ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Χριστούγεννα στα χαρακώματα κάποιου παγκόσμιου πολέμου

μια μικρή ιστορία του ανιχνευτή


" Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Χριστός! Χρόνια πολλά σε όλους τους στρατιώτες μας και ας ευχηθούμε να είμαστε όλοι σύντομα και με τη βοήθεια του θεού, στα σπίτια μας νικητές!" Τα τυπικά λόγια από το ευχετήριο σημείωμα των "από πάνω" στο επιτελείο, που πριν λίγο τους είχε διαβάσει ο λοχαγός, ξαναέρχονταν και πάλι στο μυαλό του καθώς ξεκινούσε η βάρδια του. Το χαρμόσυνο μήνυμα! Όμως αυτός δεν ένιωθε καμιά χαρά, ούτε και φόβο πια-τι περίεργο αλήθεια! Με όλα αυτά που είχε δει τόσο καιρό στο απέραντο αυτό σφαγείο και που δεν τα χωρούσε ανθρώπου νους, κάτι είχε σπάσει μέσα του σε χίλια κομμάτια! Κι ένιωθε άδειος όλο και πιο συχνά. Κι αυτό τον τρόμαζε πού και πού, καθώς σκεφτόταν μερικές φορές πως απ'τη μια έπρεπε να νιώθει τυχερός που ζει ακόμα κι απ'την άλλη τρόμαζε να πιάνει τον εαυτό του έτσι "άδειο", σαν μια αχυρένια κούκλα βουντού με την καρφίτσα μόνιμα μπηγμένη πάνω της...

Σήμερα όμως, με τα μάτια του να κλείνουν από τη νύστα (πόσο πολύτιμος θησαυρός ήταν ο ύπνος το έμαθε καλά στο πεδίο των μαχών!) και βουτηγμένος ως τα γόνατα μέσα στις λάσπες των χαρακωμάτων, δεν ήθελε να σκέφτεται τίποτα. Ούτε το κρύο που τον τρυπούσε σα χιλιάδες βελόνες μαζί, ούτε αυτό το αδιάκοπο ψιλοβρόχι, ούτε για τη γέννηση του ήρωα των ευαγγελίων, για τον οποίο του μιλούσε η μάνα του όταν ήταν μικρός και τον πήγαιναν συχνά στην εκκλησία...
Μονάχα σημάδευε με το τουφέκι του προς τα απέναντι, όχι και τόσο πολύ μακρινά, χαρακώματα. Περιμένοντας...Τι; Μήπως ξεμυτίσει για λίγο ο "άλλος". "Άραγε", σκέφτηκε για μια φευγαλέα στιγμή, "...κάτι ανάλογο θα είχαν ευχηθεί και στους απέναντι σήμερα; Μήπως τους είπαν και τίποτε περισσότερο, για τον ερχομό εκείνου που θα έφερνε την αγάπη στον κόσμο; Και...άραγε...ποιον θα βοηθήσει περισσότερο ο θεός στην αυριανή επίθεση; Εκείνους ή εμάς;"

Την ίδια στιγμή κι ο "απέναντι", ξέπνοος απ'το κρύο και σφηνωμένος μέσα στο χαράκωμα το δικό του, κράταγε με τρεμάμενο χέρι το τουφέκι μπας και ξεμυτίσει λιγάκι ο "άλλος". Τι να σκεφτόταν άραγε ο αντίκρυ;

Και οι δυο πλευρές τρέμανε στην προοπτική μήπως λόγω του "χαρμόσυνου μηνύματος" της νύχτας ετούτης, υπάρξει καμιά επικίνδυνη χαλάρωση και το εκμεταλλευτεί ο εχθρός! Γι'αυτό οι διαταγές των "αστεράτων" ήταν ξεκάθαρες: " Το νου σας! Μπορεί η μέρα να είναι ιερή αλλά ο εχθρός δεν αστειεύεται!"
 Κάποιοι όμως αστειεύονταν την ίδια στιγμή μεταξύ τους. Συνταγματάρχες, στρατηγοί, σύμβουλοι και ιερείς που καθοδηγούσαν πνευματικά τους φαντάρους ώστε να μην ξεχνούν το...ιερό καθήκον προς την πατρίδα. Μιλούσαν ζωηρά, έπιναν κρασί και τσούγκριζαν ποτήρια μέσα στη ζέστα των μεγάλων σκηνών τους, μακριά από τις γραμμές της μάχης... Και παρά το ετοιμοπόλεμο των στιγμών, φαίνονταν αρκετά χαλαροί. Και αντάλλαξαν κι ευχές, βεβαιώνοντας με θεόπνευστη σιγουριά ο ένας τον άλλο πως ο θεός ήταν σύμμαχος στο δικό τους πλευρό και η νίκη επί του εχθρού το θέλημά του!

Και τσούγκρισαν για άλλη μια φορά τα ποτήρια τους σε μία πρόποση, διάτρητη από παλιά:
" Καλά χριστούγεννα και σε όλα τα ηρωικά του έθνους παλικάρια "...


(Aξίζει ν'αναζητήσετε και να δείτε την ταινία "Merry Christmas" (trailer) για ένα αληθινό περιστατικό που είχε συμβεί στα χαρακώματα του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου τα χριστούγεννα του 1914)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου