ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, ένα είναι ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ!


Δεν έχουμε βρεθεί εδώ χάμου για να επιβιώνουμε απλώς και να υπηρετούμε λογής αφεντάδες, μικρούς ή μεγάλους.
Αλλά για να ζήσουμε τη ζωή μας, να εξελισσόμαστε, να δημιουργούμε και να μεγαλουργούμε!

Αξιοποιώντας κάθε αέναη μοναδική στιγμή του αιώνιου παρόντος μας. ΞΥΠΝΙΟΙ κι ΟΡΘΙΟΙ!

Ένα λοιπόν είναι το σύνθημα που εμπνέει (ή θα'πρεπε να εμπνέει) κι ενεργοποιεί τους ανθρώπους.

Από την ακόμη αποικιοκρατούμενη Αφρική, αποικία των ψυχοπαθητικών πολυεθνικών σε συνέργεια με κυβερνητικά χρηματιζούμενα ανδρείκελα και πολέμαρχους που σφαγιάζουν ολόκληρους πληθυσμούς. Ως τα φλεγόμενα οδοφράγματα στα γκέτο και τους κεντρικούς δρόμους του Παρισιού, του Λονδίνου, της Αθήνας κι άλλων ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Και τις εξεγέρσεις των φοιτητών στη Χιλή, των κατοίκων στη Βολιβία για το δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης στο ιδιωτικοποιημένο(!) νερό του τόπου τους, των αυτόχθονων πληθυσμών για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού τους και των εξαθλιωμένων σε παραγκουπόλεις ανθρώπων, σε όλη τη Νότια Αμερική κι όχι μόνο, για μια άλλη ζωή.

Από τους απαχθέντες από τις μυστικές υπηρεσίες των πραγματικά επικίνδυνων τρομοκρατών κι εξαφανισμένους σε ανήλιαγα κελιά. Κι από τον κόσμο που κατακλύζει τις αμερικανικές λεωφόρους και πλατείες, ζητώντας η WALL STREET να μην αποτελεί τον ένα και μοναδικό δρόμο-οδοδείκτη ζωής και τη χοάνη που καταπίνει ολόκληρες κοινωνίες. Ως τον αγώνα των αφρικανικών κι όχι μόνο φυλών να διασφαλίσουν τους παραδοσιακούς τρόπους ζωής τους ενάντια στην κερδοσκοπική λαίλαπα ισοπέδωσης ανθρώπου και Φύσης.

Από τα αραβικά προτεκτοράτα του "θείου Σαμ", βυθισμένα στο θρησκευτικό ολοκληρωτισμό και φιμωμένα από το φόβο του γδούπου των μαστιγίων πάμπλουτων οικογενειακών δυναστειών. Που όποτε τα συμφέροντα των αγάδων του πλανήτη μετατοπίζονται ή αναθεωρούνται, δημιουργούνται κι "αραβικές ανοίξεις" που απλώς αλλάζουν τις εξωτερικές μορφές κι αφήνουν ανέγγιχτη την ουσία. Ως τους τεράστιους πληθυσμούς της Κίνας και της Ινδίας, που στη κυριολεξία λιμοκτονούν, δουλεύοντας σκληρά (άλλο η εργασία) σαν σκλάβοι από πολύ μικρή ηλικία για μια βρωμόκουπα ρύζι. Ώστε οι αριθμοί της ανάπτυξης να ευημερούν και να εκτοξεύονται στα ύψη...

Και τους απίστευτα παραδομένους στην πιο απόλυτη ένδεια πληθυσμούς, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Που ζωή γι'αυτούς σημαίνει "άλλη μια μέρα που είμαστε ζωντανοί!"

ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΣΑΝ (επίγειοι) ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΘΗΣΑΥΡΙΖΟΥΝ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΙ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ, ΞΕΖΟΥΜΙΣΤΕΣ, ΥΠΝΩΤΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΠΟΡΝΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ!

Απέναντι σε αυτά τα ανελέητα υποκείμενα, τα διπρόσωπα και δόλια ιδρύματά τους (συχνότατα "μη κερδοσκοπικά" ή "υπέρ της προώθησης της στρεβλής γνώσης και των "ανθρώπινων δικαιωμάτων"), τους παρασιτικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς τους και τις σιδερόφραχτες άψυχες στρατιές τους... ένα είναι το σύνθημα:

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Ύλης, πνεύματος, έκφρασης, κίνησης, σύνθεσης και δημιουργίας.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Από την απονεκρωτική ομοιομορφία, την αγελοποίηση, τη βλακεία, τις προκαταλήψεις, τις ιδεολογίες-φυλακές, το ψέμα που έγινε κανονικότητα, τη στρεβλή γνώση, τα δόγματα και τις αυθαιρεσίες που επιβάλλονται ως αλήθειες...
 Θέλουμε αέρα! Θέλουμε...
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου