ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 24 Μαρτίου 2018

The Crazy One


Νομίζεις ότι είμαι τρελός μωρό μου; Νομίζεις ότι το πάθος μου είναι οι φλόγες της τρέλας μου; Πρόσεχε...πρόσεχε γιατί θα σε κάψω από την κορφή μέχρι τα νύχια, όποτε σε παίρνω αγκαλιά και σου λέω για όσα με κάνουν να νιώθω ζωντανός. Ακόμη κι αν τα προσεγγίζω με τη φαντασία μου, στους στεγνούς καιρούς μας, μήπως και καταφέρω να τραβήξω κάτι από αυτά έξω στην αποστεωμένη αυτή πλευρά της ύπαρξης. Νομίζεις ότι το να θέλω να βρίσκω τρόπους να νιώθω ζωντανός, να βρω πινέλα να πιτσιλίσω με φαντασία και πάθος τα γκρίζα τσιμέντα που πλακώνουν τις ζωές μας, είναι κάτι σαν αλλόκοτη εμμονή; Θέλω να ζήσω όπως θέλω εγώ ανάμεσα στους ζωντανούς-νεκρούς που με κοιτούν με απλανή τρομαχτικά μάτια και μοιάζουν να επιθυμούνε να με αφομοιώσουν, πόσο κακό μπορεί να'ναι αυτό; Είσαι μαζί μου σε αυτό; Δεν θέλω να πεθαίνεις από αγάπη για μένα, μη τολμήσεις να το ξαναπείς, δεν είμαι δολοφόνος ούτε ιδιοκτήτης σκλάβου! Θέλω να αγαπάς όλα όσα αξίζουν για να ζήσουμε για αυτά! Μαζί. Και τώρα...τώρα πλέον φεύγεις και με καρφώνεις με βλέμμα που με κάνει να νιώθω σαν προδότης της μαμάς-πατρίδας. Και όλη η μέχρι θανάτου αγάπη σου; Πού πήγε, πέθανε;

Νομίζεις ότι το'χω χάσει mama; όταν σου λέω ότι θα ' πρεπε να ρωτηθώ πριν γεννηθώ;
Ότι δεν θα σου χρωστάω μια ζωή επειδή με κρατούσες για εννιά μήνες στην κοιλιά σου πριν με φέρεις στη ζωή; Όταν σου λέω να σπάσεις κάθε οθόνη μέσα στο σπίτι και να σταματήσεις να μου παριστάνεις το πρακτορείο Ρόιτερς, κάθε λίγο και λιγάκι, μεταφέροντάς μου με στυλ επιζώντα από επίθεση βαμπίρ όσα φριχτά και απαίσια άκουσες; Όταν σου λέω πως ίσως η ευτυχέστερη στιγμή της ζωής μας είναι όταν πεθαίνουμε και ξέρουμε πολύ καλά εκείνη τη στιγμή πως είχε σημασία το γεγονός ότι τελικά ζήσαμε;

Νομίζεις ότι είμαι για δέσιμο αφεντικούλη;
Όταν σου λέω ότι θα μαζέψεις από κάτω τα δόντια σου με σπασμένα δάχτυλα αν ξαναδοκιμάσεις να με προσβάλλεις με τον πιο χονδροκομμένο, υποτιμητικό, ασεβή τρόπο επειδή με προσέλαβες στο κωλομάγαζό σου, σε "δύσκολους καιρούς" συμφωνα με την καραμέλα του νέου κωλοαιώνα, κι εγώ θα μάθω να ανέχομαι τον παλιοχαρακτήρα σου κι ας με πληρώνεις κι από πάνω με κοροϊδία αντί για μισθό;

Νομίζετε ότι είμαι τρελάρας όργανα της τάξης, μέσα στην ατέρμονη αυτή κοινωνκή αταξία, με τα κράνη και τα ροπαλάκια; Επειδή πέφτω πάνω σας, ενώ μου φράζετε το δρόμο και καταστέλετε με μένος το δικαίωμά μου στη διαμαρτυρία και ξεκαρδίζομαι καθώς μου θυμίζετε κάτι παλιά παιχνίδια της παιδικής μου ηλικίας, playmobil τα λέγανε; Αυτά τα ανθρωπάκια που μου είχε αγοράσει ο πατέρας μου για να εξιλεωθεί για τον ανύπαρκτο χρόνο που πέρναγε μαζί μου κι εγώ μετά τα έσπαγα για να του τη σπάω.
Πιστεύετε ότι είμαι για τα σίδερα καλοί μου γείτονες και με κοιτάτε σαν εξωγήινο καθώς σας λέω πως όταν έρθουν oι "καλοθελητές" να πετάξουν από το σπίτι τους στο δρόμο, για ένα ψωροχρέος, την κυρία του ισογείου με τα παιδάκια, θα πρέπει να τους πάρουμε στο κυνήγι σαν λυσσασμένα σκυλιά ως την επόμενη γειτονιά;


Τι έγινε doctor; Δεν σου φαίνεται και τόσο παράξενο το γεγονός της βίαιης μεταφοράς μου στα κρατητήρια και, μετά από μπόλικες "ψιλές" εκεί και γέλια ανάμεικτα με βλαστήμιες από τη μεριά μου, στη συνέχεια εδώ στο δημόσιο θεραπευτήριο, έτσι; Σου φαίνεται ακόμη πιο σωστό κι αναγκαίο που βρέθηκα εδώ, ε; όταν σου φωνάζω πως εσύ μάλλον χρειάζεσαι θεραπεία που μου αραδιάζεις τόσες στερεοτυπικές φανφάρες, σα να βγήκες από καμιά χαζοαμερικάνικη ταινία με γιατρούς-φωστήρες που σφύζουν κι από κατανόηση  για τους ασθενείς. Κι εσύ, χωρίς χάσιμο περιττού χρόνου, συνταγογραφείς αμέσως τα "προαπαιτούμενα". Της φροντίδας. Για την ηρεμία και "σωτηρία" μου.

Έννοια σας ρε! Δεν θα με κρατάτε για πάντα δέσμιο. Ούτε έξω στο τρελάδικο της "κανονικότητας" ούτε μέσα στο κολαστήριο της αρρώστιας που σπέρνετε έξω και θάβετε εκδικητικά εδώ μέσα.

Θα σας την κάνω, κουφάλες! Και ποιος με πιάνει μετά...



ανιχνευτής

3 σχόλια:

  1. Ποιος σε πιάνει εσένα και όλους σαν εσένα! Όσο για μένα θεωρώ πως έχω την ίδια "τρέλα" με εσένα. Οπότε είμαι μια χαρά τελικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κανένας άνθρωπος με στοιχειώδη λογική που συνοδεύεται με ανάλογη κοινωνική ευαισθησία δεν είναι δυνατόν να μην αρρωσταίνει και να μην επαναστατεί, με την καταιγίδα τοξικών ερεθισμάτων και εντυπώσεων που εισπράττει και με τα κυρίαρχα vibes της κοινωνικοπολιτικής ατμόσφαιρας που μας περιβάλλει ασφυχτικά. Αφήσαμε τους πραγματικά αρρώστους και μισάνθρωπους να μας επιβάλλουν την αρρώστια τους και να μας διαποτίσουν με στενοκεφαλιά και μικροψυχία, στην λυσσαλέα και ύπουλη (κοινωνική μηχανική τεράστιων διαστάσεων από πίσω) προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι η πνευματική σκατίλα και οι τρισάθλιες συνθήκες είναι η φυσιολογικότητα και η "ορθότητα" αντίληψης κι εκδήλωσης συμπεριφοράς.

      Διαγραφή
  2. Ασχέτως αν ο ήρωας της ιστορία σου μπορεί να είναι φανταστικός, εκφράζει σίγουρα πολλούς ανθρώπους που εισπράττουν και βιώνουν όσα περιγράφεις και τα αξιολογούν χωρίς φθηνές ή βολικές δικαιολογίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή