ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

ΟΙ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ '68 ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ



ΟΙ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ '68 ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ


Η χρονιά του 1968 είθισται να μνημονεύεται λόγω της επανάστασης εκείνου του Μαΐου στη Γαλλία. Ωστόσο το 1968 υπήρξε το έτος όπου συνέβη η πρώτη παγκόσμια επανάσταση στην Ιστορία: σε Η.Π.Α. και Ευρώπη (που τότε ήταν χωρισμένη σε δυτική ιδιωτικοκαπιταλιστική και ανατολική κρατικοκαπιταλιστική), εκατομμύρια άνθρωποι διαφορετικών εθνικών προελεύσεων και γλωσσών για πρώτη φορά στην Ιστορία σκέφτηκαν και ενήργησαν κατά παρόμοιο τρόπο, αυθόρμητα (=αυτοορμώμενα) χωρίς "συγκροτημένες ιδεολογίες", "απόλυτες αλήθειες", "ηγέτες", "καθοδήγηση", "πρωτοπορίες", "ιστορικές νομοτέλειες", "ιερά βιβλία" κλπ. Αυτό που δεν κατάφεραν οι "συστηματικοί" και επιστημονικοφανείς χιλιασμοί του 19ου αιώνα, το κατόρθωσε η Ανάγκη και τα εκατομμύρια των "ανοργάνωτων" και "αδέσποτων" λυσσασμένων τού παγκόσμιου '68.
Ωστόσο, μαζί με τις αυτοδιορισμένες (κυρίως μαρξιστολενινιστικές) "επαναστατικές πρωτοπορίες", το παγκόσμιο '68 προσπέρασε σαν σταματημένη και την επιστημονικοφανή χίμαιρά τους: αυτή τής "μιά κι έξω" επανάστασης, η οποία δήθεν θα κηρυχθεί την "ιστορικώς κατάλληλη" στιγμή από κάποιους "ειδικούς" τής "Κοινωνικής Μηχανικής" (ενώ οι μάζες/στρατιωτάκια θα ακολουθούν με θρησκευτική πίστη). Το παγκόσμιο '68 έδειξε ότι, σε αντίθεση με μια "εθνικής εμβέλειας" επανάσταση, ο παγκόσμιος καπιταλισμός (και οι εκάστοτε εμφανισθείσες, μαρξιστογενείς ή άλλες, παραλλαγές του) δεν θα πέσει (αν πέσει) μια ωραία μέρα με την "κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων", αλλά με έναν απροσδιόριστα μακροχρόνιο πόλεμο και με πολλή δουλειά (συλλογική και ατομική) στο επίπεδο του -"ταπεινού" κατά την ιστορικίστικη μαρξιστική μεταφυσική- καθημερινού πράττειν. Έδειξε ότι το κατεξοχήν πρόταγμα δεν είναι ένας "εκδημοκρατίστισκος" εξωραϊσμός του καθεστώτος, ή μια "μεταρρύθμισή" του (ή ακόμα και η "κατάργηση"/αντικατάστασή του με ένα αντιπάλως ομοειδές), αλλά μια σαρωτική αλλαγή του τύπου πολιτισμού, απ' αυτές που συμβαίνουν κάθε κάμποσους αιώνες. Έδειξε επίσης ότι αυτή η κοσμογονική αλλαγή δεν μπορεί να αποτελέσει μεσσιανική αρμοδιότητα μιας -αφομοιωμένης εξάλλου- "τάξης" (ή, για την ακρίβεια, τής αυτοπροβαλλόμενης ως κομματικής "πρωτοπορίας" της), ούτε μπορεί να γίνει εκ των άνω, αλλά είναι μία μή προνομιακή υπόθεση, που αφορά σε οποιονδήποτε θεωρεί "απλώς" ότι τον αφορά. Τέλος, ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει η παραμικρή "ιστορική εγγύηση" για την έκβαση αυτού του αγώνα (άρα ο καθένας συμμετέχει "για την κάβλα του" και με δική του ευθύνη).

Έκτοτε, το παγκόσμιο '68 έθεσε σε κίνηση τη μακρά διαδικασία ενός παγκόσμιου (και όχι ... "εθνικού", ή ακόμα και στενά "ταξικού") ενδοκοινωνικού ανταγωνισμού, που αναζωπυρώθηκε στο Σηάτλ τo 1999 και μαίνεται -με τις αναπόφευκτες αυξομειώσεις του- μέχρι σήμερα. Το παγκόσμιο '68 ήταν η τελευταία "άγρια βόλτα" αλλά και το άνοιγμα των ασκών μιας διαρκούς και ανεξέλεγκτης παγκόσμιας "λύσσας", που πλέον καμμία εξουσία δεν μπορεί να θέσει υπό έλεγχο: ποτέ πριν καμμία αυτοκρατορία στον πλανήτη, δεν είχε βρεθεί αντιμέτωπη με μια τόσο μακρά περίοδο τόσο συχνών ταραχών, μια αληθινή παγκόσμια και διαρκή επανάσταση, σαν αυτή που ο παγκοσμιούμενος καπιταλισμός αντιμετωπίζει σχεδόν καθημερινά από το 1968 και μετά.
Το παγκόσμιο '68 έγινε το σημείο αφετηρίας μιας αυθεντικά ποιοτικής μεταλλαγής των επιμέρους κοινωνικών προταγμάτων και έβαλε τα σωστά ζητήματα στο τραπέζι (αδιαπραγμάτευτη κατάργηση των κάθε είδους πολιτικών "διαμεσολαβήσεων", "μεσιτειών", "αντιπροσωπεύσεων", κυβερνήσεων, κράτους, κοινωνικής ετερονομίας κλπ., έναρξη στο εδώ και στο τώρα των διαδικασιών τής κοινωνικής αυτοθέσμισης και αυτονομίας, αντίληψη της επανάστασης ως ψυχικά πληρωτικής φαντασιακής δημιουργίας και όχι ως "ιστορικού καθήκοντος", υποχρεωτική αντανάκλαση των επιδιωκόμενων σκοπών στα χρησιμοποιούμενα μέσα κλπ.) με τρόπο αμετάκλητο. Τα ζητήματα αυτά κατορθώνει να τα κρατά ανοιχτά με τρόπο που πλέον καθιστά αδύνατον το να "αγνοούνται". Έφερε την "ουτοπία" στην ημερησία διάταξη, κλόνισε ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη (αν και όχι και τα ψυχοδιανοητικά μπλοκαρίσματα) ακόμα και των πιο αφελών υπηκόων στους αφέντες τους, και άλλαξε τη συλλογική οπτική σε βαθμό τέτοιο που οι εξουσίες δεν μπορούν πλέον να κυβερνούν με την ευκολία που το έκαναν πριν. Ταυτόχρονα έβαλε την ταφόπλακα της γραφικότητας στους κάθε είδους ιδεολογικοποιημένους χιλιασμούς, στερώντας τις εξουσίες από τις εναλλακτικές τους - και τους υπηκόους από τις ενδεχόμενες "λύσεις" απελπισίας τους. Μετά το 1968 κάθε επιμέρους κινηματική διεκδίκηση που σέβεται τον εαυτό της γνωρίζει ότι η πρώτη της κίνηση είναι να εκπαραθυρώσει τα κομματόσκυλα (και ειδικά τα μαρξιστοειδή) από το εσωτερικό της.

Θρυλικό οπισθόφυλλο τής επίσης θρυλικής εφημερίδας Ο ΣΠΑΣΤΗΣ, φύλλο Φεβρουαρίου 1986.

Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά, το αποκληθέν και Φάντασμα του '68 εξακολουθεί να κάνει να νιώθουν την ανάσα του, τόσο οι αφηνιασμένοι νεοφιλελευθεροφασίστες όσο και οι διάφοροι εναπομείναντες γραφικοί μαρξιστοειδείς, τόσο οι "χαλίφηδες" όσο και όσοι ευελπιστούν να (ξανα)πάρουν τη θέση τους. Είναι ο συνεχώς επανερχόμενος εφιάλτης των ιδιοκτητών του πλανήτη.
Παρακάτω αναδημοσιεύω ένα σχετικό κεφάλαιο (με τις παραπομπές) από την εργασία του Νίκου Σούζα "Σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου" - Πολιτική και κουλτούρα στο ανταγωνιστικό κίνημα στην Ελλάδα (1974-1998), εκδόσεις Ναυτίλος, Θεσσαλονίκη 2014. Πρόκειται για τη διδακτορική διατριβή του συγγραφέα που υποβλήθηκε στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Οι εικόνες και τα τονισμένα στοιχεία, από εμένα.

Θ.Λ.

 
Aπό ανάρτηση του ΥΠΝΟΒΑΤΗ με τον αρχικό τίτλο. Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου