ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

" Ο ύπνος τρέφει τα παιδιά"; Όχι! Στην προκειμένη περίπτωση τα σκοτώνει..!


Kάνω ένα μικρό διάλειμμα από τις γυροβολιές στη Φύση και τη σκόπιμη αποχή από όλα αυτά που θυμίζουν τον "αναπτυγμένο" τεχνοκρατικό "πολιτισμό" μας, για να επισκεφτώ ένα ίντερνετ καφέ. Που, βεβαίως, δεν λείπει από το κακοτράχαλο ορεινό χωριό στο οποίο βρέθηκα για λίγο. Γιατί επιθυμώ σφόδρα να εκφράσω δύο-τρεις σκέψεις μου πάνω στην τρέχουσα νεοελληνική παράκρουση.
 ('Οποιος επιθυμεί ας την ονομάσει και "πραγματικότητα", ενταγμένη στην ευρύτερη "πραγματικότητα" της αντι-ανθρώπινης παγκοσμιοποιημένης φρίκης).

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Με εγκύκλιο πρόκληση οι βουλευτές και δήμαρχοι κάνουν αύξηση στις συντάξεις τους ...

Κι αυτά, τα "λογικά" και "σωτήρια" για την τσακισμένη οικονομία, στην Ελλάδα της εφαρμογής του δόγματος του σοκ και του αμόκ και της γενικευμένης νεκρικής παγωμάρας. Και της επιδημίας των καθημερινών αυτοκτονιών, των τελείως παράλογων κι άδικων "θυσιών" του λαού-αμνού στα νύχια των αρπαχτικών της νεοταξικής λαίλαπας. Και του ραγδαία αυξανόμενου κανιβαλισμού, χαφιεδισμού και αφοσιωμένης υπηρέτησης του καθεστώτος της ωμής βίας και κτηνωδίας ("Οι ελεγκτές: Τα λυσσασμένα σκυλιά του δωσιλογισμού"). Και της ασύλληπτης καταστροφής των κοινωνικών υποδομών ενός πληθυσμού που θυμίζει προς το παρόν το μελλοθάνατο που ατενίζει στωικά τη λαιμητόμο. Και του ύπουλου οχετού της "ενημέρωσης"(" Το δημοσιογραφικό ιερατείο") Και...και...

Κάποτε ο Δ.Ποταμίτης είχε πει: " Η Ελλάδα είναι ένας τόπος γεμάτος πληγές… Που πονάνε… Όμως οι Έλληνες φοβούνται τον πόνο και προσπαθούν να τον αποφύγουν! Αντί να τον γιατρέψουν, προσπαθούν να τον ξεγελάσουν! Κάνουν καραγκιοζιλίκια, παίρνουν πόζες, το ρίχνουν στο τσιφτετέλι, στα κοσμικά, στα κομματικά. Φοβούνται να αντικρίσουν κατάφατσα τον πόνο, τα προβλήματά τους, τον εαυτό τους, την ταυτότητά τους. Ποτέ λαός δε φοβήθηκε τον εαυτό του, περισσότερο απ’ ο,τι ο νεοέλληνας. Όμως ο πόνος εξορκίζεται με τον πόνο! Αν τον αντικρίσεις κατάματα, αποκτάς αυτογνωσία, εξανθρωπίζεσαι".

Κι ο Μαρκ Τουαίην: " Κουράγιο δεν είναι η έλλειψη φόβου. Είναι να δρας σε πείσμα του φόβου "

Στη σύγχρονη Ελλάδα, όπου ο Φόβος αποκτάει διαστάσεις ανεξέλεγκτου Τρόμου κι άτακτης υποχώρησης, καθίσταται ζωτική η ανάγκη του -διανοητικής πάνω απ'όλα φύσης- ξυπνήματος από τον καταναλωτικό "παράδεισο" που εξελίχθηκε σε κόλαση δανειακής μέγγενης. Κι από τον κωματικό-και κομματικό λήθαργο και των ψευδαισθητικών ονειρώξεων: π.χ. "να παίξουμε μεταρρυθμιστικό ρόλο μέσα στην Ε.Ε. του ευρώ". Δηλ. την ίδια Ε.Ε. που περιστρεφόμενη γύρω από το γερμανικό ηγεμονικό άξονα, μας οδηγεί στην απόλυτη διάλυση κι εξαθλίωση, παρά την ομολογούμενη (κι από τους ίδιους τους διεθνείς οικονομικούς μηχανισμούς) αποτυχία και "λαθεμένων χειρισμών" του "προγράμματος".
 Και να να αυτο-οργανωθούμε. Να αλληλεπιδράσουμε με έμπνευση και κουράγιο μπροστά σε όλα τα εμπόδια. Και να δράσουμε!


Γιατί όσο μυξοκλαίμε και ασκούμε ανώδυνη κριτική και υιοθετούμε, απέναντι στη θρασύτητα κι ωμότητα των "δημοκρατικών" οδοστρωτήρων, τη νοοτροπία του θύματος ή-ακόμα χειρότερα- του ο σώζων εαυτώ σωθήτω...Τόσο περισσότερο θα μας χτυπούν σα ψυχορραγούντα χταπόδια πάνω στα βράχια της κατεστημένης κτηνωδίας και τρομοκρατίας...

Τόσο απλό!

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου