναισθημάτων.

Η ψυχανάλυση ήταν η πρώτη που εξύμνησε την απελευθερωτική δύναμη της γλώσσας. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια ο ρόλος που παίζουν τα προσωπικά ημερολόγια έχει επισκιαστεί από τη σημασία του καναπέ του ψυχαναλυτή και, πρόσφατα, από τα αντικαταθλιπτικά χάπια. Παρά ταύτα, πολλοί σύγχρονοι ψυχοθεραπευτές εξακολουθούν να τονίζουν τη μεγάλη σημασία που έχει για την ψυχική μας υγεία η τήρηση ενός καθημερινού ημερολογίου. Είναι μια απλή άσκηση αυτογνωσίας που στοχεύει στο ξεμπλοκάρισμα της δημιουργικής ενέργειας που όλοι έχουμε και μπορεί να φέρει προσωπική ισορροπία και ανάπτυξη. Για να είναι η άσκησή σας πιο αποτελεσματική, το ημερολόγιό σας πρέπει να ακολουθεί τρεις απλούς κανόνες: να παραμένει αυστηρά προσωπικό, να μην το διαβάσετε σε κανέναν, ούτε σε ψυχολόγο ούτε σε φίλο. Να είναι ειλικρινές – μην χάνετε χρόνο λέγοντας ψέματα στον εαυτό σας. Και το σημαντικότερο: να γράφετε τακτικά – τουλάχιστον τρεις μέρες την εβδομάδα. Γράψτε την ώρα που σας βολεύει, όσο σας βολεύει –ακόμη και μια σελίδα– επιμένοντας στο πρόγραμμά σας με πειθαρχία και αφοσίωση. Θα ανακαλύψετε σύντομα, πως το ημερολόγιό σας θα κάνει τα υπόλοιπα!

 το διαβάσαμε στις εκδόσεις ΑΡΧΕΤΥΠΟ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου