ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018

" Μηδενικό "



  " Ο άνθρωπος δεν είναι καθορισμένος, ξεκάθαρα προσδιορισμένος μια για πάντα. Είναι κάτι εν εξελίξει. Ένα πείραμα, ένας υπαινιγμός του μέλλοντος, η αναζήτηση και η νοσταλγία της Φύσης για νέες μορφές βούλησης και δυνατότητες πραγμάτωσης. "
ΧΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ

Ναι, υπάρχει κάτι ωραίο εκεί έξω! Όσο κι αν πασχίζουν να μολύνουν την ψυχή σου με τα ξόρκια της ασχήμιας, της αισθητικής ευτέλειας που σαρώνει κάθε πτυχή της κοινωνικής και πνευματικής ζωής. Όσο κι αν στήνουν ολόκληρες σχολές, θεωρίες και δόγματα για να δηλητηριάζουν το μυαλό σου με στρατευμένα καθήκοντα και ηθικές υποχρεώσεις απέναντι σ'αυτά.

Υπάρχει κάτι ΩΡΑΙΟ ΕΚΕΙ ΕΞΩ και ξεκινά ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ!

 Ήμασταν πολλά ονόματα και ρόλοι. Μία πληθώρα ερμηνειών.
Η συλλογή ήμασταν των δεδομένων για επεξεργασία στον κεντρικό υπολογιστή.
Και είμαστε το επόμενο βήμα της Εξέλιξης!*
Οι αρνητές των Σειρήνων και των αθυρμάτων. Οι περιφρονητές κλειστών λεσχών. Οι εξολοθρευτές των εγκεφαλοσκώληκων. Τα μη προβλέψιμα κι ελεγχόμενα δεδομένα που κουρελιάζουν τεφτέρια καταχωρήσεων.
 "Τα πάντα ρει!" Κι εμείς μαζί τους!

Aπό πολύ μικρός ο άνθρωπος μαθαίνει να υποδύεται ρόλους στη ζωή του. Παραδίδοντας έτσι τον εαυτό του στην κυριαρχία των στερεότυπων και στην αυτοματοποιημένη αποδοχή της αποκαλούμενης "φυσικής τάξης των πραγμάτων". Που στόχος της είναι η διαφύλαξη και αναπαραγωγή της καταπιεστικής βίας της εξουσίας. Αλλά και με το να αντλεί το ανθρώπινο ον ικανοποίηση από την εκπλήρωση ρόλων, τους οποίους ενσωματώνει έστω και ασυνείδητα σε μοντέλα στερεότυπων, στην ουσία επιλέγει την άρνηση του εαυτού και την απώλειά του.
 Ρόλοι...

Τελικά είμαστε αυτό που πιστεύουμε εμείς ότι είμαστε. Δεν μας ταιριάζει να αποδεχόμαστε και να υιοθετούμε μοντέλα και κατευθύνσεις αυτοματοποιημένης εκδήλωσης συμπεριφοράς. Ως κοινωνική και πνευματική ορθότητα μίας ύπαρξης κατηγοριοποιημένης, ευπρόβλεπτης, μη συνδεδεμένης με τον συνάνθρωπο και με τα πάντα που συμβαίνουν γύρω μας, κι όπου τα νούμερα σε κάθε πτυχή της ζωής προσδιορίζουν τον ζώντα. 

Ο Ένοικος...




" Σε έναν κόσμο που κρίνει τους ανθρώπους με τον αριθμό τους, ο Zero αντιμετωπίζει συνεχείς προκαταλήψεις και διώξεις. Περπατά ένα μοναχικό μονοπάτι έως ότου μια τυχαία συνάντηση αλλάξει για πάντα τη ζωή του: συναντά ένα θηλυκό "μηδενικό". Μαζί αποδεικνύουν ότι με αποφασιστικότητα, θάρρος και αγάπη, το "τίποτα" μπορεί να σημαίνει πραγματικά "κάτι"-* -.

Το Zero έχει προβληθεί  σε πάνω από 50 φεστιβάλ και έχει κερδίσει 15 βραβεία συμπεριλαμβανομένου του «Καλύτερου Animation» από το LA Shorts Fest και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ρόουντ Άιλαντ και έχει προταθεί για το βραβείο AFI στην κατηγορία Καλύτερου animation μικρού μήκους. "

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου