ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Η ΟΥ-ΤΟΠΙΑ ΕΙΝ'ΕΔΩ!



 Η ου-τοπία είν'εδώ.
Μέσα μας. Την κουβαλάμε μαζί μας.
Σε κάθε μικρό βήμα μας που διαμορφώνει το παρόν. Άρα και το μέλλον.
Την υλοποιούμε λίθο με λίθο.
Με κάθε ιδέα μας, σε κάθε μας σάλεμα, με κάθε σκέψη που γεννάει ανάλογη πράξη.
Ακόμα και με τις αστοχίες μας. Αν μαθαίνουμε απ'αυτές και δεν ταυτιζόμαστε μαζί τους. Ή εθιζόμαστε σ'αυτές. Κι αν εξαιτίας τους μπορούμε και να πλουτίζουμε τις ίδιες τις έννοιες. 

Όταν ο βίος μας δεν φαντάζει ως υπερβολή.
Όταν δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να διαθέτει μια γκαρνταρόμπα "χιτώνων" κι ο διπλανός ούτε έναν. Όταν δεν είμαστε ελεήμονες μόνο και μόνο για να επιβεβαιώνουμε την υπεροχή μας έναντι αυτού που ελεούμε.
Όταν δεν αναμένουμε επίγειες ή μεταθανάτιες αμοιβές για να πράξουμε με συμπόνια.
Όταν δεν δίνουμε για να πάρουμε πίσω.
Όταν δεν κινούμαστε στην επιφάνεια ή περιφέρεια των προβλημάτων. Αλλά βυθιζόμαστε στον πυρήνα τους. Για τη θαρρετή επίλυσή τους κι όχι για την ατελέσφορη γιατρειά τους.
Όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιλογών μας. Και συγχρόνως δεν φοβόμαστε τις επιλογές.
Όταν δεν πέφτουμε σαν καμικάζι στη φωτιά. Και συγχρόνως δεν φοβόμαστε τη φωτιά.
Όταν το ξεβόλεμα από το οικείο μας εμπνέει. Και η οικειότητα της περιπέτειας του αγνώστου μας ξαφνιάζει.
Όταν λέμε "όχι" εκεί που οι πιο πολλοί κρύβονται πίσω απ'το "ναι". Κι αντίθετα.
Όταν δεν βαφτίζουμε τους εθισμούς μας ως "ανακούφιση". Γιατί δεν χρειαζόμαστε και πολλή ανακούφιση για να νιώθουμε καλά.
Όταν τρώμε τα μούτρα μας και γελάμε. Και κλαίμε από τα γέλια σαν μας ζητάνε να σοβαρευτούμε και να ωριμάσουμε.
Όταν κινούμαστε αντί να είμαστε αραχτοί...


Η ουτοπία δεν είναι ένας τόπος που δεν υπάρχει, αλλά που δεν υπάρχει ακόμα.
Η ενσωμάτωση και "κανονικότητα" είναι η δυστοπία που υπάρχει, αλλά δεν είναι και βέβαιο πως θα υπάρχει για πολύ...ακόμα!


Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου