ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Γελιέται απίστευτα όποιος νομίζει ότι δάσκαλος είναι άλλο ένα ακόμη επάγγελμα!


Πόσοι ευφυείς, έντιμοι και αγνοί άνθρωποι μπορούν ν'αντέξουνε αυτή τη διαχρονική και ιδιαίτερα διογκωμένη στις μέρες μας θέαση του ηθικού κακού;
 Και να μη συντριβούν, να μη σβήσουν μες τη θλίψη για τα σκοτεινά μελλούμενα του ανθρώπου;
Ή να βρουν μέσα τους μια Δύναμη που εκπλήσσει και ξεπερνά κι αυτούς τους ίδιους και να ριχτούν με κάθε τρόπο και προνοητικότητα και σταθερό βλέμμα στην παλαίστρα του κόσμου. Ακόμα κι αν όλα φωνάζουν για άνισο μέτρημα και οι πιθανότητες φαντάζουν κάτωχρες γι'αυτούς!

Αλλά πόσο πολύ μπορεί να πετάξουν βλαστό οι σπόροι που σπέρνεις, όταν ξέρεις ως τα τρίσβαθα το πώς και το γιατί...Και η γονιμοποίηση ακόμα και των πιο στείρων φαινομενικά εδαφών!

Ο Καζαντζάκης έγραφε πως η μεγαλύτερη ευτυχία για ένα δάσκαλο είναι να δει τους μαθητές του να γίνονται καλύτεροί του! 
 Ένας δάσκαλος, με όλη την πληθωρικά ταλαντούχα σημασία του όρου ετούτου, που αγωνιά για το αύριο των μικρών κι έφηβων μαθητών του, πόση "άπλα" έχει για να τους εμφυσήσει τις αξίες και τις αρετές;
 Την Αγάπη για τον άνθρωπο και την ελευθερία, άρα για την ίδια τη ζωή, κι όχι με τη χριστιανική επιβολή που είναι ένας σκληρότατος εγωϊσμός πάνω στη γη.
 Τη φιλαλήθεια, τη δικαιοσύνη, την αίσθηση της ομορφιάς, την απλότητα.
 Την αναζήτηση χωρίς συμβιβασμούς της Γνώσης.

Όταν ολόγυρα βρωμάει και ζέχνει, σαν μολυσμένος βαριά αέρας, η αδικία που νομιμοποιείται με κατάπτυστες φράσεις όπως "έτσι είναι η ζωή!". Κι ο εκχυδαϊσμός θεσμών και θεσπίζοντων, η μεταμφίεση της δουλείας σε εργατικότητα, η σκλήρυνση της επιβολής απάνθρωπων τετελεσμένων, ο καταποντισμός της οικογενειακής εστίας, η παραχάραξη των εννοιών χέρι χέρι με την αισχρότητα του ψεύδους. Όλα αυτά κλειδαμπαρώνουν την ψυχή σ'ένα μεταλλικό κέλυφος και διαπλάθουν όχι ελεύθερες κοινότητες αλλά κοινωνικά εκτρώματα και πρότυπα θανάτου. Και κατατρέχουν με περίσσια υποκρισία και ραπίζουν με μανία και βάζουν μόνιμες τρικλοποδιές σε κάθε υψηλή, αγέρωχη και συνάμα αγνή προσπάθεια για ύψωση των ατόμων στους οντολογικούς αιθέρες των νοήμονων πλασμάτων.

Πρώτιστο καθήκον του πραγματικού δασκάλου είναι ν'αποβάλει από το μέσα της νέας γενιάς τη σκουριά των προλήψεων και το δηλητήριο του μίσους. Και ειδικά όταν μια ολάκερη κοινωνία τροφοδοτείται με ιδεολογήματα κατακερματισμού, αντιπαλότητας και βαρβαρότητας, δηλαδή έχει καταστεί παράλογη κι άρα επικίνδυνη για τη ζωή που ανθίζει. Μια κοινωνία που φουσκώνει από οργή μπροστά σε αβύσσους ανισοτήτων.

Και πόσο τραγικός και την ίδια στιγμή ηρωικός είναι σήμερα ο ρόλος ενός αληθινού δασκάλου που ΟΦΕΙΛΕΙ να κινηθεί ενάντια στο σαρωτικό ρεύμα της ανηθικότητας και της κακίας! Και να υπερβεί και τον ίδιο του τον εαυτό. Συμβάλλοντας καθοριστικότατα στη θεραπεία της κοινωνικής αρρώστιας.

Ή έχει κακούς σκοπούς ή δεν ξέρει τι του γίνεται όποιος ισχυρίζεται ότι ο δάσκαλος είναι άλλο ένα απλώς επάγγελμα!
Ακόμα και οι ίδιοι οι δάσκαλοι αν έχουν συμβιβαστεί μόνο με την επαγγελματική τους -και αμειβόμενη σαφώς πενιχρά- ιδιότητα...

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου