ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Eίμαστε όλοι μετανάστες σε τούτο τον μετατρεπόμενο πλανήτη σε φυλακή!

Το πολυφυλετικό συγκρότημα του πανκ-ροκ Gogol Bordello (από τη Ν.Υόρκη) μιλά για τις στρατιές των "απόκληρων"ανθρώπινων όντων που αναζητούν μια αξιορεπή ευκαιρία επιβίωσης, σε τόπους όπου για ένα κομμάτι ψωμί κάνουν ό,τι λάχει για να τα φέρουν πέρα, αντιμετωπίζοντας παράλληλα το άγριο κυνήγι των τοπικών αρχών & την έντεχνη στοχοποίησή τους στις συνειδήσεις των ντόπιων πληθυσμών, πως τάχα μου αυτοί είναι οι αιτίες όλων των προβλημάτων τους (και όχι οι τρισάθλιες πολιτικές των εγχώριων δημιοκρατικών κυβερνήσεων & οι επαίσχυντες αποικιοκρατικές πρακτικές της υπερεθνικής κλεπτοκρατικής ελίτ και των παρασιτικών οργανισμών-τραπεζών τους!)




Κατά τ'άλλα οι μετανάστες, παγκοσμίως, τα κάνουν όλα όσον αφορά τη "λάτζα" και τα "βαριά θελήματα και σκαλίσματα" και συμφέρουν! Και τι έγινε αν...
  ...αν οι απίστευτα δολοφονικές μέθοδοι των αποικιοκρατικών ληστρικών χωρών της Δύσης ερήμωσαν, ξετίναξαν, ξεζούμισαν τις χώρες αυτών των ανθρώπων, καταληστεύοντας τους πλουτοπαραγωγικούς τους πόρους και αφήνοντας στο πόδι διεφθαρμένες κυβερνήσεις-τσιράκια & εξωπραγματική φτώχεια και δυστυχία; Κι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να μείνουν σ'αυτούς τους "κρανίου τόπους" και να πεθάνουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους; και η Δύση να ντερλικώνει ασύστολα;  Πού στηρίχτηκε βρε η οικονομική ευμάρεια & η ανάπτυξη μέχρι τα πρώτα 5-6 χρόνια του 2000; Σε ποιων τη δουλική (και παιδική) εργασία στις χώρες τους, όπου παράγονται ένα σωρό προϊόντα (από βωξίτη, πετρέλαιο και ρουχαλάκια-φίρμες έως σοκολάτες) στα εγκατεστημένα εκεί εργοστάσια των πολυεθνικών-κολοσσών; Οι οποίες λυμαίνονται τις χώρες αυτές και τους ανθρώπους τους με μισθούς για εξαϋλωμένους ασκητές ερημικών τοπίων! Και ποιοι π.χ. δούλευαν ολημερίς κι οληνυχτίς, όλα τα προηγούμενα χρόνια, στις αμερικανικές φυτείες ή στους ελληνικούς αγρούς (όπου οι νέοι του χωριού προτιμούσαν τις αραχτές φραπεδιές σε τρέντυ στέκια της πόλης) κι αμείβονταν δυσανάλογα του μόχθου τους; Ποιων την υπεραξία χρειάστηκε η συσσώρευση κεφαλαίων των μικρών & μεγάλων καπιταληστών;
  Δε λέω! Και οι εγχώριοι εργάτες κάθε χώρας έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στην αμέσως προηγούμενη διαπίστωση! Και είτε το θέλουμε είτε όχι, εργάτες κι εργαζόμενοι κάθε χώρας και μετανάστες είναι ταξικά αδέλφια, σε παγκόσμιες κοινωνίες με ταξική διαστρωμάτωση που χαρακτηρίζεται από τεράστια χάσματα ανάμεσα σε αυτούς που παράγουν κι αυτούς που καρπώνονται...
 Και σε τελική ανάλυση, αν η μικρή τούτη χώρα (με την τεράστιας σημασίας , όπως λέγεται συχνά, γεωστρατηγική θέση στη νοτιοανατολική Ευρώπη) δεν αντέχει  για συγκεκριμένους λόγους όλους τους μετανάστες που την κατέκλυσαν, τότε ποιοι όλα τα χρόνια πριν ευνοούσαν με τη στάση τους ή τη μη στάση τους αυτή την ανεξέλεγκτη, όπως μας λένε τώρα, εισροή; Και ποιοι ήταν συχνά σε αγαστή συνεργασία με τους δουλέμπορους της γείτονας χώρας; ("είναι πολλά τα λεφτά Άρη", και τα πολιτικά συμφέροντα-μοχλοί λαϊκής πίεσης, Αντωνοβαγγελοκαρατζαφερομιχαλολιάκηδές μου προσθέτω εγώ). Κατά τα άλλα φταίνε μόνο οι απίστευτα βασανισμένοι μετανάστες! Και η "ορθή πολιτική λύση", που συγκέντρωσε και σημαντικότατο ποσοστό στις εκλογές, είναι το σακάτεμά τους και ο εγκλεισμός τους σε σύγχρονα Νταχάου, τα οποία όμως δεν μπορούν να λειτουργήσουν στοιχειωδώς λόγω οικονομικής δυσπραγίας:άρα τους πετάς-άντρες, γυναίκες, παιδιά-εκεί μέσα και τους...ξεχνάς!
   Αυτή λοιπόν είναι η γενναία πολιτική αντιμετώπιση του θέματος; Με συνετές και θαρραλέες κινήσεις, ενταγμένες σε μια ευρύτερη φιλοκοινωνική, πολιτιστική & παραγωγικής ανασύνταξης πολιτική...
    Όμως, τώρα που το στομάχι και των ντόπιων (εκμεταλλευόμενων από τους ίδιους που εκμεταλλεύονται & χρησιμοποιούν και τους μετανάστες) θα αρχίσει να διαμαρτύρεται απ΄την ασιτία εντόνως, λόγω "μεγαλόπνοων" παγκόσμιων πολιτικών για την ανάπτυξη των κοινωνιών και η απατηλότατη τραπεζοαναθρεμμένη όποια ευμάρεια των προηγούμενων ετών θα μοιάζει πια με θολό όνειρο που δεν θα θυμάσαι καν αν το είχες πράγματι δει...
     ...τότε ίσως καταλάβουν πολλοί 
  ότι τελικά όλοι είμαστε μετανάστες

  σ'αυτή την περατζάδα που λέγεται ζωή και θέλουν κάποιοι λίγοι να τη μετατρέψουν σε κόλαση!

 Και σε αυτό τον μικρό γαλάζιο πλανήτη, που θα μπορούσε κάλλιστα να'ναι μια φιλόξενη μεγάλη γειτονιά για όλους τους ανθρώπους και επιθυμούν κάποιοι λίγοι να τον μετατρέψουν σε γιγάντια φυλακή! Με διαιρεμένους κρατούμενους που σκοτώνονται μεταξύ τους και οι φύλακες...τρίβουν τα χέρια από ικανοποίηση!
       

        Αυτό θέλουμε και μας εκφράζει πραγματικά;



ανιχνευτής




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου