ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...



Oι λύσεις που επηρεάζουν μεταμορφωτικά ακόμη κι ολάκερο τον κόσμο, τόσο σε πνευματικό, επιστημονικό, όσο και σε κοινωνικο-πολιτικό πεδίο, ξεκινούν από το άτομο. Όχι από την ομάδα, άσχετα αν αυτή διαπνέεται κι εμπνέεται από ιδέες ατομικές (ή κάποια ιδέα ατομική), τις οποίες και οφείλει να εξελίσσει και να χρησιμοποιεί προς όφελος των μελών που την απαρτίζουν. Η ανεξαρτησία της ατομικότητας επενδύει με ενσυνειδησία και πραγματική υπευθυνότητα μια συλλογικότητα, δεν την αναιρεί ή καταργεί. Όπως έμμεσα αφήνουν να εννοηθεί (όταν δεν αντιδρούν βίαια σε βάρος της ατομικής διαφοροποίησης και διαφορετικότητας) οι στρατευμένοι δημαγωγοί κι επαγγελματίες καθοδηγητές. Ώστε τα μέλη μιας συλλογικότητας να μαρκαριστούν σαν ιδιόκτητα μοσχάρια και ν'αποτελέσουν μια αγελαία ιλαροτραγωδία. Ο καθένας, σε όποια συλλογικότητα κι αν επιλέξει να συμμετέχει (ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι "να ανήκει", μόνο το κορμί μας μάς ανήκει κι αυτό όχι προς βάρβαρη μεταχείριση ή εκμετάλλευση), είναι ζωτικό να μην ξεχνά. Να διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού την ακεραιότητά του, ώστε "να έχει μάτια για να βλέπει" ό,τι συμβαίνει γύρω και μέσα του κι άρα τον αφορά. Και να ενισχύει ένα από τα πιο στρατηγικά οχυρά της υπόστασής του, τη φαντασία του.

 Αν διαπιστώσεις ότι η συλλογικότητα δεν ευνοεί και δεν επιθυμεί την ύπαρξη των παραπάνω, τότε δεν έχεις παρά να αναγνωρίσεις τη λανθασμένη επιλογή, να μάθεις απ'αυτή χωρίς να πτοηθείς και να τραβήξεις το δρόμο σου, μακριά από το λάθος που απομυζεί την ενέργειά σου (και η Ενέργεια κινεί τα πάντα στον κόσμο) και σε αποστεώνει ψυχικά και πνευματικά.

Σαφώς και υπάρχουν καλοί και σοφοί οδηγοί, αλλά και ο καλύτερος απ'αυτούς, όσα ερεθίσματα κι αν σου προσφέρει, είναι τυφλός μέσα στο μονοπάτι που αναλογεί μόνο σ'εσένα. Που αξιοποιώντας το απόθεμα από το μάθος και την αποκτούμενη εμπειρία, γίνεσαι πια ο υπεύθυνος και συνάμα ο δάσκαλος για τον εαυτό σου. Κι αυτό σημαίνει απελευθέρωση της καρδιάς!

Όσο για τις θεωρίες που φλερτάρουν ύπουλα με το δογματισμό; Μέσα σε μια φυσική πραγματικότητα (και ιστορική), ρευστή και διαρκώς εξελισσόμενη, αυτές μοιάζουν με ανάξιες αυθαιρεσίες και κακόγουστες συχνά φάρσες.

Κι όπως έχει γράψει κι O Ένοικος: "Τα πάντα ρει!" Κι εμείς μαζί τους!


ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου