ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2018

Το τέλος της εποχής του ανθρώπου όπως τον ξέραμε, οι παλιότεροι τουλάχιστον..




H αυτογνωσία, δηλ. η οδός της εσωτερικής ελευθερίας από την οποία ξεκινάει κάθε πραγματική αλλαγή, έχει γίνει πιο επικηρυγμένη κι από τον Κάρλος το Τσακάλι.

Η συμπόνια και η αλληλεγγύη και ο σεβασμός στον άνθρωπο και τη Φύση τείνουν να αποδομούνται και μάλιστα χλευαστικά και να διδάσκονται ως παρωχημένη γραφικότητα και τάση αδυναμίας στα "εκπαιδευτικά" ιδρύματα που προετοιμάζουν τα στελέχη των εταιρικών οργανισμών και των πολιτικών μάνατζέρ τους.

Οι νέοι καιροί επελαύνουν, προλεταριοποιούν με διαδικασίες εξπρές, ισοπεδώνουν σαν κοινωνικοί οδοστρωτήρες,  διχάζουν σαν ιντριγκαδόροι συνωμότες, διαφθείρουν σαν παρασιτικοί εγκεφαλοσκώληκες, εκφυλίζουν ακριβώς όπως οι σωματικοί μολυσματικοί παράγοντες.
 Ως κάτι σαν ιστορίες σε παιδικά παραμύθι, αυτά που βρίθουν από τέρατα, δράκοντες, κακόβουλες οντότητες και ανίσχυρα να αντιδράσουν θύματα. Μόνο που πλέον οι ήρωες και τιμωροί του κακού μοιάζουν ξεζουμισμένοι από πλούτο ψυχής και καθαρό μυαλό..Δεν έχουν τύχη σε real time, ας είναι καλά το Star Wars για να αποκατασταθεί το δίκαιο και η αρμονία στο γαλαξία του φαντασιακού των ανθρώπινων σκλάβων.

Ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν το ανθρώπινο πλάσμα της "ορθότητας" του θαυμαστού καινούριου κόσμου;

Η αγόγγυστη αποδοτικότητα στη δουλική απασχόληση -"δουλειά"-;
Ο λογιστικού τύπου υπολογισμός του ως αναλώσιμου, ασήμαντου κι απρόσωπου ψηφίου μέσα σε μυριάδες άλλα; Στη χοάνη των "αγορών" και του σκαμπανεβάσματός τους που αποτυπώνεται σε χρηματιστηριακούς δείκτες.
 Η θέση του μέσα στην οικονομική πλεκτάνη των -άλλη μια αντεστραμμένου νοήματος φράση- "ελεύθερων αγορών"; Τα ιδεολογικά του διαπιστευτήρια, αποτυπωμένα σε "πελατολόγια" πολιτικάντηδων, χωροφυλάκων, μυστικών υπηρεσιών;
Το κατά πόσο έχει ακόμα τη δυνατότητα να καταναλώνει κι άρα να θεωρείται ακόμη υπαρκτός και χρήσιμος για τις εταιρείες που διαφεντεύουν τς κοινωνίες;

Τι;

Και ο φαύλος-φαυλότατος κύκλος της διαρκούς συσσώρευσης  χρεών όλων προς όλους συμβαδίζει με την κυνικής αιτιολόγησης εξαθλίωση λαών.

 Φαίνεται να μην υπάρχει χώρος για ανθρώπους σε αυτόν τον κόσμο της θεάς διαστροφής.

Όσο το επιτρέπουν και οι ίδιοι, με την αποδοχή του οφθαλμοφανέστατα αφύσικου και παράλογου, την "ασφάλεια του ανήκειν σε μαντριά" κι ας έπεται κουρά και σφαγή, την εξευτελιστική παθητικότητα και πνευματική ανεπάρκεια, το ξόδεμα της ενέργειάς τους σε πράγματα τελείως ανούσια και άνεϋ σημαντικότητας. Για την απόκτησης της κοινωνικότητας και των αξιών που καθορίζουν μία υγιή συμβίωση μέσα σε κοινότητες άξιες αναφοράς.

Όμως αν ο άνθρωπος έχει μετατραπεί με τη δική του ουσιαστικά συναίνεση, εδώ και πολύ καιρό σε ποντίκι-πειραματόζωο, μέσα σε ολότελα ανύπαρκτης ηθικής εργαστήρια τεχνολογικού εκφυλισμού των ανθρώπινων ιδιοτήτων  και σχεδιαστήρια κοινωνικής μηχανικής για τον ίδιο και τους απογόνους του..

Μάλλον τότε έφτασε η ώρα για το τέλος της εποχής των ανθρώπων..

Τουλάχιστον όπως την ξέραμε και την είχαμε διδαχτεί μέσα από έργα τέχνης και διανόησης που εξήραν την έμπνευση και υμνούσαν το ανθρώπινο μεγαλείο.  Και που στο κοντινό μέλλον, για τους μεταλλαγμένους -κυριολεκτικά- ασθενικούς κι άψυχους σκλάβους με ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά, αυτά θ'αποτελούν θαμπές φήμες, κάτι σαν ανυπόστατους θρύλους. Τα απαγορευμένα για το κοινό αρχεία της πανταχού παρούσας τεχνο-φεουδαρχικής, θεοποιημένης ελίτ.

Το διορατικό και ευφυές "1984" του σπουδαίου Όργουελ έχει μπει στην τελική ευθεία πιστής μεταφοράς στο κοινωνικό γίγνεσθαι του σύντομα τσιπαρισμένου και ακόμα και στη χέστρα παρακολουθούμενου "ανθρώπου".
 

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου