ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Αυτοί οι εργατικοί "Μάηδες" γιατί δεν μνημονεύονται και εορτάζονται αντίστοιχα, όπως τους αξίζει;



Την 1η του Μάη του 1886 οι εργάτες στο Σικάγο πλημμύρισαν τους δρόμους της βιομηχανικής μεγαλούπολης, απαιτώντας με τόλμη και πίστη στον αγώνα τους πρωτάκουστες διεκδικήσεις για το κατεστημένο της ωμής εκμετάλλευσης: οχτώ ώρες δουλειά. Και οχτώ ώρες ψυχαγωγία. Και οχτώ ώρες ανάπαυσης. Τα γεγονότα που πυροδότησαν την αλλαγή στις ως τότε σχέσεις εργασίας, αυτά που κερδήθηκαν, το αίμα που χύθηκε, είναι λίγο-πολύ γνωστά.
Όπως κι αυτά που μαζικά παίρνονται σήμερα πίσω, είναι γνωστά και επώδυνα για το πετσί και τις συνθήκες ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων στις χώρες της Δύσης -γιατί οι χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου δεν ξέφυγαν ποτέ από τον αστερισμό της στυγνής καταπίεσης και εξαθλίωσης- με την επιστροφή των "εργασιακών γαλέρων" της ομηρίας και δουλείας. Και με εργαλείο την παγκόσμια φούσκα της οικονομίας και τη χρησιμοποίηση ανύπαρκτου λογιστικού επί το πλείστον χρήματος ως χρέους.

Η απεργία και οι αιματοβαμμένοι αγώνες των εργαζομένων τον Μάη του 1886 δεν παύουν να τιμώνται ως παγκόσμιο ορόσημο για κατακτήσεις που περνούσαν μέσα από τις θυσίες της εργατικής τάξης.

Ωστόσο, υπάρχουν και κάποιες άλλες πολύ σημαντικές εργατικές "πρωτομαγιές", που δεν έλαβαν χώρα σε κάποια Μέκκα του καπιταλισμού. Κι όπου κάτω από τις πολύ δύσκολες και ολοκληρωτικές συνθήκες του "υπαρκτού σοσιαλισμού", εκεί όπου το δικαίωμα της απεργίας έμοιαζε με ανέκδοτο για να διασκεδάζουν οι σύντροφοι της κεντρικής επιτροπής -θεωρούνταν "οικονομικά και κοινωνικά άχρηστες" οι απεργίες- κι από τις 26/6/1940 είχε εκδοθεί σταλινικό διάταγμα που οδηγούσε στα.. καταναγκαστικά έργα οποιονδήποτε εργαζόμενο καθυστερούσε για 20 λεπτά στην εργασία του! Κάτω από τέτοιες αντεργατικές συνθήκες εργάτες όρθωσαν το ανάστημά τους διεκδικώντας ανθρωπινότερες συνθήκες εργασίας και ελευθερίας. Και το πλήρωσαν πολύ ακριβά!
Δεν θα έπρεπε κι εκείνες οι μαγιάτικες κινητοποιήσεις να μνημονεύονται παγκοσμίως όπως τους αξίζει; Ή μήπως αποτελούν παραφωνίες στα φλογερά "ποιηματάκια" και λόγους υπέρ της τιμημένης και μαχόμενης εργατιάς; Τα προερχόμενα από τα χείλη των "αριστερών" εργατοπατέρων, σταλινικών απολειφαδιών, νοσταλγών της σοβιετικής αντιλαϊκής επέλασης και κάθε αριστερών ή αριστερόστροφων "διαπιστευτηρίων" καρυδιάς καρύδι που αλωνίζει και καπαρώνει καρέκλες και αξιώματα και κρατικές επιδοτήσεις μέσα στις αστικές δημοκρατίες. Διαθέτοντας επιλεκτική ή ελλιπή μνήμη.


Ας δούμε λοιπόν κάποια παραδείγματα. Γεγονότα που συνέβησαν κάποιους άλλους αντίστοιχους "Μάηδες" και που ίσως πολλοί θα ήθελαν να κρύψουν κάτω από το χαλί της υποβάθμισης ή αποσιώπησης:
  • Το 1968 στην Πράγα, οι εργαζόμενοι εξεγείρονται μαζικά κατά την αποκαλούμενη "Άνοιξη της Πράγας", απαιτώντας τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας. Οι διεκδικήσεις τους λύγισαν κάτω από τις ερπύστριες και τα πυρά των σοβιετικών τανκς, ενώ πολλές χιλιάδες εργάτες και άνθρωποι της διανόησης εγκατέλειψαν την "σοσιαλιστική" Τσεχοσλοβακία γυρεύοντας καταφύγιο σε άλλες χώρες.
  • Στις αρχές Ιανουαρίου του 1978 γίνεται γενική απεργία χιλιάδων ανθρακωρύχων της Σοβιετικής Ένωσηςμε επικεφαλείς 200 συνδικαλιστές υπό τον Βλαντιμίρ Κλεμπάνοφ. Τα αιτήματά τους αυτονόητα για τον κόσμο της εργατιάς αλλά εξωφρενικά και παράλογα για τη "δικτατορία του προλεταριάτου": ελευθερίες με παράλληλες καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αυτό που εισέπραξαν ωστόσο ήταν να χαρακτηρισθούν από "ιατρικές επιτροπές" ως ψυχασθενείς και να εγκλεισθούν σε ψυχιατρεία για το υπόλοιπο της ζωής τους!
  • Το 1953 στη "μικρή Σοβιετία" της Ανατολικής Γερμανίας, το καθεστώς απαιτεί από τους εργάτες  αύξηση κατά 10% της παραγωγικότητας τους χωρίς επιπλέον αμοιβή, με αποτέλεσμα αυτοί να εξεγερθούν. Η βίαιη καταστολή της εξέγερσης άφησε πίσω της αδιευκρίνιστο αριθμό νεκρών, 1400 συνελήφθησαν και 14 από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο!
  • Οι πρωτεργάτες της οκτωβριανής επανάστασης -που εξελίχτηκε σε αντεπανάσταση- ναύτες της Κροστάνδης, στις 7 Μαρτίου του 1921, εξεγείρονται ζητώντας να γίνουν πράξη οι ελευθερίες και τα εργατικά δικαιώματα που είχε διακηρύξει η επανάσταση. Ο ηγέτης της οποίας Λένιν έστειλε το δεξί του χέρι Τρότσκυ με τον κόκκινο στρατό για να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εξεγερμένους. Το τραγικό αποτέλεσμα  ήταν μεγάλος αριθμός ναυτών να εκτελεστεί επι τόπου κι επίσης οι πολλοί αιχμάλωτοι να οδηγηθούν για το υπόλοιπο της ζωής τους στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας της Σιβηρίας, εκεί όπου έσβησαν εκατομμύρια εργάτες. Βέβαια αυτή η μέρα δεν αποφασίστηκε ποτέ, μετά την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού", να εορτάζεται σαν παγκόσμια ημέρα των εργατικών αγώνων..
  •  Στις 23 Φεβρουαρίου του 1921 οι εργάτες της Αγίας Πετρούπολης κατεβαίνουν σε απεργία ζητώντας καλύτερους μισθούς και να καταργηθούν οι αστυνομικοί περιορισμοί που είχαν επιβληθεί στην κυκλοφορία ανθρώπων, αγαθών και ιδεών. Ο στρατός του Λένιν προχωρά σε καταστολή των κινητοποιήσεων και φυλακίσεις των "μπροστάρηδων".
  •  Τέλος, δεν θα έπρεπε να εορτάζεται ως ορόσημο αγώνα για ελευθερία και εκδημοκρατισμό η 4 Ιουνίου του 1989, όταν οι χιλιάδες Κινέζοι φοιτητές διαδηλώνουν στην κεντρική πλατεία Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου; Διαμαρτυρόμενοι για την καταβαράθρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ζητώντας πραγματικές μεταρρυθμίσεις ώστε να βελτιωθεί το επίπεδο ζωής και να βγει ο κινεζικός λαός από τη μεγάλη ανέχεια που προκάλεσε η απόπειρα εγκαθίδρυσης καπιταλιστικής οικονομικής δομής. Το καθεστώς χαρακτηρίζει την εξέγερση τους ως "αντεπαναστατική αναταραχή" και στέλνει το στρατό να ανοίξει πυρ κατα βούληση προς τους πιασμένους σε αλυσίδες πίσω από τα οδοφράγματά τους φοιτητές. 2400 νεκροί, χιλιάδες και οι τραυματίες και συλληφθέντες! Στην ίδια χώρα όπου από το 1957 επί του " μεγάλου επαναστάτη" Μάο υπήρχαν τα στρατόπεδα "αναμόρφωσης διά της εργασίας" για τους αντιφρονούντες -πόσο θυμίζει αυτό την επιγραφή "η εργασία απελευθερώνει" στην είσοδο του ναζιστικού Νταχάου;- και τα τα περίπου 45.000.000 νεκρών από την πείνα, τις κακουχίες, τις εκτπίσεις και τα πυρά των ένοπλων δυνάμεων όταν ο Μάο έκανε το περίφημο "μεγάλο άλμα προς τα εμπρός".


Η παραπάνω είναι απλώς μια ενδεικτική λίστα με ηχηρότατα περιστατικά, τα οποία εντάσσονται σε μια ευρύτερη παγκόσμια λίστα με αντίστοιχα και παρεμφερή γεγονότα όχι μόνο από το "σοσιαλιστικό όνειρο" αλλά κι από όλο το καπιταλιστικό, αποικιοκρατούμενο, δικτατορικό φάσμα ενός κόσμου που ποτέ δεν έπαψε ν'αποτελεί ένα μεγάλο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Και υποκρισίας.

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου