ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 18 Απριλίου 2018

Απίστευτα κι όμως αληθινά που κλείνουν στόματα μεγάλα

"Το να πετάξουν μηχανές βαρύτερες από τον αέρα είναι αδύνατο."
Aυτή τη βαρυσήμαντη δήλωση είχε κάνει ο "πολύς", διάσημος λόρδος Kelvin, Βρετανός φυσικο-μαθηματικός και πρόεδρος της Βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας, το 1895.

Ας δούμε τι είχε ισχυριστεί ένας άλλος άνθρωπος της "επιστήμης". Της επιστήμης που όταν αυτή μετατρέπεται σε ισχυρογνώμον κι άκαμπρο δόγμα μπορεί να αποτελέσει φραγμό στην υπέρβαση και την ίδια την απογείωση της ανθρωπότητας σε συναρπαστικούς ορίζοντες διανοητικής διεύρυνσης και ανάλογης τεχνολογικής εξέλιξης. Ο Αμερικανός αστρονόμος και μαθηματικός Simon Newcomb, είχε δηλώσει το εξής περισπούδαστο:
" Η πτήση με μηχανές βαρύτερες του αέρα είναι ανεφάρμοστη και ασήμαντη, αν όχι εντελώς αδύνατη".

Σε πανηγυρική και ταπεινωτική συγχρόνως διάψευση των δύο προηγούμενων, οι αδελφοί Wright πέταξαν στο Kittyhawk 18 μήνες αργότερα, από τη δήλωση του Newcomb, στις 17 Δεκεμβρίου του 1903 και ώρα 10:35 π.μ. Η παρακάτω ιστορική φωτογραφία είναι από αυτή την "αδύνατο να πραγματοποιηθεί" πτήση:


Συμπέρασμα;
Όπως έλεγε και ο Κομφούκιος, όταν οι άλλοι σε φτύνουν -ή χλευάζουν τα όνειρα, τις ενοράσεις και εμπνεύσεις και τις σχετικές μελέτες κι εργασίες σου κι επιχειρούν να ακυρώσουν την υλοποίηση ή ευρεία εφαρμογή τους- αυτό σημαίνει ότι προηγείσαι! Και η ανθρώπινη ιστορία δεν έχει και λίγες τέτοιες "σφαλιάρες αποστόμωσης" σε επίσημα, αλαζονικά και στομφώδη χείλια.
Και κάτι μου λέει ότι έπονται κι άλλες ανάλογες και πολύ πιο εντυπωσιακές, ακόμα πιο ηχηρές και σημαίνουσες πολλά για έναν κόσμο όπου το θαυμαστό κι "ανεξήγητο επιστημονικά" θα προσδώσει μια άλλη ερμηνεία του "πραγματικού" κι "εφικτού". Διαμορφώνοντας μια συλλογική αντίληψη ανοιχτή σαν τον ωκεανό! Κι ανακαλύπτοντας απίστευτες αλλά τόσο αληθινές δυνάμεις και "νέους" νόμους της φύσης και απόλυτα φυσικές δυνατότητες που η συμβατική επιστήμη, των ανάλογων μυαλών που τη μετατρέπουν σε παγιωμένο θρησκευτικό δόγμα, επέμενε ως τώρα να αγνοεί. Ή να τις κρύβει πεισματικά κάτω από το χαλί της εθελοτυφλίας και της φοβίας για κατάρρευση ακαδημαϊκών καριέρων.
Ο Ένοικος...

http://www.bibliotecapleyades.net/imagenes_ciencia/teleportation04_02.gif 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου