ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

Εικόνες παρέλασης

Φωτογραφία από τη φετινή στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, για να ξεχνάει ο ραγιάς λιγάκι  την χρεωκοπημένη εθνική του αξιοπρέπεια:

κι εδώ μου έρχονται στο μυαλό κάτι στίχοι από ένα super εθνικό hit (στρατιωτικό εμβατήριο):
"Περνάει ο Στρατός της Ελλάδος φρουρός,
του κάθε της εχθρού ο σκληρός τιμωρός"
Εντάξει, σκέτη ανατριχίλα δηλαδή και ένεση (φαντασιακή) υψηλής αίσθησης ασφάλειας σε καιρούς  μέγιστης και ψυχοπλακώστρας ανασφάλειας. Ναι, αλλά ποιους θα πρωτοτιμωρήσει ο "φρουρός" και από ποιους θα πρωτοσπεύσει να φυλάξει τη χώρα;
Από τους εξωτερικούς ή τους εσωτερικούς εχθρούς;

Ακόμη και από τους κατά φαντασίαν, γιατί παίζει και αυτό στη συλλογική ψυχοσύνθεση του μέσου Έλληνα. Έτσι όπως τον παραμυθιάζουν και τον χειραγωγούν από όλες τις μπάντες.

Εγώ πάντως θαυμάζω και σαφώς προτιμώ κάτι τέτοιες παρελαύνουσες μορφές, έτσι για να ξυπνάει από το γενικό λήθαργο και να παίρνει τα πάνω της η λίμπιντο. Χτυπημένη και αυτή από τη φονική οικονομική κρίση και τον ηρωικό αγώνα της επιβίωσης στο ανελέητο πεδίο μάχης της αγοράς εργασίας.



Rohalas

Μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas" (που σήμερα πήρε φόρα!)
Εμείς εδώ να θυμίσουμε κάποιες όχι πολύ παλιότερες αναρτήσεις μας: 
  Της παρέλασης...
( "Oι παρελάσεις δεν πιστεύουμε ότι υπηρετούν την προώθηση του "εθνικού φρονήματος" και ειδικά του αγωνιστικού φρονήματος ενός λαού. Άλλα πράγματα ίσως το κάνουν αυτό, πολύ πιο ουσιώδη και με πραγματικό αντίκρισμα σε πολλά επίπεδα. Τα οποία έχουν να κάνουν με την κοινωνικοπολιτική, πνευματική, πολιτιστική ζωή ενός τόπου...") 

Προσθήκη από τον Ένοικο... : η δική μου γνώμη είναι ότι η κύρια αποστολή ενός στρατού -όπως και της αστυνομίας- είναι να εξασφαλίζει τον υπάκουο εγκλεισμό των αμνών μέσα στη στάνη. Δηλαδή, να φυλάει το "δικαίωμα" ζωής και θανάτου των σύγχρονων μεγαλοτσιφλικάδων επί των σύγχρονων κολίγων ή δουλοπάροικων ή αλλιώς του ποιμνίου των υπηκόων. Με άλλα λόγια, "ο φόβος φυλάει τα έρμα". Ο ένοπλος φόβος, που κάλλιστα μπορεί να μετατραπεί σε αιματηρή και θανατηφόρα επέμβαση -πόσες φορές έχει άλλωστε συμβεί αυτό το γεγονός στην καταγεγραμμένη ανθρώπινη Ιστορία;- επί της απόφασης των από κάτω να διεκδικήσουν μια άλλη συνθήκη κοινωνικοπολιτικής συνέχειας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου