ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018

Kαθρέφτη καθρεφτάκι μου!




O Leftman κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, τον μικρό  μαγικό κόκκινο καθρέφτη που φύλαγε σαν επτασφράγιστο μυστικό στο κλειδωμένο συρτάρι του προεδρικού γραφείου. Το κλειδί το είχε στο μαγικό μπρελόκ του, μαζί με τα άλλα απρόσιτα για τους άλλους κλειδιά του: της ελπίδας, της ειλικρίνειας, της ευθιξίας, της διαφάνειας, της αριστεροσύνης. Όλα καταχωνιασμένα μέσα σε μια ασημένια τεφροδόχο που του είχε κάνει δώρο για την αφοσίωσή του στα ευρωπαϊκά ιδεώδη ο τύπος που συνομιλούσε με τους εξωγήινους, αυτούς που επόπτευαν τη διατήρηση της ευρωπαϊκής προοπτικής από τα άστρα κι ενίοτε τον προσκαλούσαν σε διαπλανητικά συνέδρια των εξωπλανητικών ηγετών και προυχόντων.

Ο Leftman κοίταξε τον καθρέφτη του με αυταρέσκεια και έκανε τη συνηθισμένη ερώτηση της μιας καθιερωμένης φοράς την εβδομάδα:
"καθρέφτη καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο πιο μάγκας στη χώρα; ή καλύτερα ο ποιο ever μάγκας στα ταραγμένα πολιτικά και κοινωνικά της ύδατα; Αυτός που κατάφερε να κάνει αναίμακτα τους πάντες να έρθουν στα δικά του άπατα νερά;"

Το πρόσωπο του Μαρξ έμοιαζε αλλόκοτο, έτσι όπως εμφανίστηκε με τη μύτη του Πινόκιο, τα αυτιά του Κίσινγκερ και ένα χαμόγελο με σφιγμένα τα δόντια, ολόιδο με το διάσημο χαμόγελο του Τόνι Μπλαιρ. Στη συνέχεια, αφού του έκλεισε με νόημα το μάτι, άρχισε να λαλάει:

" Εσύ φυσικά πρόεδρε.
Δικαιωματικά εσύ! Εσύ που δημιουργείς μια Σχολή, που θα διδάσκεται αύριο στα μεγαλύτερα ιδρύματα κατασκευής υψηλών πολιτικών μαριονετών και με τον ελκυστικό τίτλο "πώς να αποτελειώσετε μια ήδη προβληματική χώρα χωρίς να ανοίξει σχεδόν ρουθούνι και να σπάσει κεφάλι, ειδικά το δικό σας ". Μasterpiece για κάθε σπουδαστή που τρέφει ανάλογες φιλοδοξίες!

 Eσύ, που αφού εξευτέλισες κι έθαψες οριστικά την έννοια του δημοψηφίσματος και ποδοπάτησες τελειωτικά τις όποιες φαντασιώσεις για τις επαναστατικές προοπτικές της αριστεράς, τώρα ολοκληρώνεις  με μεγαλειώδη τρόπο την αποστολή που σου ανέθεσαν οι άνθρωποι του χρηματοπιστωτικού καρτέλ και της γραφειοκρατικής μαφίας που τόσο σε εμπιστεύτηκαν και σε εκθείασαν και πρόσφατα σε βράβευσαν ως σθεναρότατο όλων πολιτικό της χρονιάς!
 Εσύ, που αν και δεν τηρείς τον ενδυματολογικό κώδικα της θέσης που βρίσκεσαι, τήρησες με υπερβάλλοντα ζήλο όλες τις δεσμεύσεις σε αυτούς που σε είχαν κλειδαμπαρώσει για ώρες στο room των διαπραγματεύσεων εκείνο τον Ιούλη του '15 και κατά τη διάρκεια του πάρτυ και της ολονύχτιας κραιπάλης, σου είπαν μισοαστεία μισοσοβαρά ότι έτσι και κάνεις πώς παίρνεις έστω και για πλάκα στα σοβαρά το ρόλο σου ως "πρώτη φορά αριστερά", θα πεις τον δεσπότη Παναγιώτη! Δέκα φορές περισσότερο απ'ότι ο Καραμανλής junior, αν δεν φρόντιζε να πάρει με τρόπο κατάλληλο πόδι και να ανοίξει το δρόμο στον χρήσιμο fool με το "βαρύ επίθετο".
 Εσύ που και για 99 έτη, σαν να λέμε 99 ευρώ για να μην χτυπάει άσχημα το κατοστάρι, παραχώρησες την περιουσία του δημοσίου, δηλαδή του λαού σύμφωνα με το Σύνταγμα, στον έλεγχο του real estate αντί πινακίου φακής που λέγεται ΤΑΙΠΕΔ και στις διαθέσεις των τσίφτηδων των "αγορών σε βάρος των κοινωνιών".

 Εσύ, ο άπαιχτος, που πριν λίγο καιρό χαιρετούσες αγωνιστικά τις λυμφατικές απεργίες των εργατοπατέρων, αλλά αν ξέφευγε έστω και λίγο κάποιο πρόβατο από το κατευθυνόμενο βέλασμα του κοπαδιού και αυτοσχεδίαζε λιγάκι, έστελνες τα αριστερά πλέον ΜΑΤ, που κάποτε έλεγες πως θα καταργούσες. Για να ξυλοκοπούν τον κόσμο μη τυχόν και μπουν περίεργες ιδέες στα ζαλισμένα από την πολλή ανάπτυξη μυαλά του.
 Και τώρα μαέστρο μου με το νέο σου νομοθετικό καλλιτέχνημα, το κορυφαίο όλων, μέσα στα άλλα "απίστευτα αλλά αριστερά", καταργείς και αυτό το τελευταίο οχυρό της "ελπίδας", την οποία είχες υιοθετήσει προεκλογικά για να σου βάλει πλάτη. Αυτό που λέγεται απεργία των στρατιών αναξιοπρεπών κι εν δυνάμει ανέργων που αποκαλούνται ακόμη "εργαζόμενοι"!
 Εσύ, που με φονική σοβαρότητα, έβγαινες στο βήμα της Βουλής κι ανακοίνωνες την αυταπάγγελτη δίωξη όσων παλιόπαιδων παρακωλύουν τη διαδικασία των πλειστηριασμών, ακόμα και των πρώτων κατοικιών. Γιατί το κίνημα αυτό που είχε αρχίσει να φουντώνει είχε φαίνεται αρχίσει και να ενοχλεί πολύ τις τραπεζόφατσες και τα μίσθαρνα όργανά τους και καθώς οι δανειστές και τοκογλύφοι σκυλιάζουν για την επίσπευση των διαδικασιών. Ώστε η έξοδος από το μνημόνιο να σημάνει και έξοδο απ'τα σπίτια τους πολλών χιλιάδων ανθρώπων και οικογενειών που τόλμησαν να θέλουν να διαθέτουν ιδιόκτητα "κάστρα". Και μάλιστα η διαδικασία των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών θα κινείται και για χρέη προς το Δημόσιο που υπερβαίνουν τα 500 ευρώ!
Τι κι αν ανάμεσα στις πολλές χιλιάδες αστέγων στην Αθήνα υπάρχουν πια και οικογένειες με ανήλικα παιδάκια; Αυτά δεν πρέπει να σε απασχολούν στα ύψη που έχεις φτάσει!
Πρέπει να το παραδεχτώ: Είσαι ο ορισμός της "Ιστορίας που καταπίνει την κοινωνία", εκπροσωπείς τη νέα και ίσως χειρότερη όλων σχιζοφρένεια της οικονομίας που έπαψε να είναι η "βάση", αλλά έγινε η κινούμενη άμμος μέσα στην οποία βουλιάζουν όλα τα άλλα, το "εποικοδόμημα".
  Τι πακέτο αλήθεια! Του υπερξεπουλήματος υποδομών και πλουτοπαραγωγικών πόρων κι εργασιακού μεσαίωνα που το επιτελείο σου ονομάζει υποχώρηση της ανεργίας, πατώντας πάνω στο τρικ της ημιαπασχόλησης κι εργασιακής ελαστικοποίησης, με τα ένσημα να μοιάζουν σαν συγκινητική γενναιοδωρία των εργοδοτών. Και τη μετανάστευση κυρίως των νέων και πιο παραγωγικών και ταλαντούχων ομάδων του πληθυσμού να γίνεται τσουνάμι προς όλες τις εξωτερικές κατευθύνσεις.
 Κι εσύ παιχταρά μου δεν αντιμετώπισες ως τώρα ούτε μία γενική απεργία της προκοπής, έστω κάπως αξιομνημόνευτη ιστορικά, γιατί να το παραδεχτούμε οι δυο κατεργάρηδες μεταξύ μας: συνέτρεχαν και με το παραπάνω οι λόγοι γι'αυτό! Κι ωστόσο τελειώνεις και αυτή την "ιερή κατάκτηση" των μαζών.
 Αυτά όλα, συν άλλα πολλά που τελειώνει ο χρόνος μου και δεν προλαβαίνω να τα μνημονεύσω, αυτά βλέπει και ο μεγάλος σου στα μάτια των ψηφοφόρων "αντίπαλος" της δεξιάς, δηλαδή της δικής σου παράταξης με άλλο τσιτάτο name, και σκέφτεται πως ο ίδιος δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει τόσο φίνα και δίχως μεγάλο σαματά. Όσο εσύ, ο συνεργάτης του, όπως και όλες οι άλλες εκλεκτές φάτσες του πολιτικού στίβου της χώρας σου, στην υπηρεσία των μεγάλων σας αφεντικών.
 Συγχαρητήρια! Οφείλω να σε παραδεχτώ! Υou are the(ir) man! "

Kαι ο παραμορφωμένος Μαρξ του καθρέφτη επιδόθηκε σε μια ειλικρινή υπόκλιση και εξαφανίστηκε.
Και ο Leftman, τόσο κολακευμένος όσο το χρειαζόταν, φύλαξε τον μαγικό του καθρέφτη και έβαλε στο mp3 player τα  μαθήματα άρθρωσης σοσιαλιστικού λόγου του μεγάλου του μέντορα που είχε αφήσει ιστορία στον τόπο. Αυτός όμως θα τον ξεπερνούσε..

Rohalas


Μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas"


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου