ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

Μια ευχάριστη, καινούργια, μουσική έκπληξη!

 Η λεγόμενη αμερικανική garage punk σκηνή πήρε το όνομά της από τους ανήσυχους και θερμόαιμους πιτσιρικάδες, που στα μέσα του '60 (64-65) κλείνονταν στα γκαράζ των μπαμπάδων τους με τις νεοσύστατες μπάντες τους (για να μην ενοχλούν τόσο πολύ τους φιλήσυχους, γκρινιάρηδες και συντηρητικούς νοικοκυραίους που τους αποκαλούσαν "punks" δηλαδή "αλήτες"), κι επιδίδονταν σε κιθαριστικούς ορυμαγδούς..!!
Από τα '60ς με ήχους και σκέψεις...

To Σάββατο που μας πέρασε βρέθηκα κοντά στο κέντρο της Αθήνας, στο γνωστό livaδικο Gagarin 205, όπου είχα πάει με δύο φίλους για να δω και ν'ακούσω (για πρώτη φορά σε live, αν κι έχουν επισκεφτεί ουκ ολίγες φορές την Ελλάδα) τους θρυλικούς Fuzztones του  Rudi Protrudi, εκρηκτικού όπως πάντα ασχέτως αν τον πήραν πλέον τα χρόνια. Πρόκειται για μία cult μπάντα, που στις δεκαετίες του'80 και '90 έκανε παντού γνωστή με τις πολύ καλές διασκευές της, εντός (αν εξαιρέσεις τους εκεί πολλούς ήδη "μυημένους") κι εκτός ΗΠΑ, την εκπληκτική garage punk σκηνή των '60ς. Όπως αυτή εκφράστηκε από τις "βρώμικες" εφηβικές κιθάρες του 1965, 66, 67 και 68 και τους δίλεπτους και τρίλεπτους δυναμίτες συγκροτημάτων-φετίχ για τους λάτρεις του είδους (όπως εγώ ας πούμε). Σχημάτων σαν τους θρυλικούς Sonics (το φοβερό και τρομερό Strychnine τους έχει γνωρίσει αμέτρητες διασκευές στο πέρασμα των χρόνων), τους Seeds (με τις μπλουζ αλλά και τις ψυχεδελικές επιρροές της εποχής - ιδού ένα από τα αλησμόνητα χιτάκια τους: Can't seem to make you mine LIVE), τους Standells (μια από τις επιτυχίες τους ήταν το "dirty water"), τους Music Machine (ιδού ένα άγριο διαμάντι: Music Machine - 'Talk Talk"), τους Τhird Bardo (τι να πει κανείς για αυτή την αριστουργηματική "ψυχεδελική γκαραζιά", 50 χρόνια πριν; The Third Bardo - I'm Five Years Ahead Of My Time), τους Lollipop Shoppe (ακούστε την μεγάλη επιτυχία τους που αναδείχτηκε όπως της άξιζε με τους Fuzztones ερμηνευτές), τους Music Explosion (The Music Explosion - Little Bit O' Soul 1967), τους Εlectras (it's only rock'n'roll: Action woman - The Electras), τους γαμάτους Shadows of Night ("Bad Little Woman") και τόσους μα τόσους τόσους άλλους. Ένα αχανές ηχητικό εκρηκτικό και συνάμα απίστευτα ελκυστικό r'n'r σύμπαν, πολυαγαπημένων γνωστών και πληθώρας άξιων άγνωστων ονομάτων στο πλατύ σχετικό μουσικό κοινό. Το οποίο "σύμπαν" αποτέλεσε τη "μαγιά", τη στέρεη βάση και την κινητήρια δύναμη και διαρκή έμπνευση για να στηθεί πάνω στα μικρά αριστουργήματα που άφησε πίσω του σχεδόν ολόκληρο το οικοδόμημα που ονομάζουμε σήμερα "εναλλακτική σκηνή", στον πληθωρικό χώρο της ποπ/ροκ και rock'n'roll μουσικής.


Ακούστε αυτή τη χαρακτηριστική συλλογή (απ'τις πολλές του είδους που έχουν κυκλοφορήσει), με τα εκπληκτικά εξώφυλλα ειδικά όταν πρόκειται για βινύλιο, από τις unknown "γκαραζόμπαντες" της  σημαντικότατης μουσικά και όχι μόνο δεκαετίας του '60. Για μια πρώτη ιδέα (αναφορικά με όσους γνωρίζουν λίγα έως ελάχιστα πράγματα για αυτή τη φάση) πάνω στην "πρωτόγονη" δυναμική τους: Back From The Grave - part one 


Στο μεταξύ είχα ψάξει για τις support μπάντες του live και μου τράβηξε την προσοχή, εξάπτοντάς μου παράλληλα την περιέργεια, η ακόλουθη κριτική που διάβασα εδώ, για ένα καινούργιο ελληνικό γκρουπ (δημιουργήθηκαν το 2010), για το οποίο δεν είχα ομολογουμένως ιδέα:

"Έχοντας στις αποσκευές τους το δεύτερο άλμπουμ τους, Pilgrimage, οι Penny Dreadful ανεβαίνουν στη σκηνή του Gagarin με τον γνωστό rock ’n’ roll ηλεκτρισμό και την εκρηκτική ατμόσφαιρα που διακρίνει τις live εμφανίσεις τους. Με συνθέσεις ποτισμένες με βρόμικους ήχους, άγρια ξεσπάσματα και καταραμένες μελωδίες, με στίχους που μιλούν για κουρελιασμένους χαρακτήρες και απατηλά όνειρα, προσκαλούν σ’ ένα ταξίδι που ξεκινά από τις ερήμους της Αυστραλίας, περνά από τους συννεφιασμένους βαλτότοπους της Λουιζιάνα και καταλήγει στα μοναχικά λιβάδια της Βόρειας Ντακότα, με μουσικές βγαλμένες, θαρρείς, από μια αμερικανική road movie.".

Μέχρι που βρέθηκα στο Gagarin. Στο χώρο γινόταν το αδιαχώρητο από 20αρηδες που συνυπήρχαν με 60αρηδες funs, όλοι γεμάτοι διάθεση για ένα έντονο κιθαριστικό trip, μια συνύπαρξη σίγουρα ενδιαφέρουσα όσον αφορά τη δύναμη της μουσικής να γεφυρώνει τα λεγόμενα χάσματα των γενεών και να τις φέρνει κοντά ώστε να αλληλεπιδράσουν και να κερδίσουν η μία από την άλλη πολλά! Kαι είχα την τύχη να διαπιστώσω πόσο μεστή και εύστοχη ήταν η παραπάνω κριτική για τους εξαιρετικούς Έλληνες Penny Dreadful. Και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω την άρτια και πληθωρική μουσική τους πρόταση και να εντυπωσιαστώ, σε βαθμό που (τόσο εγώ όσο και κάμποσοι άλλοι από τους πάρα πολλούς παρόντες, που το συζητήσαμε λιγάκι) να σχηματίσω την άποψη ότι η εμφάνισή τους ήταν η μεγάλη έκπληξη και η καλύτερη στιγμή της μουσικής αυτής βραδιάς! Όσο κι αν αγαπώ τα χιλιοακουσμένα τραγούδια που μου πρόσφεραν με το δικό τους ξέφρενο τρόπο (αν και κάμποσο "ψωνισμένο" σε κάποια σημεία) ο "αν και γέρασα-αιώνιος teenager" Rudi Protrudi και η παρέα του.

 Πού να εστιάσω όσον αφορά τους Penny Dreadful; Στην σοβαρή τους σκηνική παρουσία, εστιασμένη απόλυτα μόνο στην όσο το δυνατόν καλύτερη απόδοση των κομματιών τους και όχι σε ξενέρωτους αστεϊσμούς, ανιαρές ατάκες και αυτάρεσκες πόζες; (σε σχέση με τους άλλους δύο συμμετέχοντες από τις συνολικά τρεις μπάντες) Στην ιδιαίτερα, γοητευτικά φωνητικά; Στον εμπνευσμένο συνδυασμό του "παλιού καλού ροκ'ν'ρολ" της ανεξάρτητης σκηνής των '80ς και αυθεντικού, δυνατού garage ήχου, με τις country καταβολές του αμερικανικού νότου, τις υπνωτικές  κιθάρες με τις συγκρατημένες ψυχεδελικές πινελιές και τις επιθετικές μουσικές αφηγήσεις, που έμοιαζαν να παντρεύουν τους ήρωες του "καταραμένου" Τσαρλς Μπουκόφσκι με τους σκληροτράχηλους ερημίτες ξεχασμένων και γεμάτων αλλόκοτων ιστοριών αυστραλιανών εκτάσεων;
 Χμ! καλύτερα να επιστρατεύσω κάποια δείγματα της δουλειάς τους στο youtube και να προτείνω να τους ανακαλύψετε και να τους απολαύσετε. Το αξίζουν!

ανιχνευτής

3 σχόλια:

  1. Το ξέρεις ότι ο Rudi Protrudi έχει έλληνα παππού;
    Τους είχα δει live στην Πάτρα και στην Αθήνα, αρκετά παλιά.

    Ώστε είχε απ' όλες τις ηλικίες...
    Είμαι περίεργος να δω τί ηλικίες θα εμφανιστούν σε τέσσερις μέρες στο ακροατήριο των Dream Syndicate. Δεν νομίζω πάντως κάτω των 45-50.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι, δεν το ήξερα! Αυτή κι αν είναι συναυλιάρα, των Dream Syndicate! Αν πας εκεί, ίσως το κοινό που θα συγκεντρωθεί να σε εκπλήξει με τις ηλικίες που θα συναντήσεις! Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι ψαγμένοι μουσικά πιτσιρικάδες απ΄ότι ίσως πιστεύουμε...Ο δίσκος τους "ghost stories", του ΄88, είναι από τους αγαπημένους μου και φυσικά τον έχω σε βινύλιο.
      Βρίσκεις ότι οι Penny Dreadful έχουν κι από αυτούς επιρροές, ακούγοντας το τραγούδι του τρίτου βίντεο;

      Διαγραφή
    2. Ναι, φαίνεται αρκετά καθαρά πως Penny Dreadful είναι επηρεασμένοι από Dream Syndicate, αλλά και paisley underground γενικότερα.
      Πάντως αν υπάρχουν τόσοι μουσικώς ψαγμένοι πιτσιρικάδες που λες, μάλλον αδικούνται από την αδιάφορη αυτή εποχή που ζούμε. Τουλάχιστον εμείς υπήρξαμε αρκετά τυχεροί αφού προλάβαμε την εποχή που η ροκ ήταν το κατεξοχήν εκφραστικό μέσο των "απροσάρμοστων" και όχι μόνο μουσική.

      ΥΓ.
      Εδώ μια συνέντευξη του Protrudi που αναφέρεται και στην ελληνική του καταγωγή. Πάντως την έχει τη "βίδα" του...
      http://www.mixgrill.gr/ar5380el-fuzztones-to-neo-einai-to-kalytero-almpoym-poy-exoyme-kanei-pote.html

      Διαγραφή